Lieve Mik
Toen ik nadacht wat te zeggen bij je crematie, wist ik dat het in dichtvorm zou zijn en dat ze mijn en ieders ongeloof en verbijstering zouden verwoorden. Dit alles ging over mij en anderen. Eigenlijk niet over jou. Dat dit niet alles kon zijn wat ik jou wil zeggen werd me steeds duidelijker. En zo veel dat het in verhaalvorm moet worden verteld.
Het is begin augustus, volop zomer. Jij veilig in Nanda's buik. Zo warm en veilig dat je
besloot die tijd wat te rekken en en opgehaald wilde worden.
Ik was de eerste die je zag. Je lijf nog vol huidsmeer. Jij haastig geclaimd door de verpleging.
Na elf dagen eindelijk thuis, waar Karen vol spanning al met de fles op je wachtte.
Je jongste jaren staan me niet meer zo bij. Behalve dan de tijd van de grote vakanties in Frankrijk. Jij in een met stenen afgebakend poeltje in de Cèze. Of bij de tent de wereld onderste boven bekijkend. Het beeld van een schattig blond meisje, bloot, bruin gekleurd door de zon in Frankrijk, draaiend aan een brandkraan. Emmertjes vullend, die je vervolgens leegde. Op je hoofd een zonnehoedje waarmee je door het duin dartelde, of op het strand vol bewondering naar een man met gitaar luisterde.
Bij mij op school en beslist niet bij mij in de klas; jij ging de confrontatie met pesters zelf aan. Het moet een moeilijke tijd geweest zijn. Het heeft je uiteindelijk gevormd tot wie je geworden bent.
Je middelbare school verliep gladjes. De kennis uit de, over de grond van je kamer uitgespreide, boeken bleek te beklijven.
Vastbesloten ging je niet studeren aan een universiteit. Je volgde Nanda en vooral mij: je ging met passie het onderwijs in. Wat werd je daar door de ouders gewaardeerd en begreep je schoolleiding niet wat voor diamant ze in huis hadden. Het werken met kinderen was je op het lijf geschreven. Je ging er in op en kon er jezelf in kwijt. Soms misschien teveel. Dit was ook de tijd dat Ferry in je leven kwam. Wat een geluk. Twee geweldige dochters profiteerden van jouw liefde, jouw geduld en jouw begrip als ze het eens moeilijk hadden met school of met zichzelf.
Ik ben door de tijd gesneld. Hele stukken uit je leven blijven onaangeroerd om te komen bij het tot dan toe zwartste moment in ons bestaan: het overlijden van Nanda. Samen hebben we haar op haar laatste dag, in haar laatste strijd bijgestaan.
Lieve Mik, deze gedeelde ervaring heeft de band tussen ons nog sterker gemaakt. De luttele jaren die jou nog bleken te resten hebben we veel samen doorgebracht. Onze woensdag wandeling naar de markt, onze gesprekken, het gezellige eten in jouw gezin en later door de Corona het gezellige klaarmaken van het eten bij mij. Het samen tennissen. Dit alles heeft mij op de been gehouden.
Daarna, toen het met jouw gezondheid slecht ging, dronken we op woensdagochtend koffie bij jou en wandelden we bij jou in de buurt. Soms een tijdje zwijgend, meestal kletsend over van alles en nog wat. In ieder geval altijd met een optimistische blik op de toekomst.
Lieve Mik, nu wordt jouw boek gesloten. Je bent plotseling weggerukt. Je laat een gapend gat achter voor iedereen die van je houdt. We zullen je verschrikkelijk missen.
Zoals jullie er steeds voor mij geweest zijn, zal ik er zijn voor Ferry, Trinca en Daniek.
En dan toch een (oud) gedicht:
Tranen heb ik genoeg
voor een heel leven
Ze komen en ze gaan
in tropische stortbuien
als kolkende golven
die de rotsen beuken
Tuimelend als wrakhout
word ik meegesleept
Zullen ze het verdriet
om jou ooit wegspoelen?
