Lieve Marga en Maartje en familie, Oegstgeest, 6 Augustus 2020.
Zoals jullie weten, heb ik in de jaren ’80 en ’90 veel met Kees samengewerkt op de Fysiologie. Wij beiden hebben mooie herinneringen daar aan. Hij voelde zich daar zo thuis, zo zei hij, omdat hij alle gelegenheid kreeg zich te ontplooien en omdat rangen en standen daar geen rol speelden, want je werd gewaardeerd om wat jij als electrotechnicus kon bijdragen aan het onderzoek. Ik wil één mooi voorbeeld geven van onze samenwerking, waarin Kees’ collegiale eigenschappen goed tot uiting kwamen.
Wij onderzoekers werkten met hele kleine electrische signalen (1 miljoenste van 1 miljoenste Ampere) in allerlei cellen zoals zenuwcellen. We moesten die kleine waardes meten met hele gevoelige versterkers, waarvan Kees er één voor mij maakte. Geen wonder dat die signalen gemakkelijk overspoeld werden door stoorsignalen uit de omgeving, zoals die van het lichtnet (50Hz ‘Brom’). Kees was een expert in het bestrijden van die Brom en andere storingsellende en als wij in onze meetopstelling weer eens slordig waren geweest in het aansluiten van apparaten en daardoor in de ‘Brom-problemen’ waren gekomen, werd Kees erbij geroepen. Hij trok dan alle draden los, eerst tot mijn schrik!, en sloot dan de noodzakelijke verbindingen weer één voor één aan, gebaseerd op onze uitleg van de te meten signalen en op basis van de principes voor schoon electrisch meten.
Dat was soms heel lastig, maar dat deerde hem niet, hij had het uithoudingsvermogen en de zorgvuldigheid daarvoor en maakte ons altijd blij als hij de opstelling in een aantal uren (en soms dagen!) weer schoon (en ordelijk!) had gekregen. Hij was dan een echte helper-uit-de-nood, iemand die met zijn talenten graag een ander uit zijn problemen hielp. Door zijn manier van werken heb ik veel van hem geleerd en deze kennis heb ik daarna op al onze studenten en promovendi kunnen overdragen.
Kees groeide langzaam naar sociaal belangrijk werk toe, hij werd vakbondsmedewerker, heel goed passend bij zijn hulpvaardigheid en zijn rechtvaardigheidsgevoel. Ik zette intussen mijn onderzoek voort op de Radboud Universiteit in Nijmegen. Dat betekende geen verlies van kontakt, omdat we bij elkaar in de buurt woonden. Dus op straat konden we bijpraten, of we deden een bakkie bij elkaar thuis of een wijntje met de partners erbij. Ook na onze officiele pensioneringen (ik in 2007 en Kees in 2009) bleven we beiden part-time werken, Kees bij de vakbond en ik op de Leidse Cardiologie, dus we hadden nog steeds veel bij te praten. Maar toen bleek Kees niet alleen een vaardige electronicus of vakbondsman te zijn, maar eigenlijk een alles-kunner en -doener. Want hij verbouwde zijn huis, legde electra en rioolpijpen aan, gaf computer- en smartphonelessen, tuinierde, repareerde fietsen, deed aan conditietraining en sportfietsen, maar deed ook aan fotografie en beeldhouwen. Dus je kon hem advies vragen over heel veel dingen en als het enigszins kon probeerde hij je problemen op te lossen, zoals we dat hadden ondervonden bij onze bromproblemen op de Fysiologie.
Ik wil afsluiten met een leuke herinnering, waaruit Kees’ vrijgevigheid bleek. Op een dag stond hij bij ons voor de deur met een racefiets in de hand met de vraag of dat iets voor mij was. Hij had een andere fiets gekocht en deze racefiets had hij nu over en hij zocht een belangstellende. Toen ik mijn belangstelling toonde, niet zozeer om te racen, maar om lekker licht te kunnen toeren, bouwde hij hem om tot die mogelijkheid, zodat ik met iets meer comfort en zonder gevaar kon rijden en gaf hij hem ook nog een goede beurt. Tot mijn grote verrassing was hij gratis! Door die fiets (zie foto) heb ik het heerlijke vrijheidsgevoel leren kennen van even alleen een rit te maken in de wijde omgeving. Deze week heb ik een paar extra ritjes gemaakt in de omgeving van Hilversum, herinneringsritjes aan onze Kees. Kees, we gaan je heel erg missen! Bedankt voor alles wat je voor mij hebt gedaan!
Sterkte, Marga, Maartje en familie, ook van Saskia! Dick.
