Lieve Ma Derksen, zo noemden we U altijd. De zorgzame moeder van Rini. Altijd opgewekt en optimistisch. Alles volgde U van de vriendengroep en natuurlijk het dansen.Iedere verjaardag van Wim en Rini was U van de partij. De laatste van de zomer nog. U ging dan altijd even het rondje af, en had een vriendelijk woord voor ons.
De laatste keer deed U daar iets langer over maar wist het nog precies"Ie bunt Elsje van Menno" ja ik weet het nog precies. Zondag zouden we ook weer de verjaardag van Wim vieren. Hier had U ook ongetwijfeld weer bij willen zijn, en wij hadden U weer even kunnen ontmoeten. Helaas .........., we moeten het nu met de herinneringen doen.
Wij zullen op alle verjaardagen die voor ons nog komen gaan bij Wim en Rini het glas heffen, niet alleen op de jarige maar ook op U. Wij zullen U altijd blijven herinneren als de gezellige goedlachse Ma Derksen, moeder en schoonmoeder van onze lieve vrienden Rini en Wim.
Wim en Rini, en uiteraard ook de rest van de familie, jullie zijn gezegend dat jullie haar als moeder,schoonmoeder, oma en overgrootmoeder, zolang in jullie midden hebben mogen hebben.
Liefs Menno en Elsje

Graag voldoen we aan jullie verzoek om iets over Mimi te schrijven.
Door ons werk in het pastoraat hebben wij Mimi al lang geleden leren kennen.
De dood van haar man, al wel even geleden, trof haar diep. Maar door haar karakter en
haar blijmoedigheid kon zij de draad weer goed opnemen. Zij nam deel aan de samenkomsten voor rouwverwerking en was daar door haar humor een graag geziene gast. Waar wij haar ook troffen, zij wist altijd de zonzijde te kiezen. Of het nou tijdens een bezoekje was bij haar in huis schuin tegenover de kerk, of na een dienst op de stoep voor de kerk, of later in de Weerdjeshof: haar zorgen om het ouder worden wonnen het nooit van de vrolijke noot in het gesprek. Soms kwamen we elkaar tegen op de fiets. Even afstappen om de laatste nieuwtjes uit te wisselen en veel te lachen.
De mooiste ontmoetingen waren in de maanden november en december bij de kraam van de oliebollenman. Hij bakte toch wel de lekkerste oliebollen, vond zij. En wij deelden de vreugde om de lekkernij. Helaas brak de tijd aan dat zij niet meer durfde te fietsen en
daarmee kwam ook een einde aan de "toevallige" ontmoetingen bij de bollenkraam.
Het speet haar; misschien nog wel het meest omdat zij de bakker van de bollen wel een aardige jongen vond. Dat genoegen bleek wederzijds te zijn. Daarom gaf de bollenbakker ons meerdere keren een paar bollen mee voor die lieve vrouw, met de hartelijke groeten.
Gaandeweg greep het haar toch aan dat zij moest aanvaarden dat zij zo achteruit ging.
Afgelopen zondag brachten we haar na de dienst in het ziekenhuis een bezoekje.
We troffen haar in sluimerende toestand aan, maar toch redelijk snel herkende zij ons.
Zij liet merken dat zij Schuylenburgh wel niet meer zou halen, maar in diep vertrouwen
leefde zij toe naar het nieuwe leven dat weldra haar deel zou kunnen zijn.
We hebben met haar gebeden en haar gezegend.
Wij bewaren heel dierbare herinneringen aam Mimi en betuigen ons medeleven met haar heengaan.

Tante Mineke heeft veel voor mij betekend, vooral samen met Oom Jan na het veel te vroege overlijden van mijn vader.
Na het overlijden van haar zus Annie bleef zij een rol in ons leven spelen.
Altijd belangstellend en een kaartje voor mijn verjaardag of een telefoontje.
Bezoekjes aan haar werden altijd zeer gewaardeerd en ik ben blij haar in december nog gezien te hebben.
Rust zacht lieve tante.
Liefs Marian

Vanochtend las ik in de krant het bericht van het overlijden van jullie moeder, grootmoeder , overgrootmoeder en nicht van mijn moeder. Wij kennen haar als Mineke. Tot het overlijden van mijn moeder nu 4 jaar geleden bleef het contact. Mijn moeder was eind december jarig en ik herinner me nog goed dat steevast op haar verjaardag de deurbel ging en er namens Mineke Derksen een kerstster werd bezorgd.
Nu is ze zelf een ster..... Ik wens jullie veel sterkte toe met het verlies.
Koen Dieker