Als 12 jarige meisjes leerden we elkaar kennen op de “nieuwe school” de Rooms-Katholiek meisjesmavo in Veghel en het klikte meteen `

Ik herinner me nog het huis waar jullie woonden en was zeer onder de indruk van de jukebox in de woonkamer en het veld rondom het huis waar we speelden….
Maar……Jij ging over en ik bleef zitten en ja dan raak je elkaar een beetje kwijt al was er nog steeds contact op het schoolplein.
We trouwden en ik was nog bij je op bezoek in je 2 onder 1 kapper in Erp samen met een gezamenlijke vriendin, je vertelde over het vreselijke ongeluk wat de aanstaande van Bea was overkomen, dat je zo blij was dat ze weer nieuw geluk had mogen vinden en ja natuurlijk togen we even naar het Bolkenplein om haar gedag te zeggen.
Ook toen gebeurde er in ons leven van alles, al bleef ik wel een beetje op de hoogte omdat mijn moeder met haar Mylene bij je moeder en je tantes kwam om te demonstreren.
En toen kreeg ik een aantal jaren geleden via Facebook een berichtje van Jane of ik haar oude vriendinnetje was. Ja dat was ik letterlijk en figuurlijk.
We maakten een lunchafspraak en bleven erg lang bijkletsen, niks onwennig en veel te vertellen. Je vertelde toen dat je net schoon was van kanker, over je moeder en het grote verdriet van het ongeluk van Bea en de kindjes. Zo moedig vond ik jou, zo ongelofelijk wijs en sterk. Zo belangstellend voor alles en iedereen.

Ik zei dat het een voorrecht was jou weer te ontmoeten en we hielden contact. Helaas kwam de kanker steeds terug maar de kracht waarmee jij van elke dag iets positiefs wist te maken (want opgeven is geen optie) is zo bewonderenswaardig. Jij liet mensen vergeten hoe ziek je eigenlijk was.
JIJ zorgde ervoor dat iedereen zich speciaal voelde

Daarnaast kon je ook nog lekker koken, ik ga je overheerlijke garnalen ook missen. Je zogenaamde” verliefdheid “ als fan op John de Bever deed me altijd lachen.

Ik ben super dankbaar voor de week In Spanje waar jij je prachtige kiepe schilderde en jouw uitspraak; Is niet jouw aap. Blijft mij altijd bij.

Ook onze meidenavond (je stuurde Henk weg) toen ik bleef slapen, waar we samen chips aten op de bank en een jankfilm keken, dat je s morgens gezellig naast me in bed kroop en we nog uren kletsten.
We wilden nog zoveel mooie reisjes maken maar toen je, terwijl je eigenlijk al niet meer kon, toch eind december op mijn verjaardag kwam wist ik dat het mijn laatste verjaardag was met jou lijfelijk erbij.
Je bewonderde de mijn kerstboom en zei o wat een mooie gouden boom volgend jaar wil ik ook een gouden boom.
Lieve, mooie, bijzonder Jane, voortaan zet ik elke kerst voor jou een gouden boom.

Tijdens veel calamiteitendiensten was Jane mijn Buddy waar ik altijd mee kon sparren als ik er zelf even niet uit kwam, op haar kon je rekenen!....Jane, heel erg bedankt voor jou vriendschap, collegialiteit, mooie lach en gastvrijheid en ik ga je missen hoor!
Ik wil familie en vrienden van Jane heel veel sterkte toe wensen met het dragen en verwerken van dit enorme verlies...

De vriendin van mijn zus, altijd vol belangstelling als we elkaar bij haar zagen. Jij was een vrolijke, positieve en opgeruimde vrouw. Dat was bewonderenswaardig omdat verdriet jullie deur zo vaak wist te vinden.
Soms zou je willen
dat gisteren nooit voorbijging,
omdat vandaag alles zo anders is!
Veel sterkte voor allen die zonder haar verder moeten.

Lieve Kelly, Mark, Henk, Job, Laura en kleinkinderen,

Woorden schieten te kort om dit verlies te omschrijven. Veel te jong is onze lieve Jane, jullie moeder, partner en oma van ons weggehaald. Ondanks dat je al bijna 10 maanden bent voorbereidt op het feit dat er geen genezing meer mogelijk was, komt het als een grote klap voor iedereen als het dan daadwerkelijk zover is, maar vooral en bovenal voor jullie.

Wat zijn we bevoorrecht dat we Jane hebben mogen leren kennen, ze wel altijd optimistisch, goed gemutst, altijd in voor een praatje, kopje koffie of wijntje. Mesen om haar heen, feesten en dansen dat zat in haar bloed. Een mensen mens die het iedereen naar de zin wilde maken, super gastvrij en niets was teveel.
Over zichzelf praten was niet een van haar sterkste kanten zeker niet toen ze ziek werd. Eerst even 5 minuten over mij en dan over leuke dingen zei ze dan….
Wat zo’n 14 jr geleden begon als collega bij de Provincie bij ROH groeide al snel uit tot vriendschap, we zijn paar keer gezellig samen met Provincie op reis geweest, hebben talrijke etentjes met de “Golden Girls” gehad en dan hadden we nog ons eetclubje met Marian (oud collega). Toen we beide kanker kregen, jij jaartje eerder dan ik, hadden we ook steun aan elkaar.
Jane kon je ook de andere kant van een verhaal laten zien en er een positieve draai aan geven zodat je weer verder kon.
Super blij was ze toen ze haar nieuwe huis In Erp kon kopen, vol enthousiasme werd alles aangepakt, fijn dat ze er toch nog aantal jaren van heeft kunnen genieten.

Jane stelde het belang van de ander voorop, waardoor ze zichzelf te kort deed.

Heel veel sterkte met dit verlies, ik hoop dat alle mooie en fijne herinneringen aan haar jullie steun geeft in deze moeilijke tijd.

Anneke Bosman
Ruud Cuppers

Op de 11e was het de welkome vrolijke lach van Jane bij het koffieapparaat die de ochtend inluidden. Afgelopen paar jaar werd je ook daar gemist. We kenden elkaar eigenlijk alleen van het koffieapparaat, maar toch wist je snel mijn naam. Typerend. Ik ben blij dat ik je vorig jaar tijdens een bezoekje aan ons provinciehuis even heb kunnen zien bij de lift. Zoals vanouds wat koetjes en kalfjes uitwisselen met de herkenbare vrolijkheid en attentheid. Jane, Rust zacht.