Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, wij denken aan jullie.

Lieve Jan en familie,

In mijn vakantie kreeg ik een sms-je van Monique, dat jouw lieve Mieke was overleden. Ik kreeg er kippevel van en daarna kon ik toch nog naar de Uitvaart. Het heeft zo moeten zijn, denk ik. Van harte willen wij onze deelneming betuigen. Ik heb haar een paar keer ontmoet en ze heeft een geweldige indruk bij me achter gelaten! Wat een sterke, lieve vrouw! Jullie hebben mooie herinneringen aan haar en dat is fijn.
Alle steun en warmte gewenst
Maar gelukkig zien we haar ooit terug Jan en wij denken aan jullie
Dat bleek ook wel. Ze heeft zoveel vrienden.

Tijdens de 2de wereld oorlog was ik ondergedoken bij Mieke\\\\\\\'s grootouders in Berlicum. Vaak kwam ikop bezoek bij Jans Lunenburg-van Uden en ik heb veel gespeeld met haar kinderen, Toos , Peter en Ad , ook Helma en Wim kennen mij goed.50 jaar gelen heb ik in Brabant met de kinderen Lunenburgs gespeeld .
Ik herinner me Mieke goed , zij was een bizonder zacht en lief meisje, ietsje jonger dan Helma , maar een meer van Uden karakter.Omdat zij als klein meisje al zo\\\\\\\'n bizonder karakter had, begrijp ik jullie verlies . Ons Danny

Beste Mieke,

Ongeveer een jaar geleden net voor ons Dieke is geboren hoorden we het vervelende nieuws dat je ongeneselijk ziek was. Wat kan het leven hard zijn en ook mooi tegelijk. Ondanks dat het heel kort was dat je het verschikkelijke bericht had gekregen kon je blij zijn voor ons. Altijd vol energie en positief. Uit de verhalen die we hebben gehoord van Wil en Christa weten we dat je tot het laatste moment vollop in het leven hebt gestaan.

Wij wensen Jan en de familie veel sterkte in de komende periode.

Groeten,
Rick & Gemma

Lieve tante Mieke,

Voor altijd ben je weg maar je verdwijnt niet voorgoed, omdat we mooie herinneringen aan jou bewaren.
Ome Jan, Twan, Joyce, Beau, Davy en Wendy, we wensen jullie veel kracht en sterkte toe de komende tijd.

Simone, Henk, Matthijs en Anouk

Familie Swanenberg-Lunenburg,

Gecondoleerd met het overlijden van jullie vrouw, moeder.
Veel sterkte met dit grote verlies.

Peter & Bernadette (Klant van Culimaat.)

Lieve Jan en kinderen.
toen wij bij Jan en Ria in de vogezen waren met pinksteren,hoorde we dat het niet goed ging met Mieke.
We hebben getwijfeld of we verder moesten gaan, want we gingen van daar af verder naar zuidfrankrijk.
Maar omdat Mieke ons wel vaker versteld heeft doen staan, en er telkens weer bovenop krabbelde hoopte we dat dat nu ook het geval zou zijn. We zaten dan ook in zuidfrankrijk toen we het slechte nieuws hoorde, We hoefde niet lang na te denken wat we zouden doen. Terug. We wilden graag bij de begrafenis zijn,Want al kennen., we jullie nog maar een paar jaar,jullie waren al snel goede vrienden geworden.We hebben nog nooit zo,n mooi afscheid meegemaakt en zijn blij dat we erbij waren.We wensen jullie allemaal veel sterkte de komende tijd En Jan, om met jou woorden te spreken, als je behoefte hebt aan unne bak koffie of iets sterkers je bent meer dan welkom. gr Wilma en Jos.

\" Herinneringen om levend te houden\"

Afscheid Mieke

Op deze historische plek, hier in den Durpsherd, waar jij nu staat Mieke en waar we afscheid nemen van jou, zijn ons pap en ons mam 66 jaar geleden getrouwd.
Op de Duyn en Daelseweg in Nuland werd je op 23 augustus 1952 geboren. Je kreeg de namen Maria, Symphorosa, Antonetta: roepnaam Mieke. Je reislust en avontuurlijke aanleg werd je met de paplepel ingegeven. Pas enkele maanden oud werd je, onverschrokken, liggend in de wieg, tussen de huisraad, op de platte kar van Nuland naar de boerderij op de Heikantsehoeve in Berlicum verhuisd. En de rest voor en achter op de fiets er achteraan en maar kijken naar het gewapper van de wiegbekleding.

Als 4 jarig meisje was je buiten met onze broer Wim aan het spelen. Wim klom op de diepe waterput en zakte meteen door het deksel. Je zag over de putrand ons broertje in het water liggen en begreep wat er aan de hand was, rende naar binnen om ons mam te roepen. Die sprong meteen in de put en kon maar net haar hoofd en Wim boven het water uit houden. Jij rende ondertussen met je kordate beentjes naar het veld om ons pap te roepen. Met een ladder heeft hij ons mam en onze Wim uit de put gered. Als beloning kreeg je een nieuw bordeaux rood fietsje. Wij vergaapten ons aan dat mooie fietsje, niet beseffende dat jij de kleine, grote held was.

De held van Mieke werd Jan, die ze in maart 1970 leerde kennen. Het was Mieke vóór en Mieke nà. Maar ook Jan vóór en Jan ná. Hij had altijd wel een mop of humoristisch verhaal .Hij had dan ook snel zijn plaats gevonden bij de familie van zijn geweldige Mieke. En dat zal zo blijven???!

Toen je werkte bij Zwanenberg Accountants in Berlicum kwam je tussen de middag bij ons in de Dianastraat je brood opeten. Als verrassing maakte ik roerei met ui en tomaat. Dat vond je lekker.
Graag hadden we dit jaar samen asperges gegeten. Heel de asperge tijd werden de afspraken uitgesteld doordat je moeite had met slikken. Maar zoals altijd bleef je de optimist en zei je: ?Vries ze maar in, dan kunnen we ze altijd nog eten?!?

Jullie trouwdag is altijd in mijn herinnering gebleven. Ik had ´s avonds op het gezellige feest zo hard gedanst, dat ik ´s ochtends beviel van een gezonde dochter. Tijdens de laatste keer ?Duzende? met zusjes en schoonzusjes, waar jij altijd zo naar uitkeek, liet Jan ons jullie trouwfilm zien. We hebben krom gelegen van het lachen en jij wel het hardst, bij het zien van onze kleding en haren van toen. Die grote dag was gisteren 22 juni, 38 jaar geleden.

Het ?team Lunenburg? deed 10 jaar onafgebroken mee aan de Dorpszeskamp.
Als captain van het team viel het mij niet mee om de boel in het gareel te houden.
Grote hilariteit ontstond bij je broers en zussen toen jij over een natte balk de waterbak over moest, halverwege schoot je eraf en weer bovengekomen was het bovenste stukje van je bikini afgezakt. Fanatiek als je was ging je met je winnersmentaliteit alleen voor het hoogste.

Dit is een van de vele herinneringen die opgehaald worden bij verjaardagen en het jaarlijkse familie weekend. Omdat Jan en jij altijd veel gingen reizen, stelde je vorig jaar voor het familieweekend te verplaatsen van eind april, ons moeders verjaardag, naar het eerste weekend van juli, ons pap zijn verjaardag. We vonden het een heel goed idee van jou. Volgende week, 2 en 3 juli, zal het familie weekend plaats vinden. In het ziekenhuis heb je meerdere malen gezegd dat het weekend gewoon door moet gaan?.. Dat zullen we doen, al zal het niet meevallen zonder jou?.!? Het zal een weekend worden met een lach en een traan en veel mooie herinneringen aan jou.

Vorig jaar, 2 en 3 augustus gingen wij met onze zussen naar Scheveningen. Enkele weken daarvoor had je wat onderzoeken ondergaan voor een ?vervelend bultje? in je hals. Zittend in het zand, op het strand, met een glas wijn in onze hand, hadden we de grootste lol om onze grote voeten, smalle voeten, lange tenen, kromme tenen. Van wie zouden we die toch hebben?.? We constateerden dat de nagels groen, geel, rose, rood, bruin en oranje waren gelakt. De moeite waard om daar een foto van te maken. Onze armen in een geslagen, zes paar voeten in het zand. Niet wetende dat het de laatste keer was. Tussen de lol door die we samen hadden zei je: ?Wat donderdag 5 augustus de uitslag ook is: ?Dees nimme ze men nie mer af?. Twee weken terug zei je nog: ?Boek maar vast Scheveningen voor begin juli.? Dat is gebeurd. Hoe moet dat nou?.zonder jou ?

Tradities staan bij ons hoog in het vaandel. Zo ook Dinsdag 8 juni. Ons Conny werd 50. Tegen twaalven gingen we naar haar toe om haar huis te versieren, haar toe te zingen, het glas te heffen en weer naar huis. Je zong volop mee, genoot van het samen zijn met je broers en zussen. Je was er graag bij. Je ging ook nu als laatste weg. Je was die avond de BOB voor Jan en mij. Op de vraag of je wel kon rijden, kwam het antwoord:? Ik heb toch niks aan mijn handen?.

Op het Mercuriusplein zullen we elkaar niet meer tegen komen om wat bij te kletsen. Ik zie nooit meer die lach als een ander je aanzag voor mij. Je vond het gezellig dat jullie kinderen en onze kinderen met elkaar bevriend waren. Wij hebben dat als heel fijn ervaren.Je bent opgegroeid in een groot gezin. Zo gauw we konden praten, leerde ons mam ons de namen van broers en zussen uitspreken, zodat we elkaar konden roepen als het nodig was.

De laatste 45 jaar hetzelfde rijtje:

Toos-Peter-Ad-Helma-Mieke-Wim-Ans-Bernard-Maarten-Conny-Dian-René

Ons Miek ?..als eerste weggeplukt uit het rijtje van 12, maar je naam zal nooit worden uitgewist.
Bij Joost en mij krijg je een apart plekje in ons hart.

Het is moeilijk om iemand die zo speciaal was een waardig afscheid te geven.
Maar jullie is het gelukt!!!

Sterkte de komende tijd.

Ronny en Marloes

Een bijzonder afscheid van een fijne buurvrouw.
We zijn onder de indruk van de manier waarop jullie, Jan en Mieke, ons liet meedelen in jullie leven en in het bijzonder in het ziekzijn van Mieke. Vandaag kwam daar het indrukwekkende afscheid bij, waarin we via de foto\'s en filmpjes ook een heel klein stukje mee mochten gaan in jullie wereldreizen.

Jan, Twan, Joyce, Beau, Davy en Wendy, we wensen jullie heel veel sterkte toe, nu jullie leven verder moet zonder Mieke.

Herm en Dorine