Lieve Merel,

het was de eerste woensdagmorgen in Malawi. William vertelde ons dat we de berg gingen beklimmen, en hij wees naar de kale rots die we vanaf onze kampeerplek konden zien liggen. Een aantal schrokken, een aantal moesten lachen. Want, dat kon toch niet waar zijn?! Zo hoog? Anderhalf uur, misschien iets minder werd ons verteld. Jij schrok. Ik moest lachen. We geloofden er beiden weinig van. Maar toch begon je eraan. Halverwege het eerste deel van de wandeling met temperaturen dik boven de 30 graden kwamen de eerste tranen. Alhoewel, van een wandeling was niet echt sprake. Het pad waarover wij richting top probeerden te komen was meer een verkapte klimwand. Je was er klaar mee. Je kon het niet. Dacht je. Even een pauze, wat water, en weer een paar stappen. Mueslireepje, een paar bemoedigende woorden en je was weer onderweg richting top. Geen idee meer hoeveel stops we hebben gehad, maar samen kwamen we boven. In etappes, dat wel. Het uitzicht bovenop de kale rots was overweldigend. De wind blies ons er bijna vanaf. De blik in jouw ogen was onbetaalbaar. Je had het gered! Tuurlijk had je het gered. Ik zag je trots zijn op jezelf. En ik was ook enorm trots op je! Helemaal verantwoord was de tocht niet, gezien de richeltjes en grote hoogten. De woorden van William waren: ' this is life' . En dat was meer dan waar. Merel, ik ga je missen.

In Malawi keken we heel vaak met zijn allen naar de sterren. Merel geloofde dat je een ster zou worden als je leven op aarde eindigt. Dus als ik nu naar de sterren kijk, dan denk ik aan haar. Dan denk ik aan dat lieve, vrolijke meisje, die zo van de sterren genoot en nu misschien zelf ook wel een ster is die over ons waakt.

Lieve Merel,
Wij konden het allemaal niet geloven toen we het vreselijke nieuws hoorde. Je was zo'n mooie en lieve meid, en je hebt de laatste paar jaar altijd voor ons klaar gestaan als dat nodig was.
We gaan je zo ontzettend missen, maar we zullen vasthouden aan alle herinneringen die we gedeeld hebben, want gelukkig hebben we ook genoeg gelachen.

Wij wensen de hele familie veel sterkte. Jullie kennen ons niet, maar Merel was erg belangrijk voor ons.

Veel liefs en een dikke groepsknuffel van Chantal, Eva, Ilse, Chloe, Beau-Elize, Silvia, Vera, Rosa, Liza en Nadia

Lieve Merel,
Ik ben een collega van je moeder. Via je moeder heb ik over jou, Nina en Bart gehoord. Altijd liefdevol, warm, met humor en als prioriteit nummer een. Ook nu maakt je moeder het makkelijk voor anderen om dichtbij te komen. En dan je vader, zus en broertje erbij, wat een kanjers. Wat fijn en troostend om te weten dat je je leven daar hebt mogen doorbrengen. Dat jij deze warmte en liefde iedere dag van jou leven hebt ervaren, dat je er onderdeel van bent, dat je maakt dat het er is. Waar je ook bent, ik ben ervan overtuigd dat je dat altijd en overal met je meeneemt. Net zoals de anderen jouw liefde en warmte overal met zich meenemen. De zon brak even door.
Lieve Andrea, Jan, Nina en Bart alle liefde en warmte voor jullie.