Lieve Rob,
Mijn maatje, mijn beste vriend, mijn man!
Daar sta ik nu, naast je "schatkist" en mijn schat ligt er in.
Bijna 52 jaar waren we bij elkaar en we hebben samen veel gelachen en van het leven genoten!
Op 8 januari 1972 heb ik je voor het eerst ontmoet en dansten we ons eerste dansje op " In the Summertime". Op 8 januari 1982 zijn we getrouwd, voor de wet in het stadhuis in centrum Den Haag en voor de kerk in de Heilige Maria Onbevlekte Ontvangenis, in de Elandstraat in Den Haag. Vooraf ontvangst in het Westbroekpark en na afloop de receptie en een groot feest 's avonds ook in het Westbroekpark.
Getrouwd in voor-en tegenspoed zeg je dan tegen elkaar en natuurlijk waren er ook slechte tijden, maar jij bent en blijft altijd mijn rots in de branding.
Altijd stond je klaar voor iedereen die hulp of ondersteuning nodig had.
En nog zorg je van bovenaf voor ons!
Wat was je trots toen onze dochter Malou geboren werd en later onze zoon Olaf, geen trotsere vader dan jij!
En later, toen de kleinkinderen Jackie en vervolgens Jessey geboren werden, was er geen gelukkiger opa dan jij!
Wat hebben we samen genoten van het oppassen en de logeerpartijtjes, de gezellige uitjes, overal naartoe, opa weet de weg! Jij wist steeds weer leuke plekken te vinden om naar toe te gaan en waar iets te beleven is voor kinderen.
Altijd was je aan het tekenen met de kleintjes, oneindig keer de schommel duwen in de speeltuintjes, jij ontdekte steeds nieuwe speeltuinen.
Grapjes uithalen en overal had je "centjes" voor een ijsje of wat lekkers.
Wat was en is het een geweldig nieuws toen Jiahui en Olaf kwamen vertellen dat we weer opa en oma gaan worden!
Jij zult haar helaas niet meer in je armen kunnen houden, maar ze kent je stem, ze heeft je gehoord en jij weet als een van de weinigen al haar naam.
Via onze kinderen en kleinkinderen geven wij het leven door, zij leven voor ons verder als wij er niet meer zijn.
Lieve Rob, ik hou zoveel van jou, dat blijft en onze harten en zielen zullen altijd via een gouden draadje met elkaar verbonden blijven en eens zullen we weer samen zijn, dat weet ik zeker!
Tot ziens lieverd en let een beetje op me daarboven, want je kent me .................

Hierna zingt Martie een lied voor je, dat je wekenlang hebt moeten horen toen ik het instudeerde:
:Go with a song in Your Hart"

Lleve Rob,
Fijne, zorgzame, attente man. Zo jammer dat je er niet meer bent. Dankbaar ben ik dat ik je heb gekend, je was een voorbeeld voor ons allen.
Wat was het leuk toen ik een keer bij jullie was en jij mij naar huis bracht met een grote doos vol biertjes. Die kreeg ik zomaar cadeau. Geweldig. Daar heb ik zo van genoten.
Geni, kinderen en kleinkinderen moeten verder zonder jou. Maar met jou in hun hart, met zoveel herinneringen en met elkaar gaan zij verder.
Sterkte voor iedereen, Inez

Echte afscheid is er nooit gekomen ook al lijkt het zo. Er blijft een inning verband als een draadje door alles heen.
Wij samen hebben zo veel meegemaakt in het leven.
Rust zacht vriend.
Ik mis je zo. Je maatje.

Ik kende Rob zowel als fire fighting engineer maar ook als collega in de OR. We hebben samen projecten gedaan in Nederland maar ook verder weg in het Midden Oosten. In OR was Rob mijn strijdmakker omtrent de arbeidsvoorwaarden. Later toen Rob al met pensioen was heb ik zijn hulp & expertise ingeroepen bij voor projecten bij Technip en later bij LANXESS.

Rust zacht Rob; we missen jou.

Lieve Rob
Het is nu bijna een jaar geleden dat wij afscheid hebben moeten nemen. Ik geloof erin dat het leven in de hemel beter, mooier is dan op de aarde. Daar ben jij nu. Ik ben ervan overtuigd dat je vrede hebt gevonden. Love you, Ellen

Ondanks dat Rob en ik elkaar niet heel lang kende, was hij van enorm grote waarde voor mij. Rob was namelijk mijn stagebegelijder. In die periode heb ik enorm veel van hem geleerd. Zowel op gebied van kennis, als op persoonlijk vlak. De begeleiding die ik kreeg was onbeschrijfelijk. Hij was heel eerlijk en gaf duidelijke verbeterpunten aan, en nam vervolgens de extra moeite zelfs in privétijd die toen nodig was. Ook was Rob een voorbeeld door zijn normen en waarden. Rob was iemand die mensen met elkaar verbond. Uiteindelijk heeft alles zich terug weten te betalen in fantastische resultaten. Woorden schieten te kort om te beschrijven hoe dankbaar ik voor alles ben geweest. Rob was een voorbeeld die mij dingen liet inzien die ik zelf aan mijn eigen naasten en kinderen zal meegeven.
Bedankt Rob!
Tameez Mohamed

Wij hebben elkaar ontmoet bij Dow Chemical in 1981. Samen plezierig werken, dinsdag middag naar de markt om Vietnamees loempia's te eten, veel te veel maar dan Rob en ik vond de hapjes erg lekker. Leeftijd genoten die elkaar hebben gevonden. Toch in 1997 toen ik weg bij Dow ging, hebben wij contact verloren en toch bij een buitengewoon bijzondere ontmoeting bij Erasmus Universiteit is de vriendschap opnieuw gebloeid.
Hij heeft het voor mekaar gekregen om mij een baan te nemen bij Jacobs. Ik was op dat moment in een donkere plekje en hij heeft mij eruit gehaald , iets waarvoor ik zal hem altijd dankbaar voor zijn. Daarna ging wij regelmatig uiteten, hij wist altijd de beste restaurants en wij hebben over de verleden en zijn toekomst plannen veel gesproken. Hij was geliefd door iedereen in de bedrijf, misschien niet altijd door zijn bazen wanneer hij had iets te melden op de Ondernemingsraad, maar dan Rob was iemand die altijd zijn gedachten duidelijk aan andere wist te vertellen, zelfs was het niet altijd gewenst. Ik helpt hem met zijn Engelse brieven en contracten en hij mij met zijn enorme kennis van safety. En toen ik kon op mijn 65ste met pensioen, hoe baalde hij dat hij op 1 october was geboren en moest nog 3 maanden wachten. Er zijn zoveel andere verhalen.
Rob was een familie man, een trouwe rustige mens die altijd tijd voor een andere had. Ik mis je, ik mis onze gesprekken, ik mis je vriendschap.

Hoe leuk was het, Rob, dat we elkaar in 2013 na zowat 50 jaar weer zagen. Rudie Jansen en ik stonden aan je voordeur en verwachtten een kleine man te zien opendoen omdat je in de 6de klas, net als ik, tot de kleinere leerlingen behoorde. Maar je bleek een stuk harder gegroeid te zijn dan ik.
Die hele periode met de klassereünie als hoogtepunt was erg bijzonder en nostalgisch. Jij genoot er ook zichtbaar van en je hield een grappige toespraak met o.a. een anecdote over de toen al overleden Bertie Ducardus.
We hielden via e-mail 1:1 contact en je toonde veel interesse in onze emigratie naar de Canarische eilanden. Misschien overwoog je ook wel zoiets maar dat is er hoe dan ook niet meer van gekomen. Te jong ben je, voor mij erg onverwachts, overleden.
Ik mis je enthousiaste en opgewekte persoonlijkheid.
Chris Oldenhof