Lieverd nu, na twee jaar is het nog steeds moeilijk om weer vorm en inhoud aan het leven te geven. Het voelt als een worsteling met me zelf.
Ik ben me zelf nog steeds aan het herontdekken, moet alles overnieuw ervaren, weet van te voren niet wat goed of verkeerd voelt.
Soms raak ik al uit balans wanneer ik gezellige familie kiekjes zie terwijl ik dit een andere keer kan blokken.
De kleinste dingen kosten energie, kan me moeilijk concentreren, moet me overal toe zetten, voel me kwetsbaar, slaap slecht, moet me continu vermannen, neem weinig initiatief en vergeet veel dingen. Gisteren heb ik mijn tasje met mobiel en bankpassen op de begraafplaats laten liggen nadat ik plantjes op je plekje had gepoot.
Naar de sauna zijn we nog niet geweest, vakanties heb ik als belastend ervaren en begrafenissen heb ik vermeden evenals het door of langs de Spanjaardstraat rijden op weg naar Matthijs en Marjolein. Video-opnames van jouw heb ik nog niet bekeken, ik ben bang dat ik dan verdrink van verdriet. Sinds kort ben ik lid van een besloten Facebook groep van overleden kinderen door suïcide. Hier vind ik herkenning en het geeft me steun.
We doen weer boodschappen op dorp, zijn weer onder de mensen waarbij ik mijn tranen beter weet te bedwingen.
Ik wil niet afgestompt en verbitterd raken, wil niet gaan bagataliseren, wil belangstellend zijn bij ieder zijn wel en wee, hoe pijnlijk ook.
Vorig jaar heb ik één keer op mijn werk tijdens de BHV herhaling de slappe lach gehad. Ik voelde me niet schuldig maar was blij dat ik de humor van iets in zag en dit door mijn verdriet niet verloren was gegaan.
Ik vind het fijn wanneer er over je gesproken wordt, herinneringen worden opgehaald, dat je niet vergeten wordt. Ook jij hoort bij ons gezin.
Ik waardeer hoe trouw familieleden, vrienden, collega’s en buren zijn.
Hoe ze ons steunen, aan ons denken, uitnodigen voor een lunch, etentje, een kopje thee, wandeling, een dagje strand etc.
Genieten is een groot woord maar het geeft wel afleiding.
Veel van je vriendinnen komen nog regelmatig langs, het voelt goed dat ze hun gevoelens met ons willen delen.
Vijf van je vriendinnen hebben inmiddels een mooi lief kindje gekregen.
Ik vond het fijn dat ze zich niet hebben weerhouden om ons een geboorte kaartje te sturen. Het was mooi maar ook moeilijk om deze kleine wondertjes te mogen aanschouwen.
Het werk is mama langzaam op gaan bouwen, eerst alleen contact met collega’s, later één maal in de week een koffie momentje met cliënten, enz.
Mama kreeg alle ruimte om dit op haar eigen tempo op te bouwen.
Ik wist dat ik in een fijn team werkte maar heb toen (en nog steeds) zoveel steun, warmte en liefde mogen ontvangen.
Ook de cliënten waren zo puur en lief. Ze hebben wat af geknuffeld.
Één cliënt vroeg:”wanneer kom je weer werken.” Waarop mama reageerde:” wanneer de dokter het goed vind.” Een week later ging mama weer koffie drinken en vroeg ze:” ben je al bij de dokter geweest en mag je weer werken?” Een andere cliënt vertelde:” wanneer jij weer komt werken, hang ik de vlag uit, waarop iemand reageerde met de woorden:” nee dan gaan we de boel versieren en geven we een feestje.”
Dit alles was een motivatie om het werk weer op te pakken.
Sinds een jaar werk ik weer, nog geen slaapdiensten omdat mama dan alleen staat op 15 cliënten en het al benauwd krijgt bij het idee. Extra taken heb ik gelukkig nog niet. M’n werk geeft afleiding maar het maakt me verdrietig dat ik niet meer de energieke vrouw van voor jou overlijden bent.
Ik doe mijn best lieverd en denk met pijn in mijn hart aan jou laatste woorden:” Alsjeblieft maak er iets moois van. Jullie zijn het waard en kunnen dit met elkaar als gezin, zonder mij. Beloven jullie gezond en gelukkig te blijven? Ik hou van jullie . Voor altijd.” ❤️✨
