"Geen frisdrank?!" Vol verbazing hoor ik dit aan. Het is hier bloedheet, we hebben vanmorgen een huis gebouwd en we besluiten voor iedereen een traktatie te bestellen. Op een aftands brommertje worden er zo 25 koude (nou ja koud.. dat zeggen ze wel, maar hoe kan nou zonder koelkast?) flesjes frisdrank besteld. Maar niet voor Merel, want die drinkt geen prik. Wat kan ik mij dat moment nog goed herinneren. Met net zoveel plezier pakte jij dan maar het zoveelste watertje die dag, want die verslonden we daar. Bovendien maakten we met de waterflessen de lokale bevolking dolgelukkig, weet je nog dat ze er bijna om vochten? Gek he, bij ons worden ze aan de kant getrapt. Zomaar een herinnering die vanmorgen toen ik naar Nial Horan('jouw liedje') luisterde mij bedacht. De herinneringen stromen binnen, wat te denken van jouw eerste vliegreis? Ogenschijnlijk relaxed stapte jij het toestel in en heb je de hele reis veel plezier gehad met het schermpje voor je. Bij aankomst in Malawi pakte jij je backpack nog net zo relaxed op en leek je een ervaren wereldreiziger. Op mij kwam je over als iemand die de wereld wel even zou ontdekken. Nooit zou jij klagen, simpelweg omdat Merel dat niet doet. Je genoot namelijk echt van het leven daar en de rust en eenvoud. Bij de projecten mochten we regelmatig water halen. Nu klinkt dat heel ontspannen, maar ik weet nog dat we vol bewondering keken naar de lokale vrouwen. Loodzware emmers op hun hoofd en soms nog een kind op hun rug. Waar wij doeken onder de emmers moesten doen om onze tere hoofdjes te beschermen, was dat bij die dames absoluut niet nodig. Ach wat hebben ze ons uitgelachen toen we eindelijk die emmers op ons hoofd hadden maar vervolgens de helft eroverheen klotsten. Maar, Merel klaagt niet en bleef het dus gewoon proberen. Uiteindelijk waren we zelf allemaal redelijk doorweekt, maar ach, dat was stiekem wel verkoelend. Nadat er genoeg water was gehaald mochten we het water mengen met de aarde en met onze voeten er in. Wie had dat gedacht? Een heerlijk moddermasker voor onze voetjes? O nee, we gingen er bakstenen van maken! Nou ook prima, Huppa wij aan de slag in de hitte. Maar.. de dag erna waren ze droog en konden we daadwerkelijk bouwen. Wat was dat een mooi en voldaan gevoel! Terwijl ik dit typ komt de volgende herinnering al weer boven; jij en de lange rok! Normaal geen meisje dat graag jurkjes draagt en nu moest je daar ineens lange rokken aan.. "want dat hoort daar zo en is respectvol" heb ik wel tig keren tegen de meiden gezegd daar. O O O.. wat een gezeur he?
Lieve Merel, ik heb nog zoveel herinneringen, ik moet hier alleen de woorden nog voor vinden. Nooit ben je uit mijn gedachten, net als je lieve ouders, broertje en zus niet. Ik hoop dat je nu ergens bent waar je bent begonnen aan een nieuwe prachtige reis, hopelijk weer met je backpack en je lange rok:-)

Veel liefs,

Leonie Weijling

Lieve Merel,

het was de eerste woensdagmorgen in Malawi. William vertelde ons dat we de berg gingen beklimmen, en hij wees naar de kale rots die we vanaf onze kampeerplek konden zien liggen. Een aantal schrokken, een aantal moesten lachen. Want, dat kon toch niet waar zijn?! Zo hoog? Anderhalf uur, misschien iets minder werd ons verteld. Jij schrok. Ik moest lachen. We geloofden er beiden weinig van. Maar toch begon je eraan. Halverwege het eerste deel van de wandeling met temperaturen dik boven de 30 graden kwamen de eerste tranen. Alhoewel, van een wandeling was niet echt sprake. Het pad waarover wij richting top probeerden te komen was meer een verkapte klimwand. Je was er klaar mee. Je kon het niet. Dacht je. Even een pauze, wat water, en weer een paar stappen. Mueslireepje, een paar bemoedigende woorden en je was weer onderweg richting top. Geen idee meer hoeveel stops we hebben gehad, maar samen kwamen we boven. In etappes, dat wel. Het uitzicht bovenop de kale rots was overweldigend. De wind blies ons er bijna vanaf. De blik in jouw ogen was onbetaalbaar. Je had het gered! Tuurlijk had je het gered. Ik zag je trots zijn op jezelf. En ik was ook enorm trots op je! Helemaal verantwoord was de tocht niet, gezien de richeltjes en grote hoogten. De woorden van William waren: ' this is life' . En dat was meer dan waar. Merel, ik ga je missen.

In Malawi keken we heel vaak met zijn allen naar de sterren. Merel geloofde dat je een ster zou worden als je leven op aarde eindigt. Dus als ik nu naar de sterren kijk, dan denk ik aan haar. Dan denk ik aan dat lieve, vrolijke meisje, die zo van de sterren genoot en nu misschien zelf ook wel een ster is die over ons waakt.

Lieve Merel,
Wij konden het allemaal niet geloven toen we het vreselijke nieuws hoorde. Je was zo'n mooie en lieve meid, en je hebt de laatste paar jaar altijd voor ons klaar gestaan als dat nodig was.
We gaan je zo ontzettend missen, maar we zullen vasthouden aan alle herinneringen die we gedeeld hebben, want gelukkig hebben we ook genoeg gelachen.

Wij wensen de hele familie veel sterkte. Jullie kennen ons niet, maar Merel was erg belangrijk voor ons.

Veel liefs en een dikke groepsknuffel van Chantal, Eva, Ilse, Chloe, Beau-Elize, Silvia, Vera, Rosa, Liza en Nadia

Lieve Merel,
Ik ben een collega van je moeder. Via je moeder heb ik over jou, Nina en Bart gehoord. Altijd liefdevol, warm, met humor en als prioriteit nummer een. Ook nu maakt je moeder het makkelijk voor anderen om dichtbij te komen. En dan je vader, zus en broertje erbij, wat een kanjers. Wat fijn en troostend om te weten dat je je leven daar hebt mogen doorbrengen. Dat jij deze warmte en liefde iedere dag van jou leven hebt ervaren, dat je er onderdeel van bent, dat je maakt dat het er is. Waar je ook bent, ik ben ervan overtuigd dat je dat altijd en overal met je meeneemt. Net zoals de anderen jouw liefde en warmte overal met zich meenemen. De zon brak even door.
Lieve Andrea, Jan, Nina en Bart alle liefde en warmte voor jullie.