Na maandenlang trainen in de tunnelvormige schaatsbaan aan het Toepad, vlogen Leo en ik in februari 2016 naar Salzburg en van daar in een huurauto naar de Weissensee. Het ijs was er slecht, en de temperatuur rond het vriespunt, maar we schaatsten naar hartelust zolang dat ging. Op onze laatste schaatsdag was er zoveel sneeuw gevallen dat wandelen de meest voor de hand liggende alternatieve optie was. Een mooie tocht naar een hooggelegen uitspanning en weer terug. Beneden hadden we nog genoeg energie over voor een wandeling om het meer.

Dag Lieve Leo,
Vlak voordat ik op weg ging naar jou afscheid was ik van plan deze roos, die nu al , veel te vroeg, bloeide in mijn tuin voor je mee te nemen. Het lukte me echter niet dit leven, hoewel slechts van een bloem, ook veel te vroeg, net als jou leven, te laten eindigen.
Ik heb de roos daarom niet geplukt, maar voor je gefotografeerd.
Altijd, bij iedere opening in de galerie, waar ik je heb leren kennen, was je daar als de alleraardigste man, zorgend, voor je medemens en voor de kunst. Je was een schat, van grootte waarde voor je omgeving, zowel in de rechtspraak, je sociale omgeving als voor de kunsten in Rotterdam. dank daarvoor.

Leo hield van verhalen vertellen. Dat deed hij zeker niet belerend, wel lerend.
Bij de opening van onze buurtbieb juli vorig jaar heeft hij dan ook aan ons voorgelezen, zoals je op bovenstaande foto kunt zijn.

Bij zijn afscheid aan huis vertelde hij Theo en mij het eeuwenoude verhaal op versregels gezet door van Van Eyck in dienst gedicht :de Tuinman en de dood.

Ongetwijfeld heeft daarmee Leo bedoeld en gewild dat we dat verhaal ter harte nemen. Het tekent hoe hij zich met het onvermijdelijke had verzoend. En ons aanraadt dat ook te doen:

Een Perzisch Edelman:
Vanmorgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Vanmiddag - lang reeds was hij heengespoed -
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'