Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ik weet dat het leven hierna niet ophoudt en dat je toch op een andere manier bij ons bent. Maar ja, ik mis de gesprekken en je lach.
Gelukkig zijn er nog de herinneringen die ik altijd zal koesteren....

Overige informatie
In 1993 kwam ik terug van vakantie en toen stortte mijn wereld in...Mijn vader bleek prostaatkanker te hebben. Mijn ouders hadden het zo goed verborgen kunnen houden voor mij en mijn zusje, toen wij af en toe naar huis belden vanuit Amerika. Er kon niets meer aan gedaan worden werd er verteld...Verdriet heerste er thuis en de vraag waarom. Mijn vader was pas 52 toen hij het slechte nieuws kreeg.
Hij veranderde in de loop der jaren ontzettend; in het begin was hij heel boos en verdrietig en kon niet meer genieten van de mooie dingen om hem heen. Het was elke keer weer spannend wat het bloedonderzoek weer met zich mee bracht, de PSA-waarde. Het was net als een tijdbom, die elk moment af kon gaan. Het ging een aantal jaren redelijk; mijn vader probeerde niet te laten merken aan de buitenwereld dat hij ziek was; hij bleef zo lang als het kon toch werken en sjouwen. Daardoor hoorde je wel eens via via dat mensen dachten dat mijn vader niet ziek was. Hij vond het vreselijk om de "zielepoot" uit te hangen. De invalidekaart voor de auto aanvragen was ook zo iets. Hij schaamde zich er voor...
Het laatste jaar ging het in één keer bergafwaarts...hij kreeg uitvalverschijnselen en vreselijke pijnen. Er bleken uitzaaiingen te zitten in de botten, zelfs in het hoofd. Hij kwam in een rolstoel terecht en er kwam een ziekenhuisbed in de huiskamer te staan. Hij raakte verlamd in het gezicht en het allerergste...hij werd doof.
Muziek was het enige wat hij nog had om te ontspannen en dat werd hem ook nog afgenomen. Ik vond dat zo erg voor hem.. Hartverscheurend om je vader zo achteruit te zien gaan...
Hij heeft dit niet verdiend...
Ik hoop dat je nu geen pijn meer hebt en dat je nu gelukkig bent aan de andere kant. Ik zal je altijd blijven missen, pappa.