Lieve Sas, het is triest maar waar, 5,5 jaar na je overlijden wordt bevestigd wat je de laatste 3 jaar van je leven ontkende maar wel wist. De groep van 5 van wie je dacht dat het je vrienden waren, hebben je de laatste jaren in de kou laten staan. Geen briefje van steun, geen antwoord op jou brieven mailtjes etc. Elke week lees ik deze pagina, en zie dat geen van hem ook maar een keer een reactie geplaatst heeft. Dus uit het oog en hart was je al lang, ook al hielden ze de schijn op bij je begravenis. Gelukkig is de laatste herrinnering aan je aardse leven, degene van wie je dacht dat het kennisen waren echte vrienden bleken, ook tot na je dood. Zij vergeten je niet, en zoals het gezegde luidt: Je bent pas echt dood als er niemand meer is die aan je denkt. Lieverd je bent geen dag uit mijn gedachten, mis je ook al was ons contact niet altijd even geweldig, gelukkig wel de laatste jaren, daar houdt ik mij aan vast. Je petekind heeft inmiddels een zoon een geweldig kereltje waar je zeker veel plezier mee gehad zou hebben maar dat mocht niet zo zijn. Maar maak je niet ongerust, wij zorgen er voor dat hij weet dat hij een tante had die een gezond gek was die voor ieder een plekje in haar hart had. Helaas was het omgekeerd niet altijd voor haar zo weg gelegd.
Een dikke kus van je zus