Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Sas
Het is vandaag 3 december je verjaardag. Ik denk aan je. Dikke kus

Karin

Lieve Sas,

Alweer 4 jaar geleden vandaag, wat gaat de tijd toch snel. Ik vind het nog steeds moeilijk en oneerlijk. Ik ben blij met de mooie herinneringen die ik samen met jou heb Sas.Lieve Bianc, Ien, Jan, Rob en de kinderen sterkte.
Nanda van Alphen

Hallo Bianca, hier een berichtje van mij.Hennie en ik kwamen je ouders vanmorgen tegen in de stad en toen hoorde ik dat je weer voor hun trouwdag even naar Nederland komt.
Ik hoop dat alles goed met je gaat.
Ik ging je opzoeken via google en kwam op deze site.
Ik heb even een kaarsje voor je zus opgestoken hoor en denk nog vaak aan haar.
Je vader was naar de voetbal van de oudste van Sacha geweest en ik hoorde dat die alweer 6 is(?) dacht ik. Want ik denk nu even aan die van jou die in het vliegtuig 5 wordt zei je moeder.
Hele goeie reis en misschien tot ziens.
Je weet maar nooit hè.
Groetjes en veel liefs van Plonie.

Lieve Bianca,de tijd gaat hard en tijd heeld wonden zeggen ze maar ik vind het nog steeds moeilijk als ik deze reacties lees.Toch doet het mij goed om deze site zo nu en dan te bekijken ik had ook de reactie van Linda nog niet gezien erg goed om dat te lezen.Zij blijft toch bij een hoop mensen nog steeds in hun gedachten.
Veel liefs toegewenst en Sacha blijft altijd in ons hart.

het is miss raar om dit hier zo te vertellen, maar ik heb dit zelf ook gehad het help syndroom, en 1 ding weet ik zeker, als je komt te overlijden tijdens de bevalling of keizersnee,je je zelf heel erg vredig voelt, gelukkig, gewoon heerijk, heb het zelf mee gemaakt, ik kwam pas bij positieve toen ik mn zoontje hoorde huilen.ik ben sinds dien ook absoluut niet meer bang voor de dood.ik geloof absoluut niet in god, met alle respect voor de mensen die hier wel in geloven,maar 1 ding weet ik wel zeker, als je tijd komt of is gekomen, het veel erger is voor je na bestaande dan voor de zelf. xxx kirby

hay,ik wou jullie ook iets vertellen over mijn ervaring met het help syndroom.
ik was 30 weken zwanger en had heel veel pijn in mn rug, slikte elke dag ongv. 12 paracetamols.telkens als ik bij mijn verloskundige kwam ,zei ze, dat dit de normale gang van zaken was,de pijn kwam van mn spieren, die werden volgens haar op gerekt, door de groei van mn kindje.of miss had ik wel een blaas ontsteking.dus ik liet alles op nieuw testen,bij mijn eigen dokter nog niks aan de hand zeiden ze.
ik ben op mijn gevoel af gegaan en heb een andere verloskundige gevonden, gerry van de haar in apeldoorn.
de eerste x toen ik bij haar kwam voelde het al echt vertrouwd.ze zei tegen mij dat alle onderzoeken die altijd standaard bij zwangere vrouwen worden gedaan niet helemaal afgerond waren, dus er werd nog een bloedonderzoek gedaan,en werd ik naar het ziekenhuis gestuurd,voor een extra echo.die morgen voelde ik me erg ziek, en was van plan af te bellen ook al woon ik 2 min van het zieken huis.
toch ben ik in mn eentje gegaan, omdat mijn man onderweg was kwam hij pas op het moment toen ik, te horen kreeg dat ik zou moeten blijven. het ging niet goed met de zwangerschap.
dat is het enige wat de doktoren zeiden.ik werd op genomen, en moest 2 nachten achter elkaar mij zelf melden, zodat er een hart filmpje werd gemaakt van mij en mn kindje.
ik weet mijn godniet hoe ik die nachten ben door gekomen, want het voelde echt niet fijn om met een barstende koppijn op zo'n tafel teliggen helemaal alleen, en met heel veel pijn.
2 dagen later , na mijn opname,kreeg ik heel veel pijn in mn maag.... dacht ik . naderhand bleek het mn lever tezijn.ik heb werkelijk uren geschreeuwd om hulp van iemandtot dat ik bij de gynecologe kwam.
ze zag dat ik heel moeilijk stond,ze vroeg wat er aan de hand was. ik zei ook nog heel netjes, mevrouw ik heb zo veel pijn in mn maag dat ik gewoon niet recht op kan staan.dit doet echt pijn.meteen zei ze , probeer terug tegaan naar je kamer en eet en drink niks meer, vann

Onze dochter Greet kreeg op 22 september 1999 een tweeling, namelijk een jongen Stan en een meisje Elina. Op 23 september stierf Greet; slachtoffer van het helpsyndroom. Ze leeft verder in haar twee gezonde kinderen waarvan wij de fiere grootouders mogen zijn.

Ook ik heb hellp gehad in 2005 na de bevalling van een tweeling ben ik ziek geworden doktoren dachten dat ik het niet zou halen maar ik heb heel veel geluk gehad toen ik dit verhaal net tegen kwam dacht ik wat vreselijk voor deze mensen ben in gedachten bij jullie en wens jullie heel veel liefs sterkte

wat erg voor iedereen om haar heen dit verwacht je niet als je zwanger bent ja waarom moest dit gebeuren ik wens de vader heel veel kracht toe en verdere familie en vrienden

Het is alweer bijna drie jaar geleden dat ik mijn lieve vriendin Sacha heb verloren. Nog steeds zijn er vele momenten dat ik aan haar moet denken. We waren een hechte vriendinnengroep, 5 meiden die sinds jaar en dag lief en leed met elkaar deelden. En opeens..... staat mijn wereld stil.... Sacha is er niet meer. Zo abrupt uit het leven weggerukt....een lieve zorgzame meid, fantastische moeder en een heerlijke vriendin.... het is zo oneerlijk.... vanaf dat moment is het niet meer zoals het was... Gelukkig heb ik nog afscheid van haar kunnen nemen, haar kunnen vasthouden en kunnen vertellen hoeveel ik van haar hou. Toen ik daarna het ziekenhuis verliet, was er een donkere heldere hemel met een felle stralende ster. Ik weet zeker dat zij dat is. Regelmatig denk ik terug aan dat moment, het was zo bijzonder om die ster te zien stralen. Wanneer ik haar mis, kijk ik naar boven, in de hoop dat ik haar zie stralen....
Ik kan het nog steeds niet begrijpen dat er twee lieve knullen op de wereld staan die zonder hun moeder verder moeten leven, Rob verder moet zonder Sas.... waarom, wat is het nut hiervan geweest? Gelukkig hebben Tom en Max een fantastische vader, die met zoveel liefde voor ze zorgt. Maar ook de opa's en oma's, en andere familie, ze worden gelukkig omringd met liefde en aandacht.Als ik ze zie, zie ik Sas....Het blijft oneerlijk dat zij, maar ook wij zonder Sas moeten verder leven....
Sas, ik mis je......