Lieve Ries,
Je bent er niet meer. Veel te vroeg.
Ik blijk steeds meer dingen met je gemeen te hebben, maar zal ze nu niet meer allemaal kunnen ontdekken. Gelukkig deelde ik van kindsbeen af je voorliefde voor Brassens, in wiens teksten we ons beiden zo herkenden dat weinig woorden nodig waren. De afkeer van poeha, de humor, de voorkeur om het zelf te rooien, je bracht ze in de praktijk.
Il creusa lui-même sa tombe,
En faisant vite, en se cachant,
En faisant vite, en se cachant,
Et s’y étendit sans rien dire,
Pour ne pas déranger les gens.
Zo snel had niet gehoeven! En dat sans rien dire nam je wel heel letterlijk de laatste tijd, had ook niet gehoeven.
Chaque fois qu’je meurs fidèlement,
Chaque fois qu’je meurs fidèlement,
Ils suivent mon enterrement,
Mon enterrement.
Ze waren er inderdaad, om de laatste eer te bewijzen aan je trouw in relaties en vriendschappen. Het was wel geen enterrement maar wat dondert het: ze waren er. Ze missen je.
Oui, mais jamais, au grand jamais,
Son trou dans l’eau n’se refermait,
Cent ans après, coquin de sort!
Il manquait encore.
Nu blijven de herinneringen, niet in het laatst die van het peu de miel dat je uitvaart was, waar zo velen gewag maakten van je humor en je liefdevolle zorgzaamheid.
Ce n’était rien qu’un peu de miel
Mais il m’avait chauffé le corps
Et dans mon âme il brûle encore
A la manière d’un grand soleil.
