Raf heb ik leren kennen via de PvdA.
Hij was een echte wereldverbeteraar met een groot hart. Hij dacht groot én deed klein. Dat hij groot dacht bleek wel aan de eindeloze stroom opinieartikelen over werkelijk alle onderwerpen (ik heb vaak gedacht "heeft hij daar ook al verstand van?" ja dus!).
Grote bewondering had ik voor zijn doe-kracht. Hij was alles behalve een salonsocialist. Hij stond met de voeten in de klei (in het zand) en was mateloos actief. Niks was hem te veel. Ik ken niemand die zoveel tijd en energie besteed aan het in de praktijk brengen van zijn idealen. Hij was en bleef een opbouwwerker.
Hij had altijd met oog voor mensen. Als het even minder ging sloeg hij een arm om je heen.
Zo iemand als Raf kom je (als je geluk hebt) maar eens in je leven tegen. Hij was een bijzondere man. Uniek in zijn soort.
Hij werd door de jaren heen een echte vriend.
Ik ga je optimisme en levenslust missen Raf.
Wij gaan verder om jouw ideaal van een eerlijke en rechtvaardige wereld voor elkaar te boxen.
Lieve groeten,
Mary

Raf is mijn docent geweest en ik mocht veel van hem leren. Hij was insperend voor mij en ik zal hem niet vergeten!!

Dear Daenen-Rozijn family,

The news of Raf's passing has made me very sad. I will always remember Raf as a cheerful and open-minded person.
I wish you all much strength for this difficult time. My thoughts are with you.
Warm regards from Luxembourg

Claude Hoffelt

Mooie stuk over een lieve, directe, intelligente, sociale en betrokken persoon en vriend. Die mij kennis heeft laten maken met een deel van de wereld die ik anders niet had gekend.
Daenen Raf ik heb veel met je gediscussieerd veel gelachen maar vooral veel van je geleerd. Dankjewel voor alles voor de tijd en energie, voor de kansen, voor de mooie woorden voor je steun en voor de vele kopjes thee die we samen hebben gedronken. Ik zal je missen🌹

Oirschotse oud-wethouder Raf Daenen (1954-2025) stond nooit aan de zijlijn: ‘Hij was als een missionaris op zending’
WESTELBEERS - Raf Daenen is maandagavond op 70-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. De markante Beerzenaar was jarenlang wethouder in Oirschot en bleef tot het laatste moment betrokken bij wat er speelde in de samenleving. Zelfs toen hij ziek werd zette hij zich in voor zijn medepatiënten.
Iemand die nooit aan de zijlijn stond. Zo omschrijft burgemeester Jeroen Dijsselbloem zijn partijgenoot en goede vriend Raf Daenen. ,,Hij was een doener en bouwer. Of het nou ging over de politiek, de vakbond of het onderwijs. Toen hij ziek werd, was hij binnen no time lid van de cliëntenraad bij het ziekenhuis, om op te komen voor de rechten van zijn medepatiënten.”
Dat hij zelf vanuit het ziekenhuisbed nog bezig bleef, is tekenend voor zijn karakter. Dijsselbloem herinnert zich een ander treffend voorbeeld tijdens een van hun laatste gezamenlijke fietstochtjes. ,,We kwamen langs een elektronicawinkel waar een oud Philips-uithangbord hing, waar ik al een tijdje naar op zoek was.” Hij kneep in zijn remmen en stapte binnen om te vragen of het bord misschien te koop was. ,,Dat was typisch Raf. Oog voor de ander en direct erop af.”

Dijsselbloem en Daenen leerden elkaar kennen tijdens een PvdA-bijeenkomst over jeugdzorg. Er volgde een hechte vriendschap waarbij ze elkaar niet alleen zagen tijdens congressen maar ook om samen te klussen, hout te hakken en voor jaarlijkse vakanties met hun gezinnen.
Tot aan zijn dood was Daenen nog actief voor de partij als vicevoorzitter van het gewest Noord-Brabant. Verder was hij twintig jaar actief in de Oirschotse politiek, als achtereenvolgens raadslid, fractievoorzitter en wethouder. Oud-burgemeester Ruud Severijns leerde hem rond de eeuwwisseling als lijsttrekker van de PvdA kennen als een ontzettend enthousiaste en actieve man. ,,Hij was betrokken en kon goed luisteren maar deelde ook graag zijn eigen opvattingen.”

Nooit verlegen om een visie
Daenen zat nooit verlegen om een visie. ,,Ik heb Raf altijd vergeleken met een missionaris op zending. Hij had een enorme zendingsdrang om zijn sociale boodschap uit te dragen.” Volgens Severijns had hij niet alleen zorg en welzijn in zijn portefeuille maar ook in zijn genen. ,,Hij was van oorsprong verpleegkundige en heeft dat nooit losgelaten.”

Raf Daenen begon zijn carrière als psychiatrisch verpleegkundige in een Eindhovense tbs-kliniek waar hij zich opwerkte tot teamleider. Later gaf hij ook les bij de hogeschool Fontys, waar hij tevens actief was als vakbondsonderhandelaar voor het hbo.

Daenen werd geboren in het Belgische Millen en verhuisde op zijn 17de naar de Kempen. Daar ontmoette hij zijn vrouw Rineke, een Westelbeerse met wie hij twee zonen en een dochter kreeg. Zijn zoon Jan trad in zijn voetsporen en werd vorig jaar benoemd tot fractievoorzitter van de PvdA in Gelderland. ,,Mijn vader was soms een beetje ruw maar had een groot hart.”

Zendingsdrang
Al langer had hij last van zijn gezondheid, toch voelt het overlijden als een overval voor Severijns. ,,Raf bleef zelf altijd optimistisch, ondanks dat hij al een jaar of acht trammelant had met ziekenhuisbezoeken en behandelingen. Ook was hij nog hartstikke actief.” Zo had hij met beeldhouwen net nog een nieuwe hobby ontdekt. Naast het lokale culturele leven was hij ook actief binnen voetbalvereniging De Beerse Boys.

Ook zijn zendingsdrang bleef tot het laatst opspelen. Zoals via de talloze opiniestukken die hij schreef, onder meer voor deze krant. In zijn laatste publicatie pleitte hij voor een socialer daklozenbeleid. ,,Maar het zou mij niks verbazen als er ergens nog iets op de plank ligt.”

Raf Daenen, strijdbaar, groot sociaal hart, betrokken, wat ruw maar oprecht, vriend...
Strijder
Het irritante van simpele tegeltjeswijsheden is dat ze altijd waar zijn. Als er een grote boom omvalt, is er een groot gat. Er is verdriet, omdat er liefde was. Als je iemand hebt met wie je lacht en met wie je grient, dan kun je zeggen: ik heb een vriend. De dood kent geen lieve mensen…

Ik heb een colbertje aangetrokken. Ik ben niet zo van de jasjes. In een binnenzak vind ik een half pakje papieren zakdoekjes en wat herdenkingskaartjes. Mijn peettante, de vader van een vriend, mijn legendarische ome Kees. Het zegt iets over de frequentie en toepassing van het gebruik van het jasje, dat ik ooit kocht in een kleermakerswinkeltje in Rome. In de bomvolle basiliek voelen we bijna fysiek de golven van warmte en liefde onder de kerkbogen en de behoefte om elkaar vast te houden. Er is een Grote heengegaan, hij was nog maar 70. ‘Jammer’ is een kolossaal understatement voor het gevoel daarbij.

Ik was net vanuit Breda naar Westelbeers verhuisd. Terwijl ik met schildergerei bezig was, hoorde ik achter me plots een wat raspende stem, met een onmiskenbare Vlaamse tongval: ‘Zo, komen jullie in onze buurt wonen?’ Ik keek om en daar stond een man met een verwaaide haardos en nogal kromme benen. Er werd nog weleens gelachen om zijn verschijning en stem, maar dat deed absoluut geen recht aan de warme, betrokken, sociale en zeer intelligente kerel die ik gaandeweg leerde kennen. Raf was de eerste die bij ons binnenkwam. Het was mei 1995, het begin van een bijzondere vriendschap. Je woonde een klein stukje verderop, tegen het Keijenhurkven en het bos: het mooiste plekje in de Beerzen. Toen ik later ook bij jou binnenkwam merkte ik al snel dat het hele gezin warm én behoorlijk intelligent was. Het IQ-totaal van het gezin van vijf bedroeg minimaal 780 en dan tel ik de slimme herdershond nog niet mee. Dat jij begin jaren ’80 als een blok voor jouw mooie Rieneke was gevallen begreep ik direct.

Haar ogen, oceanen van mededogen.

Ik schreef nog eens wat hoofdstukken voor een boek van je. Een boek waarin jouw sociale inborst zijn weerklank vond in burgerinitiatieven, waarbij er van onder af werd geïnvesteerd in het meest waardevolle: de mensen. Eindeloze energie om mensen op te voeden. Verschillende artikelen schreef ik over je, waarin je aardig kritisch, maar altijd positief en goedgemutst je licht liet schijnen op wat er niet goed ging in onze wereld. Na een interview met jou stapte ik steevast naar buiten met 27 kantjes aantekeningen en een lichte paniek: hoe moest ik hier een samenhangend artikel van brouwen? Dan las ik de aantekeningen nog een paar keer door en warempel: ik ontdekte waar je heen wilde.

Je stond me bij in moeilijke periodes en ik kwam naar de Keijenhurksedreef als je mij nodig had. In 2019 werd je het slachtoffer van een vermeende integriteitskwestie. Totaal onterecht en onnodig werd je politieke hoofd op het hakblok gelegd, in een periode dat je net weer wat opknapte van zware behandelingen tegen je kanker. Ik kan nog steeds niet anders dan concluderen dat je toen genaaid werd. Knap, hoe je direct weer de draad oppakte en niet in rancune bleef hangen. Je bleef een Strijder, voor je gezondheid, voor je naasten, voor je partij stond je gewoon weer affiches te plakken als het even kon. En met een onbegrijpelijke oerkracht en ontembare geestdrift stortte je je op het creatief bewerken van knoestige boomstronken, die maar moeilijk meegaven. Je kan het ook als metafoor voor jouw leven zien. Je schreef opiniestukken aan de lopende band en ook die sneden hout.

In periodes dat we elkaar minder zagen, was er regelmatig telefoon- en appcontact. Ik wenste je vorig jaar zomer: ‘Veel sterkte met je kuur!’ Jij schreef terug: ‘Ik heb nog kuren zat!’ Ik moest in de basiliek grinniken om wat je vriend Jeroen Dijsselbloem vertelde over de enorme hoeveelheid opiniestukken die Raf hem stuurde en die hij maar af en toe kon lezen. Dat herkende ik. Of een appje als hij te lang naar Rafs zin onbereikbaar was: ‘Hé leef je nog!?’ Dat herkende ik ook.

Ik heb er nu spijt van dat ik je de laatste tijd niet wat vaker heb bezocht, want ik miste je. Positief kun je dat ook uitleggen als een teken van een diepgevoelde vriendschap natuurlijk. Het is onwezenlijk: niemand kon meer áánwezig zijn dan jij, dus onvermijdelijk kan er niemand meer áfwezig zijn dan jij. Ik vermoed dat je nog heel vaak gemist zal worden, die net iets te harde onhandige knijp in onze schouders, die echte lach als we je onverwacht tegenkwamen.

Hé leef je nog? Ja, jij wel Raf. Als ik zo rond kijk in de basiliek, dan leef jij nog héél lang in ons allemaal.

Ik ben net na je de GGZ binnen gekomen, je nooit ontmoet maar je naam horen vallen. De naam die regelmatig terugkeerde in het E.D. met ingezonden stukken die mij keer op keer raakten. Inspirerende vertogen van een sociaal betrokken mens . Verhalen die raakten en stiekem keek ik steeds weer uit naar een ingezonden brief van jouw hand . Ik ervoer de herkenning die ik ervaar bij mijn beste vrienden. Vrienden die je bemoedigen het juiste te doen en kritisch te blijven omzien naar elkaar en de mensen om je heen.
De laatste keer in het ED werd er over je geschreven. Het voelde alsof ik een vriend verloor. Goh laat staan wie je naasten moeten missen. Dank Raf, voor je inspiratie en betrokkenheid. Mensen als jij kleuren de wereld mooier. Rust zacht en sterkte voor je naasten

Dag Raf, we hebben elkaar voor het eerst leren kennen tijdens mijn opleiding CMV, je was mijn afstudeerbegeleider en je daagde ons uit om tijdens ons afstuderen het onderste uit de kan te halen, je geloofde in ons en dat gaf vertrouwen, je nam ons serieus waardoor wij tijdens het laatste stukje studenten leven niet te veel afgeleid raakten en dus geen half werk leverden maar slaagden met een 9. Daarna werden we collega's, daar heb ik nog veel mooie herinneringen aan, je humor, boel een beetje opstoken en betrokken. Je herkende ook bij mij activisme, vrouwenrechten, ineens zat je bij mij aan tafel en voordat ik het wist had ik een afspraak met de vrouwen beweging van de PvdA, zo ging dat. Fijn dat ik je heb mogen ontmoeten, veel sterkte met het verlies

Raf was naast vriend van een vriend ook dertig jaar lang (vanaf 1988) een collega bij Fontys Hogescholen. Wij ontmoetten elkaar incidenteel in de begeleiding van en zorg voor studenten van zijn opleiding. Daarin viel altijd Rafs grote betrokkenheid op en het niet wars zijn van originele oplossingen. Hij toonde daarbij niet alleen creativiteit, maar ook een geheel eigen gevoel voor humor. Onze contacten (ook soms bij gezamenlijke vriend Willem) waren hartelijk en openhartig, maar bleven incidenteel. Niettemin durf ik van harte te beweren dat Raf op z'n Tilburgs gezegd "unne goeie meens" was. Zijn warmte en oprechte inzet zullen door iedereen die hem kent zeer gemist worden. Ik wens zijn gezin dan ook heel veel sterkte in dit grote verlies.

Een jaar of twintig geleden was Raf één van mijn leerkrachten bij de Fontys, tijdens de opleiding CMV (Sociale Studies). Ik herinner me Raf als een voor mij inspirerende man, humoristisch en met passie voor wat hij deed. Sterkte aan alle nabestaanden.