De moeilijkste dag.....
Het zat er al tijden aan te komen, maar toch houd je hoop op verbetering.
Afgelopen zomer belde ze me, wilde een moeilijke periode afsluiten, of ik met haar mee wilde, er 2 weken tussen uit. Na overleg met mijn gezin, koffers gepakt en op ´t vliegtuig gestapt. Bestemming Disney-Orlando de bakermat van haar droomwereld. Verbazingwekkend was het verschil tussen de Sas in Disney en in ´t hotel. Overdag vrolijk, spontaan uitheinig zelfs, ´s-avonds triest en teruggetrokken. Na een kleine woordenwisseling kwam het hoge woord er uit.: Het was haar laatste reis (illusie) daar moest zo veel mogelijk uitgehaald worden. Daar sta je dan met stomheid geslagen, het was toch een nieuw begin. We hebben genoten, gelachen gehuild en vooral veel gesproken. Alles om begrip voor elkaar te vinden. Tijdens die vakantie werd het me duidelijk dat ze haar besluit genomen had, en het dus een kwestie van tijd was. De laatste maanden hebben we intensief gemailed en gebeld, waardoor we een hechte band kregen, ze wilde zeker weten dat ik haar begreep en dat ik het kon uitleggen aan de familie en vrienden. Ik heb haar gerust kunnen stellen, ik had begrip en vooral veel respect en wist zeker dat al haar dierbaren dat zouden hebben.
Maar ja daar stonden we dan op Duinhof, zo onwerkelijk, maar de harde realiteit. In de week tussen haar overlijden en haar begrafenis ontvingen we veel steun, warmte en vooral begrip. Uit de toespraken bleek dat Saskia een onuitwisbare indruk op iedereen had achtergelaten, uit de warmte van de woorden bleek voor ons ook dat ze zeer gewaardeerd was om haar vakvrouwschap en haar warme persoonlijkheid. Dat deed ons goed, zo herkenden wij onze Sas ook. Saskia stelde alles in het werk tot in het onbegrijpelijke aan toe om door iedereen aardig gevonden te worden. Ze had een model dat ze wilde laten zien, niet begrijpend dat iedereen zijn persoonlijke voorkeur heeft, en dat het onmogelijk is om het een ieder naar zijn zin te maken. Doordat ze zo m