Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Patricia Ortigosa-Hertoghs

21-08-197801-11-2000
      Liefste Patricia,
      Je vriendinnen hebben me verteld dat je je die laatste avond/nacht van je leven hier, goed geamuseerd hebt. Daar ben ik blij om.
      Je zou me die laatste avond opbellen, dat is er helaas niet van gekomen, dat stemt me droevig. Nog droeviger is, dat je dat nooit meer in kon halen, omdat er een jongeman zonodig moest gaan autorijden terwijl hij drugs en alcohol genuttigd had en jou doodreed.
      Lief meisje van me, ik houd zóveel van jou en kan je helemaal niet missen.
      Ik doe mijn best om mijn leven weer op de rails te krijgen, voor je broertje Txiki, maar ook omdat ik weet dat jij daar blij om zult zijn, als me dat lukt.
      Ik ga ervan uit dat je tegen me roept:
      "Mama, waarom zou ik uit je hart zijn als ik uit je oog ben?
      Voor de tijd die het nog zal duren wacht ik op jou,
      ergens heel dichtbij, juist om de hoek...".
      Lieve schat, cariño mio,
      ¡Hasta la vista!
      Tot weerziens!
      Je moeder, Lisette.

      Overige informatie
      Patricia is geboren in Spanje. Ze is daar opgegroeid en ook overleden en begraven.

      In deze donkere decembermaand heb ik het volgende gedicht gemaakt:

      Stil kijk ik de wereld in,
      Stil sta ik voor het raam.
      In gedachten fluister ik zacht
      ’Patricia’ , háár naam…
      Niet wetend wat ik denken moet,
      Niet wetend wat ik wil,
      Kerstmis, vrede, engelen,
      Ik ben een beetje stil.

      Waarom moest mijn meisje gaan
      naar een ander, béter leven?
      Zou het in de sterren staan?
      Moest zij echt haar leven geven?

      Patricia, waar ben je nou?
      Waar ben je nu gebleven?
      Weet, dat ik heel veel van je hou…
      je hebt me ook veel gegeven..
      Maak je het nu echt heel goed?
      Kun je me zeggen hoe dat moet:
      zònder jou verder leven?

      Waarom toch is het zo gegaan?
      Waarom toch al die vragen?
      Waarom toch steek ik kaarsjes aan?
      Hoe kan ik dit verdragen? (Is dit verdriet te dragen?)

      Gedachten spoken door mijn hoofd:
      ’t Wordt nooit meer zoals ik zou willen.
      Kerstmis, Vrede, Engelen?
      Ik ben van mijn kind beroofd…
      Ik zou wel kunnen gillen.

      Ik zeg je even nog iets, vlug:
      Lieve schat, ik wil je terug!!!

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 3   |   niet OK
        Dag lieve Patricia, kan je je moeder zien van waar je bent? Je mag fier op haar zijn hoor! Na 3 jaar ziet het er naar uit dat ze haar leventje met je broertje weer een beetje op de rails krijgt. Ze heeft echt al vanalles geprobeerd om er een beetje bovenop te komen, en nu gaat het haar lukken, dat weet ik. Ik heb heel veel bewondering voor je mam, want ze heeft toch zowat alles in der leven meegemaakt wat je je maar kan indenken. Maar het is een sterke vrouw. Dus maak je maar geen zorgen, het komt wel goed met haar. En jij houdt ze toch ook een beetje in de gaten he? Met zo'n lieve engel bewaarder moet het nu zeker lukken.
        Zorg je ook een beetje voor mijn Kimmie daarboven?
        Lieve -
        5 mei 2004

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 1   |   niet OK
        Lieve familie en vrienden van *Patricia,

        Zo oneerlijk.
        Zo jong.
        Zo plotseling.
        Zo onverwachts.
        Zo oneerlijk.

        Zoveel verdriet en gemis.
        Maar in onze harten, zullen onze dierbare voor altijd verder leven.
        Een schrale troost. Daar weten wij ook alles van.
        Wij willen jullie alle liefde en kracht toewensen, met het grote verlies van jullie lieve *Patricia.
        Namens Agma en Olaf uit Eindhoven......
        www,xavier-bos.net
        Moeder -
        29 april 2004

        Deel deze pagina:

      • Persoonlijke reactie...
        reactie 2   |   niet OK
        Lieve Lisette, wat mooi dat Patricia hier nu ook een plekje heeft waar we een kaarsje kunnen branden en even aan haar denken. Elke dag, als ik eventjes bij Kim ga kijken, zal ik dat ook bij Patricia doen. En ik geloof het ook, dat ze net om de hoek zijn...
        Als we kunnen geloven dat ze ergens op ons wachten en dat we ooit weer samen zijn, dan maakt dat het iets draaglijker...
        En ze zullen zeker blij zijn dat wij als moeders van die twee fantastische meiden, elkaar hebben gevonden en steunen.
        Ik stuur je warmte, knuffels en mijn vriendschap.
        Lieve -
        29 april 2004

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.

      vorige
      volgende