Jurkjes
Toen ik weer single was met een dochter van 7 werd alles Nederlands aantrekkelijk. Karin had ook een dochter van 7. Kim en Margot scheelden maar 2 weken in leeftijd. Dus: perfekte speelmaatjes. (Nu heet dat play mates)
“Domburg?? Oh, klinkt goed.”
En dat was het. Altijd. Zonder uitzondering. Ananas, pindas, frietjes, ijsjes, frutseltjes op de wekelijkse markt, Veere, fietsen, witte vingertoppen.
“Ik ga vanmiddag naar de Nobelaer”.
“Oh, daar zijn wij vanmorgen geweest.”
“Iets gekocht?”
“Nee, nog niet.”
De Nobelaer was een must voor ons in Domburg. De merchandise was veel te duur, maar ze hadden leuke dingen. En leuke dingen, daar ging het om. In de jaren dat ik naar Domburg ging, ben ik nooit leeghandig bij de Nobelaer weggegaan. Karin ook niet.
Het werd onze gewoonte om op eigen houtje te onderzoeken wat er te koop was bij de Nobelaer: Bob en Karin, meestal samen, en ik alleen, of met Kim als ze mee kwam naar Domburg. Soms kwamen we elkaar zelfs tegen in de winkel zelf. We deden eerst het preliminary werk, en gingen een dag of twee later terug voor de catch.
“Ja, wij weten dat je bij de Nobelaer was,” kreeg ik soms te horen op het borreluur. Het borreluur kon op het strand zijn of bij een van ons in huis.
“Hoe vind je dit, A?”
Karin komt de paskamer uit in een donkerblauw jurkje. (Niet een jurk; nee; een jurkje)
“Oh, enig!
“Bob, wat vind jij?”
Bob was altijd onze adviseur. Hij had goede smaak, dat wisten we. En hij vond alles goed als Karin er leuk uit zag.
Enfin, het donkerblauwe jurkje vond goedkeuring. Kassa!
Er hing een grotere maat in het rek – mijn maat.
“Zou je het erg vinden als ik het ook kocht, Karin?”
“Welnée! We wonen toch ver uit elkaar.”
Wij de winkel uit, met twee identieke jurkjes. Op de foto heb ik het aan. Dit was op de college graduation van Kim. Het jurkje stond Karin veel beter dan mij. Ik denk dat het nog wel in haar kast hangt. Ik heb het mijne kortgeleden weg gedaan.
Fast Forward naar 2012. Ada wordt 65. Als grote verrassing hebben Bob en Karin het plan opgevat naar het feest te komen en er een vakantie in Toronto aan vast te knopen.
En ze kwamen!
Zondag, 24 Juni op Lee Avenue in Toronto.
“Wat doe jij aan?”
“Nee, dat is een verrassing…”
“En jij?”
“Ik heb zelf een jurk ontworpen en genaaid.”
“Oh, geweldig!”
En….wie schetst onze verbazing, toen we in bijna een zelfde jurkje beneden komen voor de party. Precies dezelfde kleuren.
“Niet te geloven!”
“Great minds think alike!” zeg ik.
We liggen dubbel.
En dan kon Karin je zo vol in je gezicht aan kijken met een grote, liefdevolle glimlach. Precious.
Het was goed met Karin samen, het was heel goed.
I’ll miss her like hell.
Ada Spanjaard
P.S. De foto's werden niet gecopieerd.