Lieverd nu, na twee jaar is het nog steeds moeilijk om weer vorm en inhoud aan het leven te geven. Het voelt als een worsteling met me zelf.

Ik ben me zelf nog steeds aan het herontdekken, moet alles overnieuw ervaren, weet van te voren niet wat goed of verkeerd voelt.

Soms raak ik al uit balans wanneer ik gezellige familie kiekjes zie terwijl ik dit een andere keer kan blokken.

De kleinste dingen kosten energie, kan me moeilijk concentreren, moet me overal toe zetten, voel me kwetsbaar, slaap slecht, moet me continu vermannen, neem weinig initiatief en vergeet veel dingen. Gisteren heb ik mijn tasje met mobiel en bankpassen op de begraafplaats laten liggen nadat ik plantjes op je plekje had gepoot.



Naar de sauna zijn we nog niet geweest, vakanties heb ik als belastend ervaren en begrafenissen heb ik vermeden evenals het door of langs de Spanjaardstraat rijden op weg naar Matthijs en Marjolein. Video-opnames van jouw heb ik nog niet bekeken, ik ben bang dat ik dan verdrink van verdriet. Sinds kort ben ik lid van een besloten Facebook groep van overleden kinderen door suïcide. Hier vind ik herkenning en het geeft me steun.



We doen weer boodschappen op dorp, zijn weer onder de mensen waarbij ik mijn tranen beter weet te bedwingen.

Ik wil niet afgestompt en verbitterd raken, wil niet gaan bagataliseren, wil belangstellend zijn bij ieder zijn wel en wee, hoe pijnlijk ook.

Vorig jaar heb ik één keer op mijn werk tijdens de BHV herhaling de slappe lach gehad. Ik voelde me niet schuldig maar was blij dat ik de humor van iets in zag en dit door mijn verdriet niet verloren was gegaan.



Ik vind het fijn wanneer er over je gesproken wordt, herinneringen worden opgehaald, dat je niet vergeten wordt. Ook jij hoort bij ons gezin.

Ik waardeer hoe trouw familieleden, vrienden, collega’s en buren zijn.

Hoe ze ons steunen, aan ons denken, uitnodigen voor een lunch, etentje, een kopje thee, wandeling, een dagje strand etc.

Genieten is een groot woord maar het geeft wel afleiding.

Veel van je vriendinnen komen nog regelmatig langs, het voelt goed dat ze hun gevoelens met ons willen delen.

Vijf van je vriendinnen hebben inmiddels een mooi lief kindje gekregen.

Ik vond het fijn dat ze zich niet hebben weerhouden om ons een geboorte kaartje te sturen. Het was mooi maar ook moeilijk om deze kleine wondertjes te mogen aanschouwen.



Het werk is mama langzaam op gaan bouwen, eerst alleen contact met collega’s, later één maal in de week een koffie momentje met cliënten, enz.

Mama kreeg alle ruimte om dit op haar eigen tempo op te bouwen.

Ik wist dat ik in een fijn team werkte maar heb toen (en nog steeds) zoveel steun, warmte en liefde mogen ontvangen.

Ook de cliënten waren zo puur en lief. Ze hebben wat af geknuffeld.

Één cliënt vroeg:”wanneer kom je weer werken.” Waarop mama reageerde:” wanneer de dokter het goed vind.” Een week later ging mama weer koffie drinken en vroeg ze:” ben je al bij de dokter geweest en mag je weer werken?” Een andere cliënt vertelde:” wanneer jij weer komt werken, hang ik de vlag uit, waarop iemand reageerde met de woorden:” nee dan gaan we de boel versieren en geven we een feestje.”

Dit alles was een motivatie om het werk weer op te pakken.



Sinds een jaar werk ik weer, nog geen slaapdiensten omdat mama dan alleen staat op 15 cliënten en het al benauwd krijgt bij het idee. Extra taken heb ik gelukkig nog niet. M’n werk geeft afleiding maar het maakt me verdrietig dat ik niet meer de energieke vrouw van voor jou overlijden bent.



Ik doe mijn best lieverd en denk met pijn in mijn hart aan jou laatste woorden:” Alsjeblieft maak er iets moois van. Jullie zijn het waard en kunnen dit met elkaar als gezin, zonder mij. Beloven jullie gezond en gelukkig te blijven? Ik hou van jullie . Voor altijd.” ❤️✨

Lieve Marije, je was een gevoelig meisje met lef en veel doorzettingsvermogen.

Vreemd eigenlijk dat deze eigenschappen samen kunnen gaan.

Als klein meisje sprankelde je dikwijls van top tot teen.

Je toverde bij menig mens een glimlach op hun gezicht.

Met je natuurlijke charmes wist je veel mensen te beroeren.



Op vijf jarige leeftijd kwamen we er achter dat de vriend van tante Gerda niet met zijn handen van je af kon blijven en je rare dingen bij hem moest doen. Je mocht dit niet tegen papa en mama vertellen en heb het aan Rika verteld. Gelukkig had zij op 10 jarige leeftijd het besef dat dit fout was en heb je het me verteld. Je vertelde dat je het raar vond dat je deze dingen bij hem maar niet bij papa moest doen. Papa en mama deden aangifte voor jou maar ook om andere kindjes te beschermen. We vonden het moeilijk dat je zonder onze nabijheid op het politie bureau van Rotterdam moest worden verhoord. Mama heeft nachten wakker gelegen hoe ze je dit, als klein meisje moest vertellen. Ik vertelde dat wanneer jij iets deed wat niet mocht je straf kreeg, je bijvoorbeeld op de gang moest staan of geen snoepje zou krijgen. Ik legde uit dat de vriend van tante Gerda ook straf moest krijgen maar mama en papa hem dit niet konden geven en vertelde dat alleen de politie dit kon doen maar dat je dan moest vertellen wat er gebeurd was. Jij dappere Marije reageerde met: “okay, dat doe ik wel.”



In een dienstauto werden we naar het politie bureau in Rotterdam gebracht. Je vond de verlichting in de auto mooi omdat er op het dashboard allemaal blauwe lampjes brandde.

Daar aangekomen werd je in een kinderstudio door een psycholoog verhoord terwijl mama ergens anders zat te wachten. Je deed het heel goed vertelde de politie later. Wanneer de psycholoog op een later moment dezelfde vraag stelde dan zei je:”luistert u niet, ik heb dit toch al verteld.” Na verloop van tijd werd mama gehaald en mocht je de opname band in de kluis van het politie bureau leggen. Mama stond zich te verbijten om niet te gaan huilen zoveel banden stonden er.

Je kreeg een beer van slachtofferhulp. Bij thuiskomst zette je hem op je bed maar het strikje om zijn nek moest er af. Later zijn papa en mama de videoband op het politiebureau gaan bekijken. Dit was niet gebruikelijk maar mama wilde deze zien omdat wanneer jij hier later last van zou krijgen of vragen zou gaan stellen, we konden zeggen hoe goed je dit had gedaan. Het was confronterend om te zien hoe jij met rode wangetjes al spelend met een dokterssetje vertelde wat er was gebeurd. De politie vertelde dat we erop tijd bij waren, dat de dader dikwijls zijn grenzen ging verleggen en hij het volste vertrouwen had dat jij als parmantig meisje er wel zou komen.

Je speelde met andere kindjes achter op het pleintje. Na dit gebeuren was mama bang dat de dader je op zou zoeken. Wanneer je aan het buiten spelen was ging mama klusjes buiten doen. Ik wilde je niet in je vrijheid beperken maar wilde wel in je nabijheid zijn. De tuin en buitenboel zijn nooit meer zo netjes geweest als dat vreselijke jaar.

Door dit gebeuren was mama verdrietig maar later nog trotser op ons mooie liefdevolle gezin.



Mama bewonderde je lef, je stapte overal op af en durfde alles met de juiste toon te vragen. Je klom in bomen, sprong in plassen, play backte op de zomerspelen van de Vlielander. Je leerde al jong zonder zijwieltjes fietsen. Deze had papa van je fiets gehaald omdat je dit graag wilde. Mama ondersteunde je en rende met je mee maar dit kon je niet waarderen. Je mopperde, mama liet je alleen ploeteren en ging eten koken. Na een half uurtje kwam jij naar binnen en riep opgetogen:”ik kan fietsen” . We gingen kijken en inderdaad al slingerend fietste jij over het pleintje.

Veters strikken hebben we je nooit geleerd. Je keek ongemerkt hoe Matthijs dit deed en vertelde op een dag vol trots dat je veters kon strikken.



Lieverd tot je zestiende ging jij huppelend door het leven totdat er een 29 jarige man in je leven kwam die het voor jou en voor ons gecompliceerd maakte.



Konden we maar terug in de tijd en weten wat we nu weten.

Sorry lieve, lieve schat dat ik je niet voldoende weerbaar heb weten te maken, dat ik naïef was en uitging van het goede van mensen in onze nabije omgeving en ik je hiervoor niet voldoende heb weten te beschermen.



Weet dat ik vreselijk veel van je heb gehouden en ik je nooit maar dan ook nooit zal vergeten. ❤️

Wat zou ik graag terug willen naar deze mooie bijzondere dag.

Toen een dag met een gouden randje waarbij ik je zag genieten en zag stralen.



Heimwee naar die fijne mooie tijd.

Ik mis je lieve schat.❤️

Lieve schat je zit nog iedere minuut van de dag in mijn hoofd.

Werkelijk alles doet me aan jou denken,



Zo heb ik de white wash eethoek tafel kaal gemaakt. De uitgebeten kring van je munt thee is hiermee weggeschuurd.

Ik vond het moeilijk, het voelde of ik een stukje van jou weg schuurde.



Wanneer ik aan het stoffen ben weet ik

soms niet waar ik gebleven ben omdat mijn gedachten bij jou zijn en doe ik het overnieuw.



Je Facebook account hebben we nog niet afgesloten. Ik kan het niet. Je telefoon blijven we op laden. Waarom, Ik weet het niet?



Ans is weer een nachtje komen logeren. We zaten op een terrasje in Rotterdam en we herinnerde ons dat toen we daar twee jaar geleden zaten je belde waar we waren. Je had een nachtdienst gehad, was gaan slapen, heb ons opgezocht en zijn toen met z’n drieën verder gaan winkelen. s’avonds heb jij ons kennis laten maken met het eten bij de Pastakantine. Mama wist tot die tijd niet dat pasta zo lekker kon zijn. We hebben zitten smullen. Nu waren we er weer maar smaakte het niet zo lekker als toen. We miste je aanwezigheid lieve Marije.

De dag daarna zijn we naar Brielle gegaan. Samen hebben we een blauw/groene bh gekocht omdat het twee halen één betalen was. Je vertelde ons dat je bh’s altijd op 60 graden waste. Ans en mama waren verbaast, waarom je dit deed weet mama niet meer maar ik weet wel dat je erbij vertelde dat je ze niet in de droger deed. Na je overlijden heeft mama ze in haar handen gehad. Lieverd ze zagen er stuk voor stuk als nieuw uit. ❤️



Mama maakt tegenwoordig een rommeltje van de was. Ik ben er met mijn gedachten niet bij. Stop bh’s per ongeluk in de droger, zet een 40 graden was aan terwijl dit 60 graden had moeten zijn en anders om. Zet de droger leeg aan terwijl ik de wasmachine aan had moeten zetten etc. Alles is veranderd na het overlijden van jou.



Wat mis ik je mooie, lieve Marije.❤️

Vandaag was het moederdag.



Ik moest denken aan het ontvangen van mijn Moederdag cadeau in 2016.

Je gaf me een bon voor de schoonheidsspecialiste. Mama vond het veel te gek, ik moest niet zeuren, je had maar één lieve moeder, stond altijd voor je klaar en was het meer dan waard vertelde je.



Nu drie jaar later: stond je lieve broer ( die Moederdag maar onzin vind) met Marjolein en een mooi veldboeket voor de deur. Werd er door Greetz een bos bloemen afkomstig van Daisy bezorgd en kreeg mama appjes en kaartjes van je vriendinnen. Zo attent dat zij op deze dag aan me denken.



Ook jij kreeg net als vorig jaar van Esther en Sarin mooie pioenrozen. Aan de vaas kon mama zien dat je ze van hen gekregen hebt en er stond een schattig paars plantje.



Ik moest denken dat er een klein meisje in je leven kwam, hoeveel je om haar gaf en hoeveel pijn het deed wanneer je haar weer los moest laten.

Aan het bloesje dat papa en mama voor haar vierde verjaardag hebben meegegeven en we terug vonden (nadat ze er uit was gegroeid) in je kast.



Ik moest terug denken aan de periode dat je ingeënt kon worden tegen baarmoederhals kanker. In jouw leeftijdscategorie was je één van de eerste. Er waren voor en tegenstanders. Veel tijd om erover na te denken (gezien je leeftijd) hadden we niet. Na veel wikken en wegen en informatie ingewonnen te hebben ben je toch ingeënt. Later kwamen er in de media spookverhalen dat vrouwen hierdoor niet meer zwanger konden worden.

Jij en mama hebben weleens getwijfeld, was onze keuze van toen wel goed geweest?

Inmiddels weten we beter en zijn er al zoveel jonge ingeënte vrouwen moeder geworden.



Ik weet zeker, mocht je dit gegeven zijn je een lieve, leuke, energieke mama geweest zou zijn.

Het doet me verdriet dat ik dit als oma van jouw kindjes niet mag meemaken lieve Marije.❤️

Vorige week kwam papa bedrukt thuis van zijn werk. Hij was bezig geweest met het opruimen van zijn bureau en kwam allemaal verschoten tekeningetjes, vaderdag cadeautjes, kaarten, etc van jou tegen. De meesten waren verschoten omdat deze op zijn magneet bord hadden gehangen. Sinds vandaag hoeft papa niet meer te werken en gaat hij zijn best doen om op een andere manier vorm en inhoud aan zijn leven te geven.



Je moet eens weten lieverd hoe moeilijk alles na jouw overlijden geworden is.❤️❤️❤️

Na 2 maanden haalde jij dappere Marije je b diploma.

Met pijn in mijn hart kijk ik naar deze foto’s.



Je zat bij Delta sport op zwemles en het leren zwemmen ging je goed af.

Je was de kleinste maar had veel kracht in je armen en benen.

In je groepje was jij één van de eerste die af mocht zwemmen in het grote zwembad van Stellendam.



Dit was rond een vreselijk moeilijke periode in jou en ons leven. Door alle spanning wat dit met zich meebracht was mama vergeten je in te schrijven of zo iets. Wat het precies was weet mama niet meer maar het spande erom of jij mocht afzwemmen.

Toen we in het zwembad zaten maakte oma een goed bedoelde opmerking. Ze vroeg: hoe het kwam dat ik dit vergeten was en vertelde daarbij dat dit, zo niet bij mij paste.. Mama kon het niet droog houden. Het vervelende was dat jij lieve Marije dit opmerkte.

Je kwam uit de rij met kinderen en vroeg waarom mama huilde. Mama vertelde, dat ze trots op je was en huilde van blijdschap. Waarschijnlijk voelde jij als gevoelig meisje dat dit niet klopte.

Toen je door het gat onder water moest zwemmen lukte het niet terwijl het tijdens het oefenen altijd gelukt was.

Gelukkig kreeg je een herkansing en gingen de overige zwemvaardigheden goed.



Het deed ons pijn dat op 5 jarige leeftijd één iemand jouw onbevangen leven kon beschadigen en we je niet voldoende hebben kunnen beschermen. Het deed ons pijn om de boosheid, machteloosheid en verdriet bij Matthijs te zien. Om te horen en voelen hoe zijn vertrouwen in de mensheid was geschonden. Hij ging je nog meer beschermen voor deze boze buitenwereld.

We hebben ervaren dat geluk aan een zijde draadje hangt en als een zeepbel uit elkaar kan spatten.



Het was een troost om te zien hoe jij je ontwikkelde als een lief, sociaal, vrolijk parmantig lager schookind die haar mondje bij zich had en alles aan iedereen met de juiste toon durfde te vragen.



Lieverd we missen je iedere minuut van de dag. ❤️