Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ons eerste kleinkind, een droom van een baby, een schat van een peuter.Op een gegeven moment werd Susan Suus, ze kwam in de pubertijd en heeft dat dan ook goed laten merken. Niet aan Opa en Oma, daar was ze heel lief voor en we hebben menige gesprekken gehad. Wat hield ze van haar ouders en zusje Amy. Wat hield ze van ons haar "Oom en oop".Wat hield ze van het leven. Ik heb genoten van de grote Suus. Samen winkelen in Amsterdam veertig winkels in en terug naar de eerste omdat dát de broek was. Een rondvaart door de grachten. Ook wilde ze de PCH,straat zien. Haar reactie was: Die zijn gek, dat betaal je er toch niet voor. Dan maar naar de markt, het regende dat het goot en natuurlijk kochten we twee paraplu’s die het na vijf minuten lieten afweten, we lagen dubbel van het lachen en ze hield gewoon die kapotte paraplu omhoog, dat we drijf nat waren was geen punt. Nee, Oom we hebben hem niet voor niets gekocht. Samen naar Maduradam samen naar Scheveningen en de laatste keer naar het wassenbeelden museum in Amsterdam. Natuurlijk weer veertig winkels in en de nodige terrasjes gepakt. Deze maand zouden we weer samen op stap gaan, Ik heb haar gebeld om een datum te prikken. “O Oma, we hebben tot 1 sept. de tijd” was haar antwoord. “Dan hoef ik pas naar school, goed?”. Natuurlijk was dat goed en het laatste was ik van haar zou horen was: Doei, doei. Ze was zo blij en trots dat ze bij de beste hoorde. Het heeft niet meer zo mogen zijn. Die avond is ze na een noodlottig ongeval met haar snorscooter overleden.21 juni 2013 is ook de opa van Suus overleden na een langdurig ziekzijn.Wie was Theo......  Theo was een man die vond dat zijn gezin op de eerste plaats kwam.  Eerst zijn vrouw, dan zijn kinderen en later zijn kleinkinderen, een hele poos niets en dan kwam hij zelf pas aan de beurt.  Die tot voor 21 jaar terug een hard werkende was en er toch altijd was voor zijn gezin.  Die het goed vond dat er een kind van mijn broer bij ons kwam wonen en er van ging houden als zijn eigen kind.  Die 11 jaar mijn moeder in huis nam omdat die niet meer alleen kon wonen.  Hij hield van voetballen en ging met het elftal mee als grensrechteren genoot daarvan.  Die het heerlijk vond om na de wedstrijd een pilsje te drinken en soms meer dan een.  Ook dat was Theo.  Die op 3 october 1991 helemaal verlamd raakte door een herseninfarct, niet meer wist wie hij of zijn naasten waren.  Die niet eens wist hoe en dat je moest eten en drinken.  Alleen de tijd was belangrijk wand er waren nog steeds 24 uren in een dag..  In de volgende 21 jaren is dat zo gebleven.  Aan Theo zijn handelingen kon je nagaan hoe laat het was.  Theo die zo gek was op zijn 6 maanden oude kleindochter Susan, zij was het luikje naar zijn geheugen volgens de artsen.  Hij herkende haar toen Diana (de moeder van Suus) haar na een paar weken mee nam naar het ziekenhuis.  Dat was het begin van zijn herstel toen die tijd.  Die er kapot van was toen Suus zoals ze zich ging noemen kwam te overlijden op 17 jarige leeftijd door een scooterongeluk.  Theo die na vele operaties en infarcten zich inzetten om het voor mij (zijn vrouw) het zo makkelijk mogelijk te maken  Hij voelde zich niet gehandcapt.Hij kon niet lezen, schrijven of praten, was verlamd maar wat kon hij bekken trekken om mij te laten lachen.  Menige keer lagen we samen slap van het lachen.  Wat gunde hij me alles.  Iedere morgen kwam hij met een blad aan mijn bed al moest hij kruipen. Of ik nou mijn omadag of mijn hobby's wou doen.  Alles was goed als hij mij maar gelukkig kon maken.  Theo was gelukkig thuis, dat liet hij ook blijken.  Waar mee?????  Een glimlach, een knipoog of de eerste zin van een kerstliedje dat hij dan tien maal herhaalde.  Hij had zo weinig nodig, was gelukkig met zijn TV en de drie sigaartjes.  Theo wat hou ik van je, je was mijn maatje, steun en toeverlaat.  Wat zal ik je missen.

Overige informatie
Heel veel herinneringen heb ik aan Suus. De mannier van intens genieten van haar leven, haar eerlijkheid, haar inzet voor mensen die niet voor zichzelf op konden komen. Dat heb ik niet van Suus, dat is mij geschreven door de mensen waar het om ging. Genoten heb ik van de dagen dat we met ons tweeën weg gingen. Een hele dag dat ik haar voor mij alleen had en dat zij daar zelf ook van genoot. Suusje gaf mij de eerste opdracht om een schilderij voor haar kamer te maken. Het hangt er nog steeds. Suus was een meisje dat ook goed voor haar eigen opkwam, wat ze in haar hoofd had daar vocht ze voor. Ze werkte en studeerde tegelijk, ze was het vertrouwen dubbel en dwars waard. Zo kan ik nog uren over haar schrijven, het gemis wordt nooit kleiner. Elke dag opnieuw komt Suusje in mijn gedachten. Soms ben ik heel verdrietig, soms met een glimlach omdat ik me dan weer wat herinnerde dat ze weer eens wat uitgehaald had. Maar haar eerlijkheid en de liefde voor haar vader, moeder, Amy en grootouders stonden voorop.