Lieve meid, en dan zijn de data's daar...de datum van de dag dat jij jouw ongeluk kreeg. Van een kerngezond meissie was opeens niks meer over. Zwaargewond werd jij afgevoerd naar het ziekenhuis, onder politiebegeleiding. Ik zal die rit in de ambulance nooit meer vergeten. Heel eventjes hoorde ik jouw kreunen, en dat zou het laatste geluidje zijn wat ik van jou zou horen. 9 Juni ben jij overleden in mijn armen, in de armen van jouw "papa Dennis"....Meis, 7 jaar geleden, ik begrijp soms niet waar de jaren blijven. Ik ben één en al onrust, kan mijn draai niet vinden....Meissie, meissie, wat kan missen een ontzettende pijn doen. Wat fijn te lezen dat er mensen meeleven die ik niet echt ken, die ik ken omdat er een dierbaar persoon van hen is overleden en ook op deze site staan. Wat doen de berichtjes mij goed. Want soms meissie heb ik het gevoel dat mensen jou vergeten zijn, en dat zal niet zo zijn hoor, dat is een gevoel wat ik heb, en dat gevoel doet pijn ! Daarom doet het mij extra veel om van die lieve berichtjes te lezen hier bij jou , van Patrick , van de moeder van Marinja. Deze lieve mensen hebben zelf ook erg veel verdriet omdat zij iemand moeten missen die hen erg dierbaar was.
Meis, wij zullen weer stil staan bij de plek waar jij jouw ongeluk hebt gekregen 7 jaar geleden. Wij zullen het bankje die er voor jou geplaatst is, weer sieren met roze, met kaarsjes, met bloemen. En de dag daarna zullen wij jouw grafje weer bezoeken, kaarsjes branden bij jouw grafje, roze bloempjes leggen...En de dierbare herinneringen aan jou zullen weer opgehaald worden ! Want naast de vele tranen die ik om je laat, zal er ook weer veel gelachen worden om wie jij was, een heerlijke meid, met een heel sterkte wil, met een heerlijke lach, met een eigenwijs karaktertje soms...Meis...wij zullen jou nooit vergeten. Voor altijd in mijn hart, voor altijd mijn lieve meissie! Lieverd, rust zacht en een lekker kussie van mij, jouw mama voor altijd.
