De laatste keer dat ik je zag was toen je me lachend zei: die fiets maak ik niet meer! Meer dan 10 jaar hield jij die bijzondere fiets met kunst-en vliegwerk aan de praat. Als geen ander wist jij: een fiets is een levend wezen.
Teleurgesteld ging ik weg.
Maar ik wist dat je gelijk had; ik moest er afscheid van nemen. Jeroen ik heb een nieuwe fiets gekocht, en nu ben jij er ineens niet meer. Ik ga het missen: je vrolijke zwaai bij het passeren, je grapjes, je vriendelijke gemopper, je bereidheid om altijd een oplossing te vinden. Jij hoort gewoon bij onze buurt, we zullen je niet vergeten. Vaarwel!
Bern.

Lieve Jeroen,

Toen ik van de week het nieuws hoorde dat jij zo plotseling was weggefietst stond mijn wereld stil en nog steeds... Ik vind het moeilijk te bevatten dat jij er niet meer bent...

Mijn gedachten gaan terug naar onze jeugd, logeerpartijen, de kermis in de Jan van Galenstraat, voetballen, Ruijgoord, Odeon, het Vondelpark... Jij bij mij achterop de fiets toen ik daar onwetend een plak spacecake had gekocht, (ik had trek) die kwam echt binnen.... Hoewel we elkaar soms een tijd niet zagen, zeker toen jij naar Barcelona was vertrokken, heb ik altijd een speciale band gevoeld, het was altijd goed om je te zien lieve neef. In onze familie is er natuurlijk veel gebeurd, en ik heb me wel eens zorgen gemaakt, maar ik heb zoveel bewondering voor je, en ben enorm trots op je, een vakman ben je! Als ik in je fietsenwinkel was, de manier hoe jij met klanten omging, dat vond ik prachtig om te zien. Ik ga je enorm missen Jeroen, je blijft voor altijd in mijn hart ❤️

Jeroen was onze ideale fietsenmaker, onze buurtvriend en een uitzonderlijk vakman met een goed humeur.
Altijd konden we bij hem terecht en op hem rekenen met onze Azors en Brompton. Zo jammer dat ie er zo vroeg is uitgeknepen!
We zijn ons door de jaren enorm aan hen gaan hechten en gunde hem het allerbeste.
Onwerkelijk dat ie niet meer is.
We zullen hem enorm missen!

Hans

Ik was blijkbaar meer aan ‘m gehecht dan ik tot nu toe besefte nu hij er niet meer is. Als ik langs zijn winkel liep, en dat was dagelijks, dan keek ik altijd even door het raam of er klanten binnen waren en zo niet dan opende ik vaak de deur op een forse kier en riep naar binnen: “Heb je nog wat te klagen of mede te delen?” dan wel woorden van gelijke strekking. Naargelang van zijn stemming, gingen we dan even in gesprek, staande receptie en soms boven zittend aan het tafeltje met koffie. En dan hadden we het erover.

Sinds ik weet van zijn dood, denk ik zo’n drie-en-tachtig keer per dag aan ‘m en een keer of tien roep ik dan: “Jeróén! Verdomme!” Of iets sterkere woorden van gelijke strekking.
Je was een goeie, fatsoenlijke vent, Jeroen. En ik ga je missen.
MARTIEN