ik vind het jammer want je eet geen toost

Lieve Lenneke en familie,
Een jaar geleden hebben jullie, jullie lieve zoon, broer, zwager en oom begraven. Wat hebben jullie hem een prachtig mooi afscheid gegeven. Trotse ouders, broers en een zus stonden om hem heen. Jullie hebben hem al jullie liefde gegeven en moesten loslaten.
Deze dagen schieten vooral de herinneringen van de laatste weken van Joost hier op aarde door onze gedachten.
Maar ook vooral juist zijn altijd vrolijke lieve lach! Zijn mondharmonica, de liedjes van Bassie en Adriaan en nog veel meer.
En nu zoveel stenen op zijn graf, prachtig! En in het lied, dat jij op zijn begrafenis hebt laten horen Len, klonken de woorden:

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten, ik leverde 't bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen, de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Alweer een jaar zonder Joost, het zal nooit meer hetzelfde zijn. We missen hem, maar zullen hem nooit vergeten!
Dikke knuffels en veel liefs,
Sab en Mau

Lieve Joost, lieve Josephus!
Het valt mij nog steeds zwaar te beseffen dat je er niet meer bent.
Zwaar, omdat ik je niet meer op zaterdag thuis in Santpoort kan onthalen op een lekker ontbijtje. Ik je niet meer zal zien zitten op de bank met je mondharmonica en je verzameling stenen. Ik je niet meer zal horen met je IPad met Pipi Langkous, Bassie en Adriaan of Dikkertje Dap. Ik niet meer zal meemaken dat we samen in de auto keihard Viva la Vida van Coldplay draaien en dat je helemaal uit je dak gaat. Ik je niet meer op zaterdagavond bij Ferm Rozemarijn in bed kan leggen. Je moeder, die je dan niet meer zal voorlezen over Pietje Pluis uit het half verscheurde boekje. En ik in je bed niet meer zal zien met die slaperige kleine pretoogjes, met je duim in je mond. En ik je ook niet meer die knuffel kan geven voordat je gaat slapen.

Dat alles, zal ik niet meer zien, niet meer horen, niet meer voelen
Dat gemis doet zo onvoorstelbaar pijn en het is nog zo moeilijk om daar berusting in te vinden. Toch weet ik Joost, dat jouw taak hier op aarde is volbracht en dat je een mooi leven hebt gehad. Dat je iedereen veel liefde hebt gegeven en daar weinig voor terugvroeg. Dat je zonder woorden mensen kon verwonderen en blij maken.Dat je met een simpel gebaar of een arm om de schouder mensen kon inspireren. Wij hebben je meegemaakt als een mooi mens en misschien wel , zoals iemand dat deze week aan
ons schreef: “De liefste engel van God”
Je moeder en ik hadden jou 30 jaar te leen en het is kennelijk nu tijd om een andere afslag te nemen. Ik hoop dat wij en je zus en broers het goed hebben gedaan.
Ons leven is er door jouw aanwezigheid in ieder geval door verrijkt en we zullen je nooit vergeten. En elke keer als er op een mooie voorjaarsavond een Merel op de dakrand zingt, zal ik aan je denken ………. altijd aan je denken…………altijd.

“You were only waiting for this moment to be free” …………… “ Blackbird “

Lieve Joost,
Hoe groot was de schrik toen ik vandaag hoorde dat je er niet meer bent...
Jij mooie man, altijd vrolijk.
Onze wegen hebben zich meermaals gekruist. Toen je nog een klein menneke was tijdens de vakantieweek op de Lavendel, als jongvolwassene bij Rozemarijn en nog niet zo heel lang terug in Santpoort. Jij was aan de wandel met je moeder, ik was aan het werk. Altijd een grijns van oor tot oor, een enthousiast applaus en als het even kon een concert.
Lieve Joost, 'n dikke knuffel.

Shirley Pütt

Inmiddels is het alweer 11 maart. De tijd gaat door, maar het gemis blijft. Gisteren zijn we nog weer even naar je toe gegaan. Een nieuw kaarsje meegenomen en laten branden. Het is fijn om nog even naar je toe te kunnen gaan, even aan jou te denken en te herinneren. Terwijl je daar staat hoor je de specht tegen de boom tikken.
Joost wij hebben veel mooie momenten met elkaar mogen mee maken. Toen jij net geboren was zijn wij van ons vakantie adres meteen naar je ouders gegaan om je te kunnen bewonderen. Vooral de vakanties die wij met elkaar hadden, staat in mijn geheugen gegrift. In Portugal hebben wij nog je verjaardag gevierd en slingers opgehangen. Jij was altijd van de gezelligheid. Hoe meer mensen hoe meer vreugd. Bij verjaardagen was je er altijd bij. Toen je nog kleiner was dook je wel in de bakjes met zoutjes of pakte van de taart die in de keuken stond. Dit was niet erg, dat was jij Joost en het was fijn dat je er bij was. Later vond je de servetjes, lintjes mooi en kon daar plezier aan beleven. Net zoals je mondharmonica en je gitaar. Nog weer later kreeg je een eigen I-pad. Je wist goed de favoriete filmpjes tevoorschijn te toveren.
En toen kreeg je moeite met eten, het ging niet goed met je. Je gaat er vanuit dat er wel een medicijn is om er voor te zorgen dat het weer beter met je gaat. Maar dan die maandag dat ik gebeld werd door Maaike, je moeder, mijn zus. Verschrikkelijk !! Wat zijn wij geschrokken. Vanaf die dag zijn we elke dag langs gekomen, om een ieder te steunen in deze moeilijke tijd. De laatste keer dat ik je zag kreeg ik nog een mooie glimlach van je. Een van de vele glimlachen die jij hebt weggegeven. Dank lieve Joost voor de mooie momenten die wij samen hebben gehad. Je bent dichtbij en wij zullen je daar blijven bezoeken en herinneren. Liefs Ronald en Dorine.