4 jaar geleden heb ik Kitty leren kennen toen wij aan de Molenweg kwamen wonen. En jeetje, wat heb ik toen een stoere vrouw leren kennen met een prachtig gezin. Ik sloot aan bij de buurvrouwenborrel en daar heb ik je leren kennen als een ontzettend sterke vrouw met een oneindig doorzettingsvermogen en een incasseringsvermogen dat ik nog nooit heb gezien bij iemand. Wat een tegenslagen kreeg jij te verwerken en telkens weer incasseerde je deze dapper en probeerde je deze in je hoofd weer een plek te geven en te relativeren. Je sprak altijd vol trots over je meiden en Paul. Dag lieve, stoere buurvrouw. Rust zacht.

Lieve Kitty,
Op de basisschool, toen nog de 'lagere school', zaten we bij elkaar in de klas. Maar je woonde ook bij ons in de buurt. Jij net voorbij 'de bossen', ik net ervoor. Op woensdagmiddag hebben we veel 'afgesproken'. Samen bij jullie slootje springen, tussen de koeien lopen, op je kamer spelen met daarbij de hele overloop gebruiken, fietsen en dan vooral zonder handen aan het stuur en zingend' we will we will rock you' met onze handen in de lucht. Of tegelijk op het zadel proveren te gaan staan om dan ook nog een been in de lucht te steken, tegelijk, als dat kon. Ik bleef altijd op de hoogte van je, want al spraken we steeds minder af, we bleven door Gerard toch van elkaar op de hoogte.

Lieve Kitty, je hebt erg dapper gestreden en hebt je rust gevonden, maar oh wat is de wereld toch soms oneerlijk (jouw woorden in een lief kaartje ooit eens voor onze zoon ).

Paul en kinderen, heel veel sterkte voor jullie, weet dat Kitty vanaf 'daarboven' bij jullie zal zijn.

Rianne van Loon van Zutphen

Lieve Kitty, We hebben je leren kennen toen Neel bij Lynn in de klas kwam. Nadat ze besties werden kwamen we erachter dat jullie dochters dezelfde hobby hadden, namelijk paarden. Jarenlang hebben onze dochters veel afgesproken. Niets was jou teveel. Je was een zeer gedreven enthousiaste vrouw die zich comfortabel voelde met alles waar je je maar voor inzette. Niets was je teveel. Of het nou je werk was, iets voor school doen of de Ponyclub. En naast dat alles hield je ook nog alles bij in je huis en op stal.
Fantastisch hoe jij ook je laatste jaren wetende dat het steeds moeizamer ging je toch staande wist te houden.
We wensen alle nabestaanden veel liefde en hele mooie herinneringen toe.

Het moet begin jaren negentig zijn geweest toen ik Kitty voor t eerst leerde kennen op afdeling A2 van het GZG in Den Bosch. Kitty was bezig met de laatste loodjes van haar A opleiding tot verpleegkundige en ik kwam er 3 maanden stage lopen. Het was een kei leuk team, altijd actie op chirurgie en hard werken. Kitty viel op door haar frisse verschijning met haar blonde paardenstaart, alertheid, humor, kennis en haar no nonses mentaliteit. Als inservice leerling kreeg je al op jonge leeftijd veel te zien en te horen en moest je al snel verantwoordelijkheden op je nemen. Een rol die Kitty wel lag met haar gezonde nieuwsgierigheid, leergierigheid en makkelijk kunnen schakelen. Onze wegen scheiden na mijn stage en in 2004 werden we directe collega's op de Spoedeisende hulp in Bernhoven. Grappig om elkaar weer te zien. Dat ze ook voor de Spoedeisende hulp had gekozen verbaasde me niks. Actie in de tent, rustig blijven als n ander in paniek is, klinisch beredeneren, prioriteiten stellen en handelen. Treat first what kills first...dat werd er daar ingeramd. En tussendoor als er tijd was n bakkie, relativeren, lachen en bijbuurten over van alles en nog wat. In die tijd leefden we telkens mee met elkaars zwangerschappen en andere mijlpalen. Ook is ergens in die periode ons 'eetclubje' van 7 ontstaan. Telkens ombeurten koken en genieten van elkaars verhalen en culinaire hoogstandjes. Het wel en wee delen en de humor nooit uit t oog verliezen.
Tot 5 jaar geleden ...toen viel er even niks te lachen...ALS...een onomkeerbare ziekte op je bordje. En uitgerekend Kitty die altijd in oplossingen kon denken moest hiermee dealen. Niks treat first... maar wel Alles accepteren en als n tijgerin de ongemakken makkelijker proberen te maken. Met dat topteam thuis telkens bedenken...hoe kan iets nog wel....chapeau...zonder jullie geen team. Tot het niet meer ging. Met veel pijn en verdriet moest ze jullie en ons achterlaten. Maar in ons hart blijft ze die prachtvrouw: Stoer, Oprecht en Geliefd! X

Brigit Habraken