Je bent de eerste gedachte als ik wakker wird en de laatste als ik ga slapen. Thuis roep ik vaak jouw naam Jen, zeg dat dit niet waar is. Is dit echt gebeurd? Moeten wij nu echt zonder jou verder? Kunnen we nooit meer lachen geheimen delen en afspreken? Is er voor jouw geen toekomst meer? Hoe oneerlijk onbegrijpelijk onverteerbaar. Ik weet dat het zo is maar kan het niet niet geloven zo jong mooi sterk en gezond en in het leven staand. Morgen zal ik weer het weer roepen. Jen is dit echt gebeurd? Zijn we je echt kwijt?
