Lout is niet meer.
Dat hoorde ik zojuist, bijna letterlijk op de valreep van de MS Trollfjord, op weg naar arctische wateren.
Gabrina Kikkert wist mij gelukkig nog te bereiken, met dank ook aan Petry Gamers.
Collega’s, die net als Lout, altijd vrienden zijn gebleven. Meer dan dat, want de band die wij sinds TV8 hadden, is uniek.
Lout is niet meer. Maar zal altijd blijven.
Lout, jongen, je was journalist. Zo eentje voor wie eigenlijk weinig anders bestond. Een journalist die ik bewonderde. Met een gouden pen, waarmee je beelden en emoties in de juiste woorden wist te vangen. Gezegend met een prachtige radiostem en onmiskenbaar Brabantse tongval, verbonden aan talloze interviews en documentaires. Met natuurlijk als journalistiek klassewerk ‘Kinder vom Bullenhuserdamm’, het afschuwelijke relaas van Eindhovense kinderen die het slachtoffer werden van medische nazi-experimenten.
Ook anderszins zette Lout zich in voor het blijven herdenken van de oorlog, onder meer door zijn betrokkenheid bij Nationaal Monument Kamp Vught.
Gedurende de TV8-tijd was Lout een onuitputtelijk creatief inspirator. Mede dankzij zijn oneindige connecties en behendige charme wist hij schijnbaar onuitvoerbare ideeën op de buis te brengen.
Hij kon absoluut veeleisend zijn jegens collega’s, maar dat kwam voort uit zijn dwang om mooie programma’s te maken.
Persoonlijk zal Lout mij altijd bijblijven als een betrokken vriend. Een levensgenieter, een reiziger.
Een man met evenveel scherpe, cynische humor als diep menselijke gevoelens…misschien wel de mooiste combinatie die een mens - en zeker een journalist - in zich kan dragen.
Helaas moet ik mijn vriend zijn eigen pad laten gaan. Zoals hij trouwens altijd deed.
Mijn diep gemeende condoleances voor zijn lief Stephy met wie hij nog zoveel wilde ontdekken en beleven, zijn zoon Max, schoondochter Malou en kleinzoon Gijs, zijn talrijke vrienden en last but not least zijn omroep-collega’s. Van wie ik er ook één mocht zijn. Johan van Uffelen
