Samen blijven we jou herinneren…

Ik wil even met je praten, ik wil je even zien, ik wil je even horen, en weer even bij je zijn dit alles niet te kunnen doet zo veel pijn. We hebben je moeten laten gaan, die vreselijke ziekte werd je de baas hier was niet tegen te vechten. Ik moet troost vinden in en geloven dat je daar bent waar je wil zijn vaak zei je ik ga naar een hele mooie plek ik ga naar het licht. De Mooiweer ketting mist voorgoed een schakel.
We zouden kunnen huilen omdat je er niet meer bent,
Maar we zijn blij dat je geleefd hebt
We zouden onze ogen kunnen sluiten en bidden dat ze terug komt,
Maar we zullen onze ogen openen en zien alles en iedereen die zij achterliet.
We kunnen haar herinneren alleen dat ze er was,
Maar we zullen haar herinnering bewaren en het voort laten leven
Wij kunnen huilen en ons afsluiten, leeg zijn en ingekeerd gaan,
Maar..... wij zullen doen wat zij zou willen.
Wij openen onze ogen, vegen onze tranen af,
Genieten van het leven, hebben lief en gaan door.

Lieve zus ik zal je missen❤️❤️

Herinneringen zijn er in overvloed Zoals :
Macaroni eten aan de soerenseweg samen sjoelen tot diep in de nacht ,Mosselen eten aan een hele mooi gedekte tafel ,en niet te vergeten Jenny jou zorg
Zorgen voor Fred en voor de kinderen maar ook zorg voor Roemenië
Als ik terug denk aan de jaren met klaas en piet ,Jij zorgde er voor dat wij er fantastisch bij liepen
De kragen gestreken de pakken schoon alles tip top in orde .
En als we s avonds klaar waren en alles in de hoek van de kamer gooiden was het de volgende dag weer gewassen en keurig schoon en hing alles weer op een kleerhanger
We noemde jou dan ook het PIETEN VROUWTJE .
En dan op 5 of 6 dec met zijn allen bij jullie aan tafel met taart van Fred en een boel gezelligheid samen evalueren wat een grandioze tijd was dat.
Als ik bij jullie binnen kwam lopen riep je altijd HA DIE GERTJO iets wat nog lang zal blijven naar echoën.
Jenny dank je wel voor wie je was voor mij en voor vele andere mensen.
Tenslotte nog dit:
He jen sta eens even stil omdat ik een soort van foto maken wil .
Die ge erts wordt met een scherp gepunte stift en jou beeld voor altijd in mijn hersens grift . Zo dat later als ik oud zal zijn en traag maar het leven beter door heb dan vandaag .
Ik mijn ogen sluit en oproep uit mijn geest jou portret zoals je vroeger bent geweest.

Rust zacht Lieve jen

De wereld mag jouw nooit vergeten, al draait ze nog zo krachtig door.
Jouw naam zal blijven klinken, daar zorgt mijn hart wel voor.
Er is een schakel die de dood niet kan verbreken, liefde en herinneringen leven altijd voort.

Wij wensen jullie veel sterkte toe in deze moeilijke tijd en in de periode die komen gaat.
Lieve groet Ad en Corry van Pomeren

Het is al weer jaren geleden dat ik met mijn ouders bij het Poortersveld binnen stapte. Geen idee wat me te wachten stond. Een goed uur later was me duidelijk dat jullie je huis en gezin open stelden met warmte, interesse en humor; een mooie plek om ook thuis te zijn. Ik stapte de deur uit met de belofte om een theedoek mee te nemen, tja, een hotel wilde je niet zijn!
Wat hebben we een tijd gehad, onvergetelijk en ook met veranderingen voor jouw en Fred. En met wat een energie pakte je de dingen aan; als ik vroeg opstond bleek dat ik me langs de reeds opgehangen was moest wurmen. Beneden stond de trommel voor lunch dan al klaar, inclusief een gebakken ei of andere verwennerij: je kreeg het voor elkaar.
Maar niet alleen doen, er moest ook wel gesproken worden. Aan vragen geen gebrek, wellicht was je een goede rechercheur geweest? Maar deze jonge knul moest ook wel wat worden bijgebracht, niet alleen maar kaarten of onzin gesprekken. Zo ging het bijvoorbeeld over hygiëne, hoe belangrijk het was om na het douchen de tegels af te nemen met een trekker, en natuurlijk: hoe om te gaan met meisjes.
Naast de vrolijke lach en de serieuze kant was er soms ook de duidelijke leidinggevende: zorgen dat ieder zijn taken deed, en je wilde wel luisteren met die blik die aangaf dat je beter maar je mond kon houden en (snel) je ding doen.
Jenny, nogmaals bedankt voor je zorg, betrokkenheid en alles wat je me meegegeven hebt.
Fred, Esther en Petra, het moment van afscheid is toch snel gekomen. Herinneringen laat ze blijven komen, en daarbij zijn jullie allemaal een spiegeltje van haar.
Knuffel van mij, Jan

Lieve Jennie,
Ja, we noemden elkaar altijd "ZUSSIE", omdat we elkaar al hebben leren kennen toen we samen in de box lagen aan de Reigersweg in Apeldoorn.
Toen je verhuisde naar de Winkewijertlaan gingen we vaak bij elkaar logeren.
Bij jullie thuis herinner ik mij o.a. het spelen in het schuurtje-bietjes eten- voorlezen uit de bijbel-gymnastieken op het bed en dan door het bed zakken!
Verder nog liedjes zingen tijdens het afwassen- kriebelen aan je moeders been bij de kachel 's avonds en in de winter schaatsen op het seminarie.
Ook mocht ik de ene zondag mee naar jullie kerk en jij dan de andere zondag naar onze kerk. We waren dus al heel jong oecumenisch bezig.
Al met al een heerlijke kindertijd!

Tijdens onze middelbare schooltijd was ons contact een tijdje minder intensief;
verschillende scholen en interesses, maar contact bleven we altijd houden.
B.v met dauwtrappen naar Harderwijk. Ook raakten we flink geïnteresseerd in
jongens en wilden die ervaringen graag met elkaar delen natuurlijk.

Na onze schooltijd volgen werk, verliefd, , verloofd en trouwen elkaar al vrij snel op.
We trouwden allebei in 1973 en kregen ook gauw kinderen.
Daardoor werd de vriendschap weer intenser, want over je kinderen raak je nooit
uitgepraat!

Door alles wat er zo in een mensenleven gebeurt aan vreugde en verdriet, was het altijd een voorrecht om dat met elkaar te kunnen delen.
Nooit het gevoel te hoeven hebben, dat je op je woorden moest letten, elkaar begrijpen ( ook zonder woorden ) en elkaar altijd het beste gunnen.

En hoe vaak ben je je me niet te hulp geschoten; na mijn scheiding, ziekte en verhuizingen. Altijd stond je weer voor me klaar! Als een echte beschermengel!
Waar jij kon, lieve Jenny, hielp jij mensen in nood. Zelf een heel pleeggezin in Roemenië. Dat heb ik altijd heel erg in je bewonderd.

Ook mochten we, tot onze grote vreugde allebei oma worden van een mooi aantal kleinkinderen. Wat konden we genieten als we samen foto's bekeken van al dat leuke spul. Héél erg dankbaar waren we voor onze kinderen en kleinkinderen.

Voor ons 50-jarig vriendinnenjubileum zijn we samen gaan sparen, zodat we er iets speciaals voor konden doen. Dat werd de eerste keer lekker winkelen en gezellig uit eten. De jaren daarna zijn we gewoon door blijven sparen en zo konden onze mannen b.v. ook gezellig mee dineren met Kerst en zelfs een keer met z'n vieren een week naar Bionda en Alwin in Italië!

Voor mijn 50e verjaardag schonk je mij een seizoenskaart van de Levenstuinen in Teuge. Daar gingen we dan sinds die tijd elk jaar heen om er te genieten van alles wet er groeide en bloeide. Een heel bijzondere plek, die zich ook prima leende om weer eens fijn bij te praten. Ook vorig jaar nog en zo verschrikkelijk gelachen toen we met de timer van de telefoon foto's van ons samen wilden maken; gegierd hebben we als 2 pubermeiden!

Gelukkig wisten we toen nog niet, dat dit onze laatste keer zou zijn samen in de Levenstuinen.
Wie kon nou vermoeden, lief zussie, dat je zo snel, zo ziek zou worden..........

Grote bewondering heb ik voor de manier waarop je hiermee bent omgegaan.
Tot het laatst toe heb je gestreden en nu ben je heengegaan naar jouw mooiste plekje, waar wij elkaar zeker weer zullen zien.

Dankjewel, lief zussie, voor al die jaren onvoorwaardelijke vriendschap,

Je zussie Sabine