Knuffel voor jou lief mooi dapper meisje...

Weet je wel dat je geen dag uit mijn gedachten bent... dat ik je mis.. en dat ik van je hou..!

Samen met Jindy jouw kaarsje vast aangestoken...



Xx

Steeds weer... elke dag, elke keer, en steeds weer een beetje meer... lieve Jent ik mis je...



Al een weken ligt deze envelop in het laatje naast me bed, iedere dag, avond, nacht, steeds weer, keer op keer gaat mijn hand er langs...

Open als je ons stronggirls groepje mist

En ja... ik mis ons groepje... ons stronggirls groepje...

Ik mis jou...!

Jou..! Lieve Jente ♡

Stronggirlsss... die naam gaf jij "ons" groepje, 4 jaar geleden...



...gedaan wat op de envelop staat...

"open wanneer je ons stronggirls groepje mist"

Want lieve Jent... ik mis "ons" groepje"

Ik mis jou... jij die deze naam gaf aan ons groepje...

Jij die nooit vergeten mag/zult worden...

Jij die deze titel nog altijd zo waard bent ♡

Lieve mooie sterke en dappere Jente...

Ik hou van je...

A jamais



...' voor altijd en nooit meer' . Wat voor een ander een onmogelijke tegen stelling lijkt in één woord, betekenissen die niet in één woord gevangen kunnen worden, is voor mij werkelijkheid. Een meer passend woord had er niet kunnen  zijn, het omvat alles wat het is voor mij.

Alles wat was is nooit meer...maar jij bent voor altijd.



Diezelfde tegenstelling ervaar ik ook in tijd. Het is pas twee jaar geleden straks. Voelt alsof tijd heeft stil gestaan want jij maakt nog altijd elke dag deel uit van mij, van mijn dag van mijn denken en van mijn gesprekken. 

Het is ook àl bijna twee jaar. Ik merk dat je steeds meer verdwijnt uit de wereld om mij heen, voor steeds minder mensen deel uit maakt, het kringetje om mij heen steeds kleiner wordt waar jij er bij bent in de gesprekken, je naam passeert alsof je nog deel uitmaakt, je vanzelfsprekend er nog bij hoort. Het blijft pijnlijk maar is ook wat het leven is. De aarde zou niet meer draaien als we het allemaal op dezelfde manier met ons mee zouden dragen.



Twee jaar, het gemis niet anders terwijl het leven niet meer lijkt op wat het was, in twee jaar kan alles anders zijn....in een paar seconden was ook alles definitief anders.. wat is dan tijd.



Die zelfde dubbelheid zit ook in het leven.

Weet na twee jaar dat ik ook weer momenten van geluk kan en mag  ervaren. Dat er nog dingen zijn, mensen zijn die dat losmaken. Dat pijn om jou en zin in het leven hand in hand kunnen gaan.



 Maar zo is er licht aan de horizon en net zo makkelijk wordt het weg genomen door grote donkere wolken, komst van donkere wolken die maar niet op lijken te houden. Niet te bevatten waarom de dingen gaan (of beter gezegd niet gaan) zoals ze gaan. Het lijkt alsof het leven niet mee mag zitten, alsof alles wat zo helpend zou zijn niet mag.

Realiseer me soms opgelucht dat jouw pijn van al die moeilijkheid nu niet meer is...dat jouw pijn mijn pijn geworden is, die ik met liefde voor je draag...maar het is soms zo zwaar lief