Beste familieleden en dierbaren van René,
Gecondoleerd met dit verschrikkelijke verlies van zo’n warm en charismatische persoon als René was. Op de foto met de viool onder zijn arm, zie je meteen zijn grote liefde voor het viool spelen. Ik ben zijn oud-viooldocente, Marlène Vossen-Bouten. Ik leerde hem kennen toen hij 10 of 11 jaar oud was. Hij begon op de Venlose Muziekschool met zijn eerste “losse snaar” liedjes. Hij was een heel rustige en verlegen jongen, die samen met zusje en Monique viool wilde leren spelen. Toen de muziekschool failliet ging, kwam alleen René naar mijn privé vioolpraktijk in Tegelen. Daar bloeide hij helemaal op. Hij vond het heerlijk om met andere violisten mee te spelen in mijn vioolensemble.
Elk half jaar werd er een programma ingestudeerd en René was altijd van de partij. Het was een heel enthousiaste groep in die jaren. We speelden niet alleen Bach en Vivaldi, maar ook the Corrs, Cold Play en diverse filmmuziek. En René was altijd heel fanatiek om suggesties aan te dragen. Hij was de “vrolijke noot” tussen de meisjes in het ensemble. Er speelden toen namelijk maar weinig jongens viool. Hij had altijd goede zin en zijn enthousiasme had een positieve uitstraling bij iedereen. Hij was echt fanatiek en deed ook vioolexamens bij mijn vioolpraktijk. Hij behaalde zelfs het C-Diploma en speelde ook solo op de concerten in de Schakel in Reuver. En Harry was zijn vaste fan in het publiek. Het waren leuke jaren. Daar hebben we samen veel van genoten.
Meestal verlieten de jonge violisten mijn lespraktijk als ze gingen studeren. Maar ik weet nog heel goed toen René zijn Havo diploma haalde en zei: “Juffrouw je hebt geluk, ik blijf nog twee jaar, want ik ga het VWO doen”. En hij nodigde me, als enige leerling, uit op zijn eindexamenfeest bij hem thuis. Ik herinner me nog heel goed dat ik door de stromende regen naar dit feest fietste en halverwege voelde ik dat het cadeau niet onder de snelbinders zat. Ik moest terugfietsen, want ik wist dat hij zo graag de Sonate Op. 100 van Dvorak wilde spelen. En dat mooie vioolstuk wilde ik hem geschenk doen. En toen ik zijn stralende gezicht zag, was snel vergeten dat ik “als verzopen kat” aan hun deur stond. Zijn feestjes waren altijd heel gezellig, samen met familie en vrienden. Bier, wijn en lekkere hapjes.
René ’s leven was niet compleet als hij geen viool kon spelen. Dat was heel bijzonder, want toen hij ging studeren bleef hij spelen, terwijl heel veel oud-leerlingen de viool aan de kapstok hingen. Met Sinterklaas vroeg hij zelfs de 4 Jaargetijden van Vivaldi cadeau. Via Monique werd ik gevraagd om deze muziek te bestellen. Af en toe kwam we elkaar tegen, en wisselden we de voortgang van zijn studie Engels uit. En jawel, toen hij in 2017 afstudeerde in Nijmegen, werd ik weer uitgenodigd op zijn studentenkamer. Weer heel gezellig. Lekker rommelig, een kamer vol lege bierkratten en een w.c. met een lege bierkrat langs de w.c. pot. Hij maakte een praatje met alle aanwezigen en was heel enthousiast.
Maar er was ook een kant van René, die naar een bepaalde “vervulling” zocht in het leven. Hij was een hele tijd zoekende naar dát verlangen. Hij kon vol overgave vertelling over het vak van slager. Hij wilde in zijn beroep “een liefde leggen”, die vaak niet in het keurslijf van onze maatschappij paste. En dat was ook tevens zo speciaal aan René. Het zoeken naar het “warme hart” in zijn levensmissie.
In de laatste jaren zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren. Maar je weet, dat jonge mensen in de bloei van hun leven, het druk genoeg hebben aan het bouwen van hun carrière. Dat René geveld zou worden door kanker is een lot dat je niemand gunt. Maar voor het “Concert des Levens, krijgt niemand een programma”. René, ik weet zeker dat jij alles uit het leven hebt gehaald, wat jij eruit kon halen.
Ik, en mijn gezin, zijn blij dat ik jou in mijn leven ben tegenkomen. Ik mocht jou viool leren spelen en ik ben dankbaar dat het jou zoveel voldoening heeft gebracht in je leven. Misschien spelen we ooit “in heaven” nog een duetje samen?
Veel sterkte voor de familie en al de dierbaren, die van je hielden in je leven.
Ik zal je altijd blijven herinneren zoals we hier samen op deze foto staan: stralend, vol enthousiasme en met het duimpje omhoog!!!
Veel liefs van Marlène Vossen-Bouten en familie.
