Allerliefste vriendin.
Het is niet te bevatten dat er na 54 jaar zo'n abrupt einde aan onze vriendschap moest komen. We ontmoetten elkaar in de 3de klas van de Sint-Jozefschool, nadat ik vanuit De Haag in Nootdorp was komen wonen. Mijn eerste herinnering daaraan was mijn schrik dat ik op een 'gemengde' school kwam. Ik was alleen maar meisjes in de klas gewend en ik maakte dan ook rechtsomkeer toen ik de jongens zag. Hoe onze vriendschap precies is ontstaan kan ik niet zeggen, we waren gewoon vriendinnen en dat was dat! Die vriendschap is nooit vervaagd. We zaten in de 6de klas samen met nog één meisje in de speciale klas van de bovenmeester, samen met wel 35 jongens, want wij gingen 'doorleren' en daar was een speciaal lesprogramma voor. We gingen samen naar het Sint Stanislas College en zaten, op aandringen van onze ouders en de meester, in dezelfde brugklas. Na de brugklas gingen we 'uit elkaar', jij naar de HAVO, ik naar het Atheneum. We kregen daar eigen vriendengroepen, maar verloren elkaar nooit uit het oog. Je ontmoette Bob toen je 17 was en man, wat vond ik hem oud! 25, hoe was het mogelijk! Maar daar was wat jou betreft geen discussie over, dit was hem. Op jullie trouwdag mocht ik de hele dag mee, maar ik kon geen getuige van je zijn, want we waren allebei nog 'minderjarig'. Je ouders moesten toentertijd toestemming geven voor je huwelijk. Een jaar later was ik aan de beurt en gelukkig kon jij toen wel mijn getuige zijn. Bob was toen onze chauffeur.
In alles was je me voor: je was 5 maanden ouder, trouwde een jaar eerder en had 1,5 jaar eerder kinderen. Tussen 15 november en 18 april moest ik 'mevrouw' tegen je zeggen, je was ten slotte ouder in die maanden. Het was ons grapje.
Ik kwam in de jaren dat onze kinderen jong waren, regelmatig naar Delft. Binnen ons gezin was de 'Karin boterham' een begrip. Het was een boterham met gesmolten kaas uit de koekenpan. We smulden ervan.
Toen we allebei weer gingen werken en onze levens drukker werden, was de telefoon onze lifeline. De gemiddelde duur van onze gesprekken was een uur, soms met uitschieters naar boven. De laatste 3 jaar, sinds mijn verhuizing, spraken we op vrijdagen af om te gaan lunchen in de omgeving van Delft of Nootdorp. Je was geen blije rijder en ik ging toch naar mijn moeder in Nootdorp. De huidige omstandigheden zorgden ervoor dat we dit de laatste 7 maanden niet hebben kunnen doen en nu kan het nooit meer.
Allerliefste vriendin, ik kan me niet voorstellen dat je er niet meer bent. Ik ga je waanzinnig missen.
Kus en knuffel, Angelie