Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Een moeder, een oma...
Zwijgend sokken stoppen of vertellend koffie drinken... Hoeveel kilo's aardappels zul je geschild hebben? Hoeveel koper en zilver gepoetst? Hoeveel kinderen op je schoot laten rusten? Hoeveel gesprekken heb je met hen gehad, alsof ze even wijs waren als jij, en ze er vaak niets van snapte?
Hoe vaak zul je gezegd hebben dat alles wat je hebt, door het goede werken van 'onze pa'komt? Hoeveel 'kaken' zul je hebben uitgedeeld? Hoe vaak heb je gelachen om onze daden en ons vermaand dat we beter moesten weten? En kan iemand mij vertellen hoe vaak je sprak over je wiegje in Djokja en je mooie jeugd in Indonesië?
Zo vreemd als je zo vaak werd gevonden door alle mensen om je heen, zo vreemd vond jij de wereld die steeds vreemder voor jou werd. Je durfde te leven op een manier die eigenlijk nieman anders je voordeed. En al zei iederen tegen je dat het niet goed was, je ging je eigen weg.
Je durfde anders te zijn en had het lef iemand te zijn die soms niet geaccepteer werd door zijn denken en doen. Je draaide je hand nie om voor en discussie maar je was eenvoudig en wijs genoeg om te zwijgen als de ander hierdoor beter geholpen was.
Nooit heb je ons aangemoedigd om een bepaalde keuze te laten, of juist te maken. Bij jou hoefde je niet te komen voor een antwoord, eerder kreeg je een tegenvraag. Met die vraag kwam je bij het uiteindelijke antwoord wat in je hart lag. Je hield niet van dwingen, maar wel van het zeggen van de waarheid.
Je bent een bijzondere vrouw. Een vrouw met geheimen, een vrwou met tranen achter je stralende ogen. Je dikke haar beschermend, rustend over je gedachten en je diepste verlangens. Je mond die zo kon uitdrukken wat je dacht, verborg zoveel dingen die je ons nog wilde zeggen.
Je lach bracht ons zo vaak tot een intens gelukkig gevoel, gewoon omdat zij écht bestond. In de laatste jaren van jouw leven liet je sterke lichaam je in de steek. Je geest werd warrig en verhalen werden nog vaker eindeloos verteld en herhaald.
Je wist het en ging met en enorme kracht en humor hier mee om. Menigeen zette je op het verkeerde been als je geheugen je in de steek liet, door een wedervraag te stellen of een goeie grap te vertellen.

Zó eigenwijs... zó op je eigen wijze!

We kunnen niet zeggen dat we bij je wat gemist hebben. We kunnen niet zeggen dat we je verloren hebben, omdat alles in ons voorleeft in de wil om jou niet te vergeten. Er is nog zoveel van je wat we niet kennen, zoveel wat we niet weten... daarom ben je voor ons nog steeds die grote persoon die ons eens zei:
"Ik hou van je, ik heb je lief".
Een moeder, een oma...

Ons aller bijzonderste vrouw, vrouwtje wat nooit helemaal volledig van ons was, omdat je ongrijpbaar interessant in het leven stond.