Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Ruurd,

Ik heb je zien opgroeien van een pientere kleuter naar een inspirerende puber! Als klein jongetje was je al een echte doorzetter. Of het nou een spelletje, een partijtje schaak of een rondje schaatsen was, jij gaf je altijd voor de volle 100%. Daar waar anderen opgaven ging jij door. Deze instelling hield je ook toen je 5 jaar geleden ziek werd en die oneerlijke strijd moest aangaan.

Één van de vele dierbare herinneringen die ik koester is die bijzondere avond 4 jaar gelden. Op dat moment ging het heel slecht met je en wilde je het liefst al je vrienden om je heen. Charles en ik hebben je vrienden opgehaald en zijn met ze naar het AMC gereden. Alle jongens mochten bij je. Wij zaten samen met je moeder op de gang. Het was in het begin voor je vrienden en jou een beetje een beladen moment, maar het duurde niet lang of we hoorden een daverend gelach opstijgen. Toen we naar binnen keken stonden je vrienden om je heen met de bekende blauwe handschoentjes op hun hoofd. Jij had een witte handschoen op je hoofd (je had een grotere maat nodig) en lag er als stralend middelpunt tussenin. Doodziek als je was had je zelfs toen een smile van oor tot oor. Het is een beeld dat ik nooit vergeet.

Nog niet zo heel lang geleden vroeg ik je of je af en toe niet boos was dat dit jou overkwam. Na enig aarzelen was jouw antwoord -jawel, maar dat heeft niet zoveel zin- en vervolgens ging je over op een leuker onderwerp. Wat een bewondering heb ik voor jouw positiviteit en kracht. Jij wilde niet stilstaan bij wat je niet meer kon, maar genieten van datgene dat je nog wèl kon, al werd dat helaas steeds minder. En genoten heb je…samen met je familie en vrienden heb je alles eruit gehaald wat binnen je mogelijkheden lag. Fijn dat ook ik daar deel van mocht uitmaken.

Rust zacht kanjer, je blijft voor altijd in mijn hart!
Yvonne