Lieve Martin.

Wij hebben jou mogen leren kennen via een kaartclub. Jij was een bijzonder ijzersterk kaart maatje. Lachen gieren brullen dat deden wij met zijn allen. Wijntje sigaartje even snel in de pauze. Leuke gesprekjes gehad. Jij was een bijzonder lief geduldig mens. Zo kennen wij jou. Zo zullen wij jou herinneren. Liefs Leo en Lenie Ditmar

Wageningen, Zaterdag 2 Juli 2016.
Vanmorgen werden wij gebeld door Sylvia, de vrouw van Martin met de verbijsterende mededeling, dat Martin de dag ervoor door een hartstilstand overleden was.
Als een donderslag bij een heldere hemel kwam dit bij ons binnen. Nog geen veertien terug kwamen zij nog onverwachts en spontaan onze gezamenlijke expositie in Renkum bezoeken.
Martin was weer terug in zijn element om de meest onmogelijke glasconstructies gestalte te kunnen geven en was op Schiphol met een collega bezig om door middel van een Mock-up (van een glasconstructie) de architect te overtuigen, dat de visie van hen de beste oplossing was.
Hij gaf bij een collega aan, dat hij wat wilde gaan drinken, liep weg en zakte in elkaar. De marechaussee heeft nog adequaat gereageerd met reanimatie maar helaas zonder resultaat.
Martin is als het ware in het harnas gestorven.
Door zijn nieuwe werkplek, waar hij zijn ziel en zaligheid in kon vinden, kwam hij weer regelmatig bij ons op de zaak om de projecten door te spreken. Steevast kwam hij bij mij langs, gecombineerd met een stevige schouderduw en vergezeld met de uitspraak: Hé ouwe, gaat ie?, ben je er nog steeds?.
Mijn antwoord was altijd weer: Martain, Martin was voor mij altijd op z’n frans Martain; 3 dingen, zolang ik van betekenis ben, zolang ik het leuk vind en het belangrijkste: zolang de gezondheid er is. Niet wetende, dat het laatste bij Martin zo snel actueel is geworden.
Maar met elkaar hebben we de meest onmogelijke beveiligings projecten in kunnen koppen, maar ook als er problemen ontstonden tijdens de voorbereiding/uitvoering kwamen we met elkaar tot een oplossing.
En soms lag het principe van de oplossing bij de manier waarop een blikje sardientjes geopend kon worden.
Zonder dat integriteit tot conflicten leidt, kunnen zakelijke contacten tot een parallelle vriendschap leiden. In deze zeker het geval. Zijn schoonouders woonden op een wondermooie plek bij het Cruquius gemaal bij Haarlem. Enthousiast belde hij dan op met: kom met Jane hier naar toe, zet de camper daar neer want er zitten hier ijsvogels.
Later met Jolanda bleef het contact bewaard en konden we met bewondering de voortgang van het “glazen” huis van Martin en Sylvia bewonderen en weer de Cruquius locatie bezocht.
En ja, zoals vermeld in de aanhef, het laatste contact met elkaar tijdens de expositie, Sylvia en Martin enthousiast over een schilderij van Jolanda, maken een afspraak om het schilderij daar te brengen.
Je maakt nog een foto…………………….
En dan blijkt, dat …………………. het leven vergankelijk is