Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve schat,

Vandaag is het 47 jaar geleden dat wij gingen trouwen op 21 juni 1973.
Het was een stralende, zonovergoten, snikhete dag.
Eerst naar het stadhuis in Arnhem, daarna foto’s maken in park Sonsbeek, receptie en feest in het buurthuis aan de Kloosterstraat in Arnhem. Na het feest sliepen we in de bruidssuite van Motel Arnhem, omdat we net enkele dagen geleden de sleutels van onze flat aan het Brandenburgseplein gekregen hadden.
Velen van onze getuigen van toen zijn overleden:
jouw Oma en jouw vader en moeder, mijn Opa en moeder, allemaal zeer dierbaar.
Maar de allerbelangrijkste in mijn leven was jij mijn liefste
en zonder jou heeft deze dag alle glans verloren.
Mijn liefde voor jou zal niet verdwijnen,
maar er zijn tranen die niet willen drogen
en er is verdriet dat niet te delen is,
want er is 1 lege plek die niet gevuld kan worden!

Aan een tere draad van tranen rijg ik stil de maanden van gemis....

Al weer zes maanden zonder jou.
Het lijkt zo lang geleden, maar voor mij is het nog als gisteren.
Sinds een week weer terug in Nederland na 3 maanden Curacao.
De stilte en het alleen zijn dubbel voelbaar door de Corona maatregelen.
Voelde wel goed om weer in ons appartement te zijn
waar we samen maar zo kort heerlijk gewoond hebben.
Ik ga proberen om mijn leven zonder jou invulling te geven,
maar het gemis van jou blijft moeilijk, zal ook niet veranderen.
Jij bent altijd bij mij, bij alles wat ik doe en denk en in mijn hart.
Ik koester onze mooie herinneringen,
denk daar vaak aan als ik verdrietig ben.
Ook aan wat jij allemaal hebt moeten ondergaan en doorstaan de laatste jaren,
nooit klagend, altijd optimistisch en strijdbaar, hoe moeilijk het ook was.
Ik zal proberen met die gedachte verder te gaan, dat zou jij ook willen!
Maar mijn hoofd en mijn hart zitten nog niet op dezelfde lijn,
het gemis en het verdriet is nog groot en voelbaar.
Lieverd, ik hou van jou voor altijd.

Morgenavond vlieg ik weer naar Nederland na 3 fijne, heerlijke, gezellige maar ook gedenkwaardige maanden bij onze kinderen en kleinkinderen op Curacao, enerzijds omdat jij er niet bij was en anderzijds door de vanaf 27 maart geldende Corona Lockdown maatregelen, die weer met 2 weken verlengd zijn!
Wat zal ik Frank, Naomi, Jadynn en Deon gaan missen, maar ik moet toch een keer weer naar ons huis in Loo, waar ik zonder jou verder moet.
Het blijft moeilijk jou te moeten missen, mijn gevoelens voor jou veranderen niet.
Ik draag je mee in mijn hart en in mijn verdere leven❤️❤️

Vijf maanden, 21 weken, 147 dagen, 3528 uren, 211.680 minuten zonder jou.
De beelden van jouw laatste uren in het ziekenhuis staan in mijn geheugen gegrift
en komen de laatste weken steeds weer naar voren.
Sinds 27 februari 2020 hebben we te maken met een Corona pandemie, die de hele wereld in zijn greep heeft.
Dagelijks horen we over besmettingen, IC opnames, ziekenhuisopnames en doden.
Landen zijn helemaal of beperkt lockdown, dus het openbare leven is ontwricht.
Ik denk veel aan jou en wat het met jou gedaan zou hebben als je nog in ons midden was geweest en misschien moeten we dankbaar zijn dat je dit niet mee hoeft te maken. Maar we zullen het nooit te weten komen!
Ik ben nog steeds bij Frank, Naomi, Jadynn en Deon op Curacao. Gezien de situatie in Nederland willen ze liever dat ik hier wat langer blijf en dat begrijp ik wel!
Lieve schat, ik mis je, ik draag je in mijn hart en gedachten mee.
Het blijft moeilijk, de tranen in mijn kussen ziet niemand!
Erna????

Elf weken zijn er voorbij sinds jouw overlijden op 6 november 2019.
Weken van zaken regelen, bezig zijn om maar niet teveel te denken en
niet te verdrinken in het verdriet, proberen te wennen aan het alleen zijn,
weer mijn leven op de rit te krijgen zonder jou????
Maar het is moeilijk, het verdriet overheerst alles, het doet nog zo zeer????
De feestdagen en oudjaar zijn gelukkig voorbij, ondanks alle lieve mensen om mij heen.
Nu moet ik zonder jou naar Curacao naar Frank, Naomi, Jadynn en Deon, alleen in het vliegtuig zal lastig zijn, maar ik ben blij dat ik een poosje in hun gezin kan zijn, weer dagelijks mensen om mij heen.
We gaan zeker herinneringen ophalen aan onze fijne tijd daar samen, proberen te genieten en ook nieuwe herinneringen te maken om straks weer verder te kunnen.
Lieve schat, je bent altijd in mijn hoofd en hart❤️❤️

2019 is voorbij, maar niet voor mij,
want jouw overlijden hoort daarbij,
Je blijft een deel van mijn denken en doen,
alleen moet ik verder, maar hoe...............
Ik verberg mijn tranen als ik je naam noem
De pijn in mijn hart is nog steeds hetzelfde
Ik lach, leef mijn leven, maar mis je nog steeds verschrikkelijk❤️❤️

Kerstmis en Oudjaar 2019 zullen moeilijke dagen worden omdat jij er niet bij bent.
Jij die zo genoot van die dagen, van het bij elkaar zijn, de gezelligheid samen.
Ondanks alle lieve mensen om mij heen voel ik mij heel alleen, ik mis je en het alleen zijn valt me zwaar, ik vraag me af of het ooit wel went.
Rationeel kan ik jouw gemis een plekje geven, maar emotioneel overheerst het verdriet en doet het intens zeer van binnen dat we niet meer samen zijn.❤️❤️

Lieve schat, al weer 4 weken geleden dat onze wereld stil stond door jouw onverwacht overlijden in ziekenhuis Rijnstate te Arnhem.
Zoveel tegenslagen overwonnen de laatste jaren en ondanks je afnemende gezondheid bleef je positief en vooruit kijken.
Jouw overlijden bracht een ongekende stroom van reacties op, vol ongeloof en niet te bevatten emoties, lovende woorden en warme herinneringen aan jouw rijke korfbal leven, maar vooral aan de mensen-mens die je was.
Deze reacties, de overweldigende kaarten, de telefoontjes, berichtjes op sociale media, de belangstelling bij de crematie zullen ons altijd bij blijven en helpen om zonder jou verder te moeten gaan.
Onze mooie herinneringen blijven we koesteren, opdat we je niet vergeten en je altijd in ons midden zult zijn.

Lieve Ronald,
Heel bijzonder,
heel gewoon,
gewoon een heel bijzonder persoon

Bedankt voor alles, rust zacht

Erna Ligt