Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Op verzoek van velen volgt hieronder in delen de door Kees zelf uitgesproken tekst op zijn uitvaart.

Deel 3/5

Het was een leven wat geen paard volhoudt. Ik kreeg last van mijn rug en dreigde bijna afgekeurd te worden. Daar was ik echt heel bang voor. Ik had mijn werk nodig en ik vond het nog steeds geweldig om bouwvakker te zijn. Ik wilde niet afgekeurd worden, wat dan kon ik ook niet meer rondkomen. Om dat te voorkomen besloot ik mezelf om te scholen tot chauffeur. Ik zag geen andere uitweg. Zelf omscholen kostte tijd en veel geld. Ik hield niks meer over. Dat was moeilijk. Ik was gewend om veel op stap te gaan, maar dat ging eigenlijk niet meer. Geen fijne tijd, maar ik hield mezelf steeds voor ogen dat het in afzienbare tijd beter zou worden. Ik deed ontzettend mijn best om mijn chauffeursdiploma met gevaarlijke stoffen te halen. Ik had er ook plezier in om dat allemaal te leren. En gelukkig haalde ik alles op tijd, zodat ik niet afgekeurd zou worden. Ik kon niet wachten om weer te gaan werken.

Mijn tijd op de weg
Mijn leven veranderde drastisch. In plaats van werken en veel op stap werd het vooral werken. En naarmate ik langer chauffeur was, bleef ik ook steeds meer weekenden van huis. Ik miste het leven thuis helemaal niet, sterker nog, ik vond dit veel leuker. Eigenlijk niet geheel tegen de verwachting in, want tijdens mijn zomervakanties naar Frankrijk en Spanje vond ik het reizen altijd al fantastisch. En dat deed ik nu onafgebroken.
Er veranderde nog meer. Door de vele uren alleen achter het stuur ging ik nadenken over de toekomst. Dat had ik nog nooit echt gedaan. In gedachten kon ik hele planningen maken tot ver voorbij mijn pensioen. Mijn pensioen zou in Zuid-Frankrijk of Spanje zijn. Dat werd mijn droom. Ik kocht een huis in Zuidland om een goed pensioen zeker te stellen.
In de weinige dagen die ik nog wel thuis was vond ik het nog steeds leuk om het café te bezoeken, maar de gezelligheid van voorheen vond ik daar niet meer. Ik vond het leuker om naar evenementen te gaan, zoals een NK of WK wielrennen. Maar dat kwam lang niet altijd uit, want werk ging voor. Werk ging altijd voor om mijn toekomst veilig te stellen. Achteraf met de kennis van nu vind ik dat ongelukkig geweest. Het werk kan best effe wat minder voor wat leuks.
Mijn tijd als chauffeur in Spanje en Ierland vond ik het leukst, daar kon ik echt van genieten. Het hele leven beviel me. En weer dacht ik dat het zo moest blijven. Dit was goed. Dit wilde ik.
Helaas vonden wat onbenullen in Brussel, zonder enige kennis van zaken, dat ze de wetten zo aan moesten passen, dat mijn werk de nek werd omgedraaid. Tot overmaat van ramp begaf mijn rug het definitief. Hernia en ik moest geopereerd worden. En tot overmaat van ramp moest ik stoppen met chauffeuren. Ik moest me weer omscholen voor ik afgekeurd zou worden. Ik moest een baan vinden waarbij ik mijn rug minimaal zou belasten en toch genoeg zou verdienen om mijn toekomstplannen veilig te stellen. Binnen zes maanden schoolde ik me om. Wederom vond ik het leren best leuk. Interessante natuurkunde, scheikunde en procestechniek, het viel me alles mee.

Muziek: The Man I love
Artiest: Chris Barber Jazz and Blues Band

Op verzoek van velen volgt hieronder (in delen) de door Kees zelf uitgesproken tekst op zijn uitvaart.

Deel 2/5

Mijn middelbareschooltijd
In tegenstelling tot de lagere school vond ik mijn middelbare school wel leuk. Ik ging naar de Angelus Merula en Ik vond het al die jaren een geweldige school. In de eerste en de tweede vond ik het ook leuk om te leren. Vooral de nieuwe vakken zoals Engels, Frans, maar ook wiskunde en natuurkunde. Ik deed mijn best om goede cijfers te halen en daar kon ik dan best trots op zijn. Ik wilde uiteindelijk de HAVO af gaan sluiten met goede cijfers om naar het conservatorium te gaan. Dat was het plan.
In de derde veranderde alles. Ik ging tot de hangjeugd van Zuidland behoren, ging graag naar het café en de SOOS en in het weekend kluste ik bij de plaatselijke aannemers. Ik ging orgel spelen op feesten en partijen, later ook in een band. Op school stapte ik moeiteloos over op de zesjescultuur. En ondanks dat ik mijn school geweldig vond had ik geen zin meer om te leren. Ik wilde lol maken, op stap en werken.
Uiteindelijk haalde ik mijn HAVO diploma. Na een bezoek aan het conservatorium was ik teleurgesteld. Zes jaar studeren en dan minimale kansen op de arbeidsmarkt zag ik niet zitten. Ik was klaar met school en wilde dolgraag in de bouw gaan werken. Iedereen die ik kon vond dat gek. Overal hoorde ik hetzelfde: Je kan goed leren, dan ga je toch niet in de bouw werken? Ik vind dat nog steeds een hele irritante, domme opmerking, waar ik me mateloos aan kan ergeren. Vakmensen hebben een goed stel hersens, die dat op een praktische manier toepassen! Daar zouden heel wat studentjes van kunnen leren! Maar goed, ik liet me overhalen MTS Bouwkunde te gaan doen en zoals verwacht mislukte dat. Leren moet je willen, anders wordt het niks.
In de tussentijd ging mijn grote vriend Ted een café uitbaten op Zuidland. Ik ging dag en nacht met Ted om. Het was een gezellige tijd op Zuidland. Ik besloot om fulltime bij hem te gaan werken. Dat bleek al heel snel veel te gezellig voor mij en slecht voor mijn gezondheid. Na drie maanden stopte ik.

Mijn tijd in de bouw
Eindelijk werkte ik in de bouw. Een droom die ik sinds drie Havo had en ik vond het geweldig. Precies wat ik wilde. Ik vond het fijn om hard te werken. Een slecht loon, waardeloze arbeidsvoorwaarden en al het klagen daarover nam ik voor lief. Ook dat vond ik geweldig. En ‘s avonds alle tijd om Ted te helpen in het café. En zo nodig ook in de weekenden. Op stap tot in de late uurtjes, spelen met de band op feestjes en partijen, het kon niet op. Voor mijn gevoel kon ik de hele wereld aan. Op de Ring in Zuidland waren drie cafés en een patatzaak. We hadden de SOOS, een gezellige sporthalkantine, een gezellige voetbalkantine. Alles liep als een tierelier en het was overal feest. Ik wilde overal bij zijn en niks missen. Ik dacht toen echt dat het zo moest blijven, zo is het goed. Nul plannen voor de toekomst, alles was hier en nu.

Muziek: Hier Encore
Artiest: Charles Aznavour

Op verzoek van velen volgt hieronder in delen de door Kees zelf uitgesproken tekst op zijn uitvaart.

Deel 1/5

Muziek: For Once in My Life
Artiest: Stevie Wonder

Muziek: Agnus Dei
Artiest: Samuel Barber uitgevoerd door het Vlaams Radiokoor

Welkom vrienden en familie. Ik heb lang nagedacht over deze dag. Wat ik gezegd had willen hebben en door wie. Daar kwam ik niet uit en ik wilde er ook niemand mee lastigvallen. Daarom besloot ik zelf iets op te schrijven over mijn leven. En over hoe ik het heb beleefd.

De muziek die jullie zojuist hoorde is vaak verkozen als het treurigste stuk ooit gemaakt. Toepasselijk zou je zeggen voor zo’n dag als deze. Het is stom toeval. Ik luisterde al meer dan 10 jaar elke dag naar dit stuk.

Mijn lagereschooltijd
Ik vond de lagere school niet zo prettig. Ik hield niet van school. De dag begon voor mij pas om half vier als de school uitging. Dan kon ik hutten gaan bouwen of voetballen. En later op woensdagmiddag naar Spijkenisse voor orgelles. Ik wilde graag organist worden. Heel jong werd ik al liefhebber van traditionele jazzmuziek. De muziek van Fats Domino, Louis Armstrong en de Dutch Swing College Band vond ik geweldig. En nog steeds.
Het hoogtepunt van het jaar was de zomervakantie naar Frankrijk of Zwitserland. Naar de camping in Zuid-Frankrijk. Soms voorafgegaan door wat daagjes in de Alpen. Bijna elke dag naar het strand. Of naar Zwitserland. Veel mooie bergwandelingen naar de sneeuw, een mooie waterval of een wilde beek om dammen te bouwen. Mijn vroegste en mooiste herinneringen aan die tijd gaan zeker uit naar deze vakanties.

Muziek: What a Wonderful World
Artiest: Louis Armstrong