Lieve Peter

Kijk nou naar alle mensen die gekomen zijn, ik had niet anders verwacht, maar jij had het ook goed gevonden om in alle bescheidenheid de deur achter je dicht te trekken. Neem nou je kaart voor het overlijden, een digitale kaart….terwijl je een zaal vol vrienden hebt die stonden te popelen om jouw kaart te drukken in 6 kleuren op een mooie 300 grams houtvrij offset. Vragen was niet je sterkste kant, maar voor iedereen klaar staan was nooit een probleem.
Die heerlijke relaxedheid van je, ik moet zeggen, het was 6 jaar geleden liefde op het eerste gezicht. Op locatie Mart Spruijt stond jij met 2 grootformaat printers en werd ik binnengehaald om nieuwe klanten op drukwerk gebied binnen te halen. Ik zag dat jij het goud in handen had met het magneet wat jij voor McGregor aan het draaien was. Het werd mijn paard van Troje om bij nieuwe klanten binnen te komen. In plaats van zwoegen werd new business opeens leuk, en voornamelijk omdat we met zijn tweeën altijd op pad gingen naar de afspraken. Man, man, ik heb nog nooit zo fijn gesprekken kunnen voeren, techniek en commercie samen gebundeld op een bedje van heel veel ervaring. Eén keer was je net even te enthousiast zoals toen bij Barts. Ik had wel 10 x gebeld om eindelijk binnen te kunnen komen. Wij als vanouds naar binnen, maar deze keer stond onze contactpersoon al bij de balie te wachten. Voordat we ons hadden kunnen voorstellen had jij het hele verhaal al gedaan en de modellen af gegeven. En voordat we het wisten stonden we alweer buiten zonder nog zelfs visitekaartjes te hebben uitgewisseld. Deze anecdote hebben we elkaar nog vaak met de tranen in de ogen verteld, voortaan pakten we dat anders aan ;)
Binnen een half jaar wisten we dat we dit dolgraag voor onszelf wilden gaan doen en zaten we voor het eerste overleg bij de La Place op Schiphol. Zo maar opstappen ging niet, maar we hadden niet gerekend op het faillissement van Mart Spruijt. Waar ik ook niet op gerekend had was dat er nóg wel 3 partijen waren die met jou in zee wilden….’s avonds in Haarlem hakten we de knoop door dat als we het geld rond konden krijgen we samen zouden starten. Het geld kwam er met een snelle crowdfunding, de locatie kwam er bij de drukkerij van Ome Piet. Met Anita als eerste werknemer kon het feest beginnen en niet veel later stonden we bij Houthandel Bremer de eerste 1800 euro af te rekenen voor de snijtafel. Ook zo mooi, hoe jij aan mij probeerde uit te leggen hoe je deze in elkaar wilde gaan zetten. Ik volgde je voor geen meter, maar was er heilig van overtuigd dat het goed zo komen. De mevrouw bij de Ikea was er trouwens ook van overtuigd dat we een heel leuk stelletje waren.
Nog voordat de eerste printers naar binnen werden gereden hadden we al opdrachten binnen. Het was een vliegende start met heel wat relaties die ons het werk gunden. Het printen lukte wel, maar het afwerken en inpakken was een status aparte: dat betekende heel veel doorwerken tot ‘s avonds laat en dat betekende ook veel buiten de deur eten…. Op maandag ging het goed, want dan zaten we bij onze buurman te Chinezen. Kip knoflook was onze favoriet. De overige dagen was het voor de variatie dan toch maar even Haarlem in. Ik zeg de Kale Pater, foute boel, dan werd het echt te laat. Ik zeg de Mexicaan, nog meer foute boel, wat een heerlijke Moquito’s hadden ze daar. Je was een verhalenverteller en kon er zo van genieten om daar heerlijk op je gemak te tafelen. Zo gezegd , zo gedaan en dan de volgende dag er maar wat vroeger uit, top avonden waren het.
Samen gingen we op pad en leerde je mij vierkante meters stickers plakken in het land. Doeken met pezen ophangen en van alles meer. Samen konden we alles aan, want ik had jou. Als het niet meezat had je toch weer een oplossing en moest je lachen om mij omdat ik al een tentje had gezien waar we konden lunchen. Dat was de vrijheid die we proefden, net als het biertje pakken op de Grote Markt als het even rustig was. Zitten in het zonnetje waar je altijd wel een bekende tegen kwam.
Na een half jaar gestart te zijn moest ik je even wegbrengen naar het ziekenhuis omdat je iets voelde in je buik. Geen zorgen zei je nog, alleen als het niet goed is moet ik daar blijven om met de dokter te praten. En je moest blijven. Als twee broers stonden we te snikken in de hal, wat overkwam ons nou? Dit paste niet in het succesverhaal, de kastelen en de bruggen die we aan het bouwen waren. Deze tegenslag kwam als een donderslag bij heldere hemel.
We zaten net midden in een gigantische order voor de Expo, de platen forex stonden opgestapeld langs de muur. Ongelofelijk hoe jij er vanaf dat moment mee bent om gegaan. Printsquare werd gelukkig een baken voor je in de strijd die je tegemoet ging.
De tijd ging snel en in juni het jaar erop was je er weer. Je herstel ging top en al snel zaten we alweer plannen te maken. We konden het pand bijna niet meer in of uit, we wilden verhuizen en Jochem werd aangenomen.
Juni 2015….we hadden een nieuw pand! Hallelujah wat waren we trots. Samen vloertje uitzoeken in Haarlem, daar gingen we weer. Toen ik wilde afrekenen begon jij erover dat ik eerst nog moest onderhandelen, gierend van de lach, want inderdaad, dat was niet bepaald ons sterkste punt. Het boeide ons niet, op die manier hoefden we niet rijk te worden. Een van de pijlers van onze gouden relatie.
McGregor kwam terug, we gingen meteen door met investeren en de zon scheen weer als nooit tevoren. Frank kwam erbij, Marc en Ridzert zorgden voor de montages en later kwamen Mees en Hans ons versterken. Anita kon bij ons komen zitten, we hadden de ruimte!
Augustus 2015…de kanker was terug. Mega teleurstelling, en wederom moest je een beroep doen op je doorzettingsvermogen. je bent er eigenlijk altijd geweest. Handschoentjes tegen de tintelingen en de weedolie deed zijn intrede. Anita had erover gelezen en je omarmde het idee. Dat vond je machtig mooi. Samen met Simone naar Rotterdam om illigaal de spulletjes in te slaan. De eerste filmpjes van je nieuwe laboratorium kwamen in het weekend binnen op de app. Big smile en het heeft je een hoop geholpen om goed te kunnen slapen.
Het werd langzamerhand wat later op de ochtend dat je binnenkwam, maar je was er altijd als het maar even kon. Je had meer tijd om te vertellen en we hebben ervan genoten. We koesteren het avontuur, je relaxedheid met je enorme werklust, je warme persoonlijkheid. Het was liefde op eerste gezicht, en dat is het gebleven.

Vaar wel makker

Je compagnon en maatje Ronald

Als zoon van Ronald Aarts ken ik Peter vooral van Print-Square, waar ik een paar jaar lang, een paar dagen per maand de hele dag met hem en de rest van team Print-Square mocht optrekken. Een team dat trots is op zichzelf en trots op elkaar om de altijd sympathieke sfeer, zorgvuldig opgebouwd door twee mannen die zo een bijzonder gezellig bedrijf dus aan zichzelf te danken hebben. Peter was, zoals iedereen weet of zich kan voorstellen, niet je typische directeur; hij was authentiek, zichzelf... Peter, iemand die de lol van alles in kon zien, met wie dan ook. Bij de crematie hoorde ik iemand zeggen 'hij deed zich nooit beter voor dan hij was', en dat dekt perfect de lading vind ik. Hij was onbevreesd, dingen leken bij hem vanzelfsprekend, hij waardeerde je, kon heerlijk vertellen, met humor en was tegelijk standaard bevoorraad met een enorme dosis gezond verstand, waardoor ik me de eerste zomermaanden dat ik er kwam werken al meteen echt thuis voelde. Dat geheel aan mentale kracht bij hem, en zijn openheid, maakt hem een voorbeeld voor mij, en voor meerderen bij Print Square. Eigenlijk zelfs een held, en een geweldenaar. Dat heb ik hem ook nog gezegd.
Om de sfeer erin te houden, en uit een soort meligheid vroeg hij wel eens met zijn karakteristieke lach of we zouden gaan dansen als Taylor Swifts Shake it off weer langs kwam. We hebben misschien wel honderd (vrolijk cynische) tegeltjeswijsheden bedacht die op de muur konden als PS de ruimte zou hebben. Het mooie was dat die ruimte er ook kwam. Een lekkere prestatie. Verdorie mooi geflikt!
Zoals hij zei wanneer we einde middag de deur uitliepen: 'Bedankt weer voor je tomeloze inzet!' Inderdaad: bedankt Peter, voor alles. Voor een voorbeeld zijn, voor altijd dus. Voor altijd (in memoriam).

Peet was mijn maatje, mijn jeugdvriend. We hebben elkaar ontmoet toen ik ongeveer 15 jaar oud was. Peet was 9 maanden ouder dan ik en hij werd door zijn broer Frank geïntroduceerd in mijn basketbalvrienden-groepje. Er was snel een hechte band tussen ons en die is nooit verdwenen, tot op de dag van vandaag.

Lieve Dewi, Luna, Siem, Frank en Simone, lieve mensen,
Ik ga proberen om wat van de dingen die ik met Peet heb meegemaakt, mijn herinneringen en gedachtes over Peet, met jullie te delen en een beeld te geven van wat Peet voor mij betekend heeft. Ik denk dat ik wel namens meerdere vrienden van Peter zal spreken.

Als twintig- en dertigers hebben Peet en ik veel gemountainbiket.
Samen, maar ook vaak met de reisjes georganiseerd door onze vriend Tom. Als we dan weer zo’n steile en hoge heuvel op moesten fietsen en enorm aan het afzien waren, was er altijd wel iemand die zei; “leuker dan dit wordt het niet hoor!”. Ondanks het zuur en de pijn in de benen keken we elkaar aan en barstten we altijd in lachen uit. We wisten nu eenmaal dat boven op de heuvel die pijn wel weg zou gaan en plaats zou maken voor een geweldig gevoel van euforie en overwinning. Want daar deden we het tenslotte allemaal om.
“Leuker dan dit wordt het niet….”. Hier heb ik de laatste maanden van Peets' leven nog vaak aan gedacht, maar nooit hardop tegen hem durven zeggen. Want leuker werd het deze keer echt niet meer.

Toen we allebei net ons rijbewijs hadden, besloten we spontaan naar Frankrijk op vakantie te gaan. We konden de auto van mijn vader lenen, tent er in, slaapzakken mee en hup, richting het meer van Genève want dat leek ons leuk. We kwamen er na vertrek achter dat we –oerstom ook- de muziekcassettes vergeten waren en we het moesten doen met een paar cassettes die ik toevallig nog in de auto van mijn Pa had laten liggen. Deze hebben we dan ook helemaal grijs gedraaid tijdens de reis.
‘Peter Gabriel’ met het album ‘SO' was één van die bandjes.
“Zullen we Peter Gabriel eens een keer opzetten? “ hebben we elkaar grinnikend, tientallen keren tijdens de rit gevraagd.
Als ik aan die vakantie met Peet denk, dan denk ik aan dat cassettetje met Peter Gabriel. ‘Sledgehammer', 'Red Rain' en 'Don’t Give Up’, een duet met Kate Bush, waren nummers op dat album.
‘Don’t Give Up’….. Dat hoefde je nooit te zeggen tegen Peet. Hij was een bikkel, een doorzetter en gaf zelden op als er wat te winnen viel.
‘Don’t give up, because you have friends’ zong Kate Bush en deze tekst heeft de laatste maanden vaak door mijn hoofd gezongen.
Deze keer viel niet te winnen.

De vakantie in Frankrijk was niet zo heel leuk. De reis was langer dan we op hadden gerekend, files, vreselijke lelijke en drukke campings en ook nog eens slecht weer. We zijn eerder dan gepland naar huis gegaan en deze vakantie heeft onze relatie behoorlijk uitgedaagd. We hebben elkaar toen echt leren kennen, we wisten wat we aan elkaar hadden en het heeft de basis gelegd voor de hechte vriendschap die is gebleven tot het eind.
Als we het later nog eens over deze mislukte vakantie hadden, zei Peet: “We hebben er toch wat van geleerd, dat is voor mij het belangrijkste!”. Want zo was Peet. Gemakkelijk relativerend en vooruitkijkend. Met slechte ervaringen word je wijzer en kan het alleen maar beter worden, moet hij altijd hebben gedacht.

Onze vriend Tom vertelde vaak met plezier de anekdote over de keer dat hij met Peter naar Slénaken in Zuid-Limburg reed om daar in de buurt te gaan fietsen. Peter reed en Tom lette goed op want navigeren was niet echt Peets' sterkste eigenschap laten we maar zeggen. In de korte tijd dat Tom wat broodjes in de auto zocht en even niet oplette, presteerde Peter het om de afslag naar Slénaken te missen en richting Leenderheide & Venlo te rijden. Nadat Tom doorhad dat ze verkeerd reden, sprak Peter de onvergetelijke woorden;
“oh, op de Leenderheide kan je vast óók heel goed mountainbiken”. Hierop volgde zijn karakteristieke lach waarmee hij zijn fout simpel weglachte, zoals alleen hij dat kon.
Zo was Peet ook. Hij schaamde zich nooit voor de fouten die hij maakte. In fouten zag hij weer mogelijkheden.

Tijdens het dinertje om het stijldansseizoen af te sluiten, vertelde Peter dat hij voor de eerste keer op wintersport wilde gaan. Peet vroeg of ik ook mee ging en ik vond het een super goed initiatief. Onervaren als we waren, wisten we niet wat we konden verwachten maar Peter zou wel de bestemming bepalen en het appartement regelen. Peter was net 25 jaar geworden en met onze toenmalige partners gingen we in januari 1991 op weg naar onze eerste skivakantie in Saalbach. Met de auto, na een lange reis, te veel files en ook nog eens een lekke band onderweg, kwamen we eindelijk erg vermoeid aan in Saalbach. Tot onze grote frustratie moesten we buiten het dorp parkeren en met onze zware bagage naar het dorp lopen; het dorp was namelijk afgesloten ivm de Wereldcup ski-wedstrijden die daar werden georganiseerd. Dit wisten we van te voren niet. Het dorp was afgeladen met supporters, druk en vol. We hebben bijna een uur lang met onze bagage door het dorp gesjouwd, op zoek naar ons appartement. Ik dacht toen nog: “lekkere keuze Duijn dit allemaal, wat een ellende zeg!”. Eindelijk aangekomen in het chalet, bleek ons appartement direct uit te kijken op de finish van de vrouwenslalom-wedstrijden. Wat een fantastisch uitzicht en super appartement hadden we! Wat een onvoorziene verrassing! De gemiddelde ski-fanaat zou er een moord voor doen. Ik heb die week de meest bijzondere wintersport gehad met fantastisch mooi weer, in een week goed kunnen leren skiën en we hebben zo veel gelachen.
Het skiën en Saalbach waren, zonder dat hij dit vooraf had bedacht, de beste keuze die Peet voor mij kon maken en was de aanleiding voor de vele skivakanties die ik tot op de dag van vandaag, elk jaar weer met heel veel plezier maak.

Peet deed veel op onderbuikgevoel en stond onbevangen en onbevooroordeeld in het leven. Dit zal de reden zijn geweest dat hij veel keuzes maakte die goed vielen. Hij was hierdoor ook nooit zenuwachtig of angstig, wat hij ook deed.

Ik heb Peet maar één keer echt bang gezien. Tijdens een mountainbike-weekendje met Peet in La Roche, ben ik tijdens het oversteken geschept door een motorfiets. Toen zag ik echte angst in zijn ogen. Hij dacht dat ik er geweest was. Peet sprak nog vaak over dit ongeluk, zelfs in de laatste maanden van zijn leven hebben we het er nog over gehad. Het had een enorme indruk op hem gemaakt.
Ik ben er erg goed van afgekomen en we konden er later over lachen. Elke keer dat Peet het ongeluk naar voren haalde, speculeerde hij over de meters die ik door de lucht zou zijn gevlogen. "10, 15 of misschien was het wel 20 meter!” volgens Peet. Ik heb hem zelfs een keer 60 meter horen roepen. Maar dat was na een paar flessen wijn.

Via Peet heb ik mijn andere goede maatje Tom leren kennen en met z’n drieën hebben we veel lol gemaakt, veel ondernomen en goede gesprekken gehad.
Met Ruud en Richard, de vrienden die we nog kenden uit mijn basketbaltijd, gingen Peet en ik traditioneel om de paar maanden ‘happen & stappen’ en elke keer een ander restaurantje proberen, meestal in Haarlem. We gaven tijdens die uitjes altijd te veel geld uit maar de gesprekken en de gezelligheid met Peet erbij, waren dit meer dan waard.

Met Peet kon je altijd wel wat doen, maakte niet uit wat. Lekker sporten, bezig zijn en elkaar daarbij uitdagen. Fietsen, balletje trappen, basketballen op het pleintje, squashen, we hebben zelfs een paar jaar competitiesoftbal gedaan. De laatste jaren gingen we regelmatig golfen en na afloop altijd een hapje eten met elkaar.

Peter begroette me altijd met: "hééé Badje, hoe is het!” De manier waarop hij dit uitsprak maakte me altijd vrolijk.
Met Peet kon je altijd lachen maar ook serieus discussiëren. Hij kon dan zo heerlijk zwart-wit en koppig zijn.

Het weekend in Pingjum in januari dit jaar, waar mijn vrouw San haar 50e verjaardagsfeest vierde, wilde hij ondanks zijn ziekte en behandeling per se niet missen. Hij heeft er zelfs zijn chemo een week voor uitgesteld. Tijdens dat weekend heeft hij op alle aanwezigen een diepe indruk achtergelaten over de manier waarop hij omging met zijn ziekte.

Met iedereen maakte Peet wel makkelijk contact, hij was altijd gezellig op feestjes en lekker met jan-en-alleman aan het kletsen. Voor hem maakte het niet uit waar je stond in de maatschappij. Peet hield alleen niet van praatjesmakers en leugenaars.
Hij deed zichzelf nooit beter voor dan hij was.

Zijn doorzettingsvermogen heeft hem, na een moeilijke arbeidsperiode, eindelijk zijn droomjob opgeleverd: zijn eigen bedrijf PrintSquare, samen met compagnon Ronald opgezet. Ik heb een heel ander beroep dan Peet, maar van hem heb ik enorm veel over de grafische wereld geleerd. Hij kon er wel uren met passie over lullen. Hij was enorm trots op Printsquare en zijn werk en ik was trots op hem en wat hij bereikt had.
Op zijn kinderen en familie na, vond hij PrintSquare dan ook het ergste dat hij moest gaan achterlaten.

Peet blijft bij mij in gedachte als een van de meest authentieke personen die ik heb gekend. Ik had me geen betere vriend kunnen wensen.

Lieve Peet, ik heb zoveel met je meegemaakt man en wat hebben we veel gelachen. Ik ben trots dat je mijn maatje was, en dat ik je maatje mocht zijn. We gaan je ontzettend missen. Rust zacht mooie vent!”
Ik zie je ‘Above the Clouds’ man!

Lieve Peter een staande ovatie voor jou vanmiddag. Alle gesproken woorden hebben me diep geraakt. Een vader die trots op je is, een broer als vriend, een dappere kleine zus en 2 trotse meiden. Je hebt het verdiend!

Ik heb met Peter een paar jaar fantastisch samengewerkt bij Printing People. We hebben hard gewerkt en vreselijk gelachen.
Ik heb hem leren kennen als een vakman en iemand met veel humor.
Ik kijk daar met plezier naar terug. Het is oneerlijk dat hem dit overkomt.
Rust zacht, Peter..

John Fijma, Overveen.

Ook ik heb Peet zon 20 jaar geleden mogen leren kennen en de vakanties naar Frankrijk zullen we nooit meer vergeten. De hele dag was Peet met zn meiden aan het klooien op de camping en op het strand.
Dewi hoor ik nog zeggen hee Lobbie een klap! Dus ik zei wil je een klap Dewi? Maar dat wilde ze niet, nee ze zag en krap lopen maar kon de "R" niet uitspreken!
Peet zn hobby was ook zn werk en wat en hoe hij het precies deed weet ik niet maar wel weet ik dat Peet er verdomd goed in was. Voor Schiphol heeft hij jaren geleden ook werk uitgevoerd en nu jaren later vragen ze nog steeds aan mij; kan Peter Duijn deze klus niet uitvoeren want dan weten we tenminste zeker de het goed en op tijd klaar is!!
Tja en dan het tennissen. Heb je ooit zon tegenstander meegemaakt? Rennen deed Peet zelden want daar had hij een hekel aan! Maar Peet kon zo lekker slaan dat hij het vaak voor elkaar kreeg dat zn tegenstander moest rennen en dan was Peter in zn element hoor! Mooier kon je zijn dag niet maken als zijn tegenstander van links naar rechts moest rennen om vervolgens de rally te verliezen. En ik spreek uit eigen ervaring!
Relativeren kon Peter ook als geen ander want als bij ons het stoom soms uit de oren kwam omdat een tegenstander vals speelde of als het soms een heel erg tegen zat zei Peet toen het was afgelopen; zo lekker getennist en nu tijd voor een biertje of een rood wijntje! Al met al hebbe we erg veel plezier gehad op de tennisbaan.
Tijdens een van onze laatste gesprekjes gaf Peet aan te hebben geaccepteerd dat het einde in zicht was maar heel graag zou hij zo af en toe even willen kijken hoe het met zn meiden gaat. Dus meiden stel jullie pa niet teleur en zorg ervoor dat hij trots op jullie kan blijven!
En meiden wat er ook door wie dan ook is of word gezegd; jullie hadden een super fantastische pa die altijd alles voor jullie over heeft gehad.