Diep stil ligt Urk, de golven zachtjes ruisen,
Een sluier van verdriet over de huizen.
De zon komt op, maar warmt de zielen niet,

Na het verlies, het diepe, zwarte leed.
Jonge levens, zo snel weggerukt,
Een toekomst die opeens is stukgedrukt.
Ouders, broers en zussen, vrienden stil,
Verdwaald in pijn, gevangen in een kil.
De haven zwijgt, geen lachende gezichten,

Alleen de wind die zachtjes treurt in zuchten.
De kerkklok beiaardt, een somber, zwaar geluid,
En Urk ontwaakt, maar met een diepe spijt.
Toch, tussen tranen door, een sprankje hoop,
De gemeenschap toont, hoe diep de liefde loopt.

Elkaar vasthoudend, in dit groot verdriet,
De kracht die Urk, ondanks alles, niet verliet.
De tijd zal helen, langzaam, stap voor stap,
Maar de herinnering blijft, op elke straat, elke kap.

Rust zacht, geliefden, in het eeuwig licht,
Jullie namen staan in Urks hart geschreven, diep verplicht.
Ik hoop dat dit gedicht enige troost kan bieden in deze moeilijke tijd.