Lieve mama,
Vandaag alweer een jaar geleden. Toen ik gisteren in bed lag moest ik denken aan die laatste nacht die we samen doorbrachten. Gerard en tante Riet waren er ook bij. De morfine moesten we zelf d.m.v. een pompje toedienen zodat je steeds dieper zou gaan slapen. Slapen zonder pijn en zonder strijd. We sliepen met elkaar bij jou op de slaapkamer. We vertelden elkaar verhalen over vroeger. Midden in de nacht hebben we nog het ziekenhuis gebeld omdat we dachten dat je toch nog pijn voelde. Ze kwamen met de ambulance aan en sloten nog een medicatie op je aan. Het zou nu snel kunnen gaan maar wat was je sterk. De nacht kwamen we door, onzeker wanneer je het leven los zou laten. Van ons mocht je gaan maar iets weerhield je daarvan. Je bleef toch vechten totdat je me s'middags ineens aankeek. Ik pakte je hand vast en fluisterde in je oor dat je mocht gaan, dat je het leven los mocht laten. Dat je naar Thijmen* mocht gaan om voor hem te zorgen. Met mij zou het wel goed komen, je hoefde je daar geen zorgen meer om te maken. Wij zouden het wel redden. Het was goed zo, je mocht nu loslaten.... Je ademde nog een keer in en verliet ons, op weg naar de eeuwigheid, op weg naar mijn kleine engel. Ik ben zo dankbaar dat ik dat laatste stukje bij je mocht zijn hoe moeilijk het misschien ook was maar het voelde zo goed. We missen je enorm in onze allerdaagse dingen en dat zal voorlopig wel zo blijven. Je hebt getreden tot het bittere eind en nu heb je je rust gevonden. Ik heb vanmorgen met papa een mandje met voorjaars-bloemen op je graf gezet. Samen hebben we nog koffie thuis gedronken. Je kaarsjes waren aangestoken, de herinnering vers, de dankbaarheid voor wie je was is groot.
Dag lieve mam, ik mis je...
Veel liefs van Eleonora
