Lieve schat,
Zomaar wat gedachten die mij bezighouden en die ik met je wil delen.
Afgelopen weken flink wat afleiding gehad in het nieuwe huis van Frank en NaOmi.
Wat een heerlijk vooruitzicht dat ze over 5 weken definitief naar Nederland komen,
maar tegelijkertijd ook verdrietig dat jij dat niet mee kan maken.
Afgelopen week ook bij jouw maatje Ton en vrouw Wil op de camping geweest.
Zoals altijd fijn om bij hen te zijn omdat jouw naam altijd genoemd wordt en er herinneringen opgehaald worden aan onze tijd samen met hen.
Ton merkte gelijk op dat op de lege plek tegenover hen, wij eigenlijk met de camper hadden moeten staan. Hij had ook zijn toespraak bij jouw crematie voorgelezen aan Jan Willem, die er toen niet bij kon zijn en deze grote kerels moesten weer een traantje weg pinken.
Ik betrap mezelf erop dat ik jaloerse gevoelens heb als ik stellen samen zie wandelen, fietsen, gezellig op terrasje zie zitten of met caravan en camper op pad zie gaan.
Niet dat ik hen dat niet gun, integendeel, maar meer de pijn en het verdriet van het besef dat wij dat nooit meer samen kunnen doen.
Hoe lief en attent ook iedereen in mijn omgeving is, niemand kan zich indenken hoe het voelt om iedere seconde, iedere minuut, ieder uur, iedere dag, iedere week, iedere maand, ieder jaar, de rest van mijn leven, echt alleen te zijn.
Met jou ging mijn toekomst mee
Mijn alles wat had moeten zijn
Alles wat we niet mee zullen maken
En dat doet verschrikkelijk veel pijn.
Ik mis je steeds meer.
