Is 't hart van zware zorgen krank,
en dof en droef 't gemoed,
muziek maakt, met haar zilvren klank,
spoedig weer alles goed.
William Shakespeare
Jan van de Schoot, onze bassist is niet meer
Toen hij op 1 november 2001 onze gelederen kwam versterken was het al snel duidelijk: Jan is één en al muziek. Hij was voor die tijd al heel wat jaren betrokken bij harmonie St.Willibrordus in Diessen en dat betekende dat hij moeiteloos ook in ons orkest kon aanschuiven op de achterste rij. De rij waar de bassisten immers altijd zitten.
Die achterste rij was bepaald niet symbolisch voor zijn betrokkenheid. Jan was er de man niet naar om voorop en in de schijnwerpers te willen staan, maar hij was een voorbeeld voor velen als het gaat om wat lidmaatschap van een verenging kan, mag, nee misschien wel moet inhouden. Hij roerde zijn mond als hij het met zaken niet eens was. Zowel ten aanzien van de uitvoering van de muziek, als met betrekking tot verenigingszaken. Nooit negatief, maar altijd met het belang van orkest en vereniging voorop. Kritisch dus, maar altijd constructief. Maar zeker ook als de handen uit de mouwen moesten worden gestoken, dan was Jan er bij. Hij was duidelijk doordrongen van het besef dat er, ook in een muziekvereniging, meer moet gebeuren dan alleen muziek maken. Op het gebied van de logistiek was hij één van de vaste waarden. Transport van het instrumentarium van en naar concerten, het wekelijks inrichten van de repetitieruimte; Jan was er altijd bij en sjouwde tot het klaar was. En moesten er nog “technische” klusjes worden uitgevoerd? Liet dat maar aan Jan over en hij wist het te fiksen.
Ook toen binnen de gelederen van ons RSO de plannen voor een fanfare werden gesmeed, was Jan één van de eersten om zich als lid aan te melden. Natuurlijk zou hij ook daar weer de bas gaan spelen. Omdat het geven van (korte) serenades als één van de kerndoelen van de fanfare gold en ze een veertiger-/vijftigerjaren uitstraling zou moeten hebben, vond Jan dat hij dan niet met een “rechte” bas aan kom komen zetten. Binnen de kortste keren had hij ergens zo'n ouderwetse ringbas op de kop getikt. Met glimmende ogen, lach op het gezicht en bolhoed op het hoofd was Jan vanaf dat moment de blikvanger in het laatste rot van de marcherende fanfare “De Maatschappij van 18.22”. “Een fanfare zonder vaandel is geen fanfare” meende ook Jan en dus was hij nauw betrokken bij het ontwerpen daarvan en, alsof het vanzelfsprekend was, vervaardigde hij in z'n schuur een prachtig prototype dat we vol trots bij onze eerste openbare presentatie met ons mee konden voeren.
Ook zijn vrouw Riet zijn we dank verschuldigd. Waar mogelijk heeft ze Jan als lid van RSO èn fanfare niet alleen met raad, maar ook altijd met daad enthousiast ondersteund. Wij wensen haar, de kinderen en de kleinkinderen alle kracht en sterkte toe bij het verlies van haar man, hun vader en opa. Maar bovenal bij het in hun leven geven van een plaats aan de leegte die Jan nu achter laat. Wij hopen dat het hen tot steun is te weten dat wij Jan altijd hooglijk hebben gewaardeerd, hem denkbaar zijn en dat wij er trots op zijn dat hij zovele jaren een van ons was.
Bestuur en leden
Regionaal Senioren Orkest Midden Brabant
Fanfare “De Maatschappij van 18.22”.
