Daar staan we dan.
De dag dat we wisten die zou komen.
Beste Leo, Esmee en Julian….. Mem en Ton….. Karen…., Familie en goede vrienden.

Op deze dag staan we even stil bij Suzanne. Een ieder heeft zijn eigen herinnering aan haar.
Zo ook ik als kleine broertje van de grote zus die 7 jaar ouder was dan ik.

45 jaar geleden op 13 juni 1975 op mijn geboorte dag leerde mijn grote zus mij kennen.
Op 8 maart 2021 op de verjaardag van Suzanne sprak ik voor het laatst met mijn grote zus.
Ze had die dag opnames gehad voor TV friesland, geregeld door Karin.
Maar ik kon gelukkig nog even langskomen, want ergens wisten we dat het haar laatste verjaardag zou zijn.
We hebben nog leuk kunnen kletsen. Voor 9 uur weer naar huis
Suzanne zei “ wat leuk dat je er was”……het waren de laatste woorden van mijn grote zus

45 jaar geleden ben ik geboren….en jij was er bij….je was gelijk mijn grote zus.
Wat kijk ik met een glimlach terug op de dingen die we gedaan en beleefd hebben.
Wat hadden we een lol toen ik als klein jongetje van 6 jaar bij jou in bad mocht.
In bad gingen we dan drop eten wat we middags stiekem hadden gekocht bij de melkboer.
Of
De keren dat we in Sneek bij pake en bebbe waren, de ouders van mijn Heit en dan was ik je smoes om naar het cafetaria te gaan om …….juist…..patat te eten …..omdat bebbe….gewoon niet kon koken.
Als je bij bebbe rijst kreeg, waarschijnlijk uit een pan waar de schimmel in stond, weet je nog wel mem. Dan kon je met 1 schep de hele pan leeg krijgen….kleefrijst
Of
De keer dat we aan het eten waren, aan die houten tafel met die banken…. Jacob en mem weten het nog wel…… en dat Jacob en jij ruzie hadden tijdens het eten en dat Heit zei ¨ wie nu nog wat doet krijgt een klap voor zijn kop¨ en dat Jacob net deed of hij onder tafel een trap kreeg en dan plots riep ¨au Suzan¨….en wie kreeg de klap?....
Maar 1983 was het jaar dat Bij Suzanne niet meer stuk kon…..VOF de kunst!.....we zitten samen in de kamer …..en de stereo staat zacht.
Wat was je blij als het nummer Suzanne speelde…..en wij evenzo…..eindelijk even geen ABBA.
Dat waren momenten waar ik met een lach aan terug denk.

Maar de belangrijkste herinnering was uit de tijd dat ik in Uithuizen woonde
Dit was zoals ze noemen ¨a live changing moment¨
Plots stond ik als 14 jarige huilend bij je op de stoep bij je woning aan de Blink in Uithuizen
Ik huilde omdat ik weer eens ruzie had met heit zijn nieuwe vrouw….Heks RIA.
Ze was intens gemeen……maar jij hielp mij …..Jij handelde zoals een grote zus moest handelen
Jij vloog met mij in de groene Opel, de glas container genoemd naar de Ripperdadrift en we haalden al mijn kleren en ander spul op …..om mij op stel en sprong te verhuizen naar Usquert….bij mem.
Wat was het leven leuk in Usquert!
A life changing moment kan ik wel zeggen….en blijf je daar altijd dankbaar voor.

Leo heb ik ontmoet toen Suzanne boven de blink in Uithuizen woonde....ik wilde het appartement naar binnen lopen....maar daar kwam toch een brede gozer aan....Hij moest zelfs overdwars door de deur....Wat voor type had Suzanne nu aan de haak geslagen?
Jacob en ik dachten we moeten die gozer maar eens even testen. Zo gezegd zo gedaan.
Mem werd dat jaar 50, 1992 en wilde geen Sarah in de tuin....maar wij als bakkertjes hadden eea al bekokstooft ……de Sarah moest midden in de vijver komen....eind november….t was koud
Zo gezegd zo gedaan. Maar na het feest moest de Sarah eigenlijk uit de vijver….en Leo zou Jacob wel even helpen. In zijn onderbroek ging hij de vijver in. Het was blijkbaar heel koud ….he Leo 😉
En ergens zijn hier nog beelden van….
Leo was de week erna ziek….maar het ijs tussen ons was letterlijk gebroken.
Wat ben je een toffe gozer Leo!
Mem is inmiddels 78 dus we zijn inmiddels 30 jaar verder.


Afgelopen zomer hebben we leuke boottocht gehad met beide gezinnen….Wat had Tom een lol met Julian in de band achter de boot aan te hangen…..Wat mij betreft blijven we dit elke zomer doen.
Een leuke herinnering van de zovele die we hebben…..

45 jaar geleden op 13 juni 1975 op mijn geboorte dag leerde mijn grote zus mij kennen.
Op 8 maart 2021 op de verjaardag van Suzanne sprak ik voor het laatst met mijn grote zus.
Suzanne zei “ wat leuk dat je er was”……
En ik zeg nu…..Suzanne bedankt….wat leuk dat je mijn zus was.

Leo, Julian en Esmee jullie zijn onze familie! Vergeet dat nooit.
Mem we zijn er voor je!

Liefs van Tom, Tess, Luuk …..Karen en ik

Bedankt!

We wisten allemaal dat de dag zou komen maar ze had ons al zo vaak verbaasd. Het ging de laatste tijd slechter, maar als we elkaar spraken aan de telefoon dan was Suzan zo helder sterk dat je je gewoon niet voor kon stellen dat we over een paar weken niet gewoon weer met elkaar zouden bellen. Zaterdag morgen kregen het bericht van mem dat het deze keer niet goed was. Het was toen vrijdag avond in Nederland en nog dezelfde nacht is de sterke vlam van onze dierbare Suzanne gedoofd.
Op deze dag van vaarwel kijken we terug op het leven van Suzanne en mogen we enkele van de vele fijne herinneringen met iedereen delen.
Suzanne had een scherpe geest en een heel goed gevoel voor zin en on-zin. Suzan verdiepte zich eerst in een onderwerp en haar argumentatie en commentaren op sociale media over tal van onderwerpen waren vaak interessant om te lezen. Met haar televisie optreden voor Omroep Fryslan wilde Suzanne aandacht vragen voor zeldzame kanker soorten. Suzanne’s boodschap was dat het herkennen van symptomen en vroegtijdige diagnose kan levens redden. Al is het maar één! Een heel indrukwekkend document, maar ook een hele mooie herinnering aan Suzanne.
Als kinderen hadden we een vrij zorgeloos leven. In die tijd speelden we nog buiten en was een bezoek aan de familie een hele belevenis waar we vaak weken naar toe leefden. Bij tante Annie in de Cynthia Lenigestraat, in Lemmer by Ome Ale en tante Aagje, bij Jappie en Baukje in Hylpen, bij Beppe Koudum of Pake Wijckel. Zoveel mooie herinneringen van het buiten spelen met onze neefjes en nichtjes.
Als tiener was Suzanne een echte ABBA fan met haar meidenkamer vol met posters. Aan de Arp Schitgerhof, en later in de Ripperdadrift, woonden we naaste de familie Veenstra. Judith Veenstra en Suzanne Bakker dat was een stel. Judith vertelde mem deze week dat ze met z’n beiden samen gingen kamperen of Schiermonnikoog. Nou, als je dat als 15 jarigen met je ouders weet te onderhandelen is er weinig dat je niet voor elkaar krijgt.
Het leven ging verder en we verhuisden naar de Ripperdadrift in het huis dat Heit zelf had gebouwd. Helaas viel ons gezin toen uit elkaar. De scheiding van onze heit en mem ruim 30 jaar geleden was een behoorlijke schok voor ons als kinderen. Ondanks het verdriet hebben wij geprobeerd het beste er maar van te maken. Het duurde even maar al gauw konden we ook wel geweldig lol hebben met z’n allen. Een verjaardag bij Heit op de camping of een Sara bij Mem in de vijver. We hebben veel gelachen.
Zet je een aantal Friezen bij elkaar dan duurt het niet lang of de ene helft praat niet met elkaar en de andere helft heeft ruzie. Suzanne, Marco en ik hebben allemaal een sterke mening wat in combinatie met onze achtergrond vaak een recept is voor trammelant (en als tieners was dit eigenlijk ook best vaak het geval). Het is daarom best wel speciaal dat we als volwassenen altijd goed met elkaar overweg konden. We gingen veelal onze eigen gang maar dit stond dit de band die wij als broers en zus hadden nooit in de weg. We konden elkaar tijden niet bellen, maar geen bericht was goed bericht. We weten dat we er voor elkaar zijn als het nodig is. Een paar maanden geleden was het Suzanne die me probeerde op te beuren toen ik er even doorheen zat. Ongelofelijk.
We moeten nu verder zonder onze zus en met het afscheid laten we ook een stukje van onszelf achter. Het doet pijn.
Leo, Esmee en Julian hebben Suzanne een geweldig familie leven gegeven. Gezellig, warm, alles kan en niets hoeft, maar toch altijd de zaken keurig in orde. De laatste jaren was Suzan omringt met zorg en samen met haar optimisme heeft ze de menige tegenslag overwonnen. We hebben zoveel respect voor Leo die naast de zorg for Suzanne, het huishouden, werk en familie leven gaande hield.
Esmee en Julian, jullie lieve moeder heeft nu een speciaal plekje in jullie hart en ook al kent het leven tegenslagen, luister naar je hart. Je moeder zal je de weg wijzen.

Voor Esmee,
I am so sorry for your loss; I cannot imagine what you must be going through. You are in my heart and thoughts at these challenging times. I hope you always hold onto the warm and wonderfull memories you shared together, and that tey continue to bring your comfort and peace. One of my favourite memories with tante Suzanne when she would tell papa to buy me an iPhone, which of course he would refuse, she would then proceed to open a whole drawer full of iPhones and allow me to ‘chose one’. I was so happy.
Her memory will be everlasting in those who knew her, stay strong and just know that we are always here for you.
Love, Priyanka

I hope you’re doing okay in this difficult time; I know it must be very hard on you. Please know that you are always welcome here in Australia, and we’d be more than happy to have you here. I remember all the fun times we had on the holidays, and I hope that you are feeling okay. Please know that we are all here for you all, and you are always welcome to talk to us, and visit us. I hope to see you sometime soon, and I offer my deepest condolences.

Kind Regards, Marc.

Tante Suzanne was always wonderful person and great Tante to me. Memories like going to
Oranjestad with all our families, are treasured as some of my best memories in my life. I remember
when I was younger, visiting her house with Priyanka were some of the best experiences were ever
had, it was always something we looked forward to, seeing her. It isn’t fair that she had to pass
away, that we can’t see her smiling face again. My condolences go out to Julian, Esmee and Oom
Leo. I cannot imagine how hard it must be losing someone that close to you. Tante Suzanne may not
be with us anymore, but out memories with her are still here. She will always be remembered as
always smiling, and an enjoyment to be around.
With deepest sympathy,
Love, Rayan.

Onze mailchain die we -vanuit het niets- een jaar geleden weer startten, viel opeens stil…
Zomaar… Ineens… Abrupt…
Vijfentwintig jaar geleden ofzo werkten we samen. Niet eens zo lang eigenlijk. Maar wel intensief. Met Suzanne was van gedachten wisselen altijd een verademing. In no-time op dezelfde golflengte. Zelfs na al die jaren die tussen ons lagen pakten we de draad weer moeiteloos op…
Altijd snel, verkwikkend, ad rem en kwiek redenerend. Open, scherp, eerlijk, straight. Warm, empathisch, sociaal en inspirerend. En bovenal met heel veel humor. We hebben ontzettend veel lol gehad.
Leo, Esmée en Julian… Suzanne is weliswaar weg maar ze is er nog! Houd moed en veel goeds toegewenst, Karel

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

(Rutger Kopland)

Lieve Suzanne,

Ik had je nog zoveel te vertellen. We hadden voor afgelopen woensdag afgesproken, maar jij hebt noodgedwongen afgezegd. En daar baal ik van, ik had je nog zeker veel te zeggen.
Wat is dit nieuws, wat toch onvermijdelijk was, ingeslagen als een bom. Ik ben zo verdrietig, niet alleen om het verdriet van Leo, de kids en de rest van de familie en vrienden. Maar gewoon ook omdat ik jou moet missen.
In 2006 kwamen we naast jullie wonen. Vlak voor de oplevering van het huis ging Johan al even bezig met de omlijsting van het dak ofzo. Leo en Esmee waren op straat en ze maakten een praatje. Johan kwam thuis: lijkt wel leuk die buurman. En van jullie hovenier Hans, hoorden we al: Ja, die vrouw is leuk! Heel spontaan en gezellig. Dat leek dus een goed begin. Toch hadden we nooit kunnen hopen dat we in zo’n gezellige straat terecht kwamen. Beter een goede buur dan een verre vriend!
Met Ricardo en Roos, onze overburen Jan en Liesbeth, Iwan en Mariska en Frank en Sjoukje hebben we het heel gezellig gehad. Vooral ook veel plezier gehad. Het leek soms wel een volksbuurt en camping: voor op straat een drankje doen, lekker op straat spelen, zoete inval voor iedereen.
Onze Britt klikte direct goed met jullie Esmee en de 2 jarige Tess werd verliefd op Leo. We bleken toen al beide zwanger te zijn. Julian werd in oktober geboren, ik ging met mijn dikke buik bij jou op kraamvisite.
Toen de start van Nils zijn leven eerst heel spannend en lastig was, reageerden jullie heel meelevend en hadden we veel aan elkaar. Ook bleken we beide veel van shoppen te houden, ik herinner me de kortingsavondjes bij Sweigmann in Heerenveen. We gingen helemaal los en kochten daar veel te veel kinderkleding. Ook tipten we elkaar (nou ja, jij vooral mij, want jij was een topper om het internet af te struinen) op de nieuwste en hipste dingen en vooral de koopjes. Geen rommel maar wel mooie dingen, daar hielden we beide van. Door jou ben ik merkengek geworden. En als er weer een hype was (waveboarden, skelteren, oxboarden, skateboarden, PS, gamen) dan zette jij de trend in, kocht zo’n apparaat, waardoor iedereen ook zo’n ding wilde. Wij waren dan dus ook weer de klos.
Zo was het altijd bij jou, bij jou kon het meest, jij had de meeste snoep, de meeste ijsjes, bij jou werd er het vaakst friet gegeten en bij jou kon je altijd blijven logeren. Wij als andere ouders konden er nooit tegen op. Dus jij had ook het vaakst de kids op bezoek, vind je het vreemd?
Toen de jongens nog in de wandelwagens lagen en wij langs de Atalanta wandelen, hadden we het erover dat het ook wel heel leuk was een om een boot te hebben. Maar die moest natuurlijk wel mooi en netjes zijn. Het liefst een sloep van een merk. Kunnen we niet een samen een nieuwe kopen? Roos en Ricardo waren direct ook enthousiast, dus we zochten een nette nieuwe sloep uit bij Wilja. Helaas niet met een teakdekje tot verdriet van jou. Iedereen verklaarde ons voor gek, met 3 gezinnen samen een boot? Na ja, we proberen het gewoon. En het ging super. Wat hebben we veel plezier gehad! In een boot van 5,5 mtr, pasten we prima met 6 volwassenen, 4 kids en Stijn, Julian en Nils als baby’s in Maxicosi’s en buggy’s. En een paar goedgevulde koeltassen met proviand uiteraard. Inclusief natuurlijk te veel snoep. Varen naar Rufus aan het water, daar borrelen. Met de boot in de Sneekweek naar het Sneekermeer (kwamen we koningin Beatrix met WA en Maxima nog tegen in de Groene Draeck). Vervolgens aanleggen bij het Oude Vat met gezellige muziek. Wat hebben we gelachen!
Jij bedacht de naam: Ohana! Dat kwam ergens uit de film van Lilo en Stitch. Het betekende familie ofzo, een unieke samenstelling. Toen vonden we het inderdaad een leuke, mooie toepasselijke naam. Achteraf blijkt deze naam van grote betekenis.
Voor Nils was je zijn 2e moeder, dat zei je zelf ook, want Julian en hij waren al vanaf de box onafscheidelijk. Samen met Stijn die ook vaak aanhaakte. Nils was daardoor heel vaak bij jou, ook dus door die altijd gevulde snoepkast van je. Hij is vaak met jullie een weekendje naar het Hof van Saxen geweest (beter bekend als het Hof van Sexen zoals Nils dat noemde). Hij vroeg je dan ook gewoon: wanneer gaan we weer? Als wij te streng waren, liep hij naar jullie: “Ik ga bij Suzanne en Leo wonen!” Dat meende hij dan ook echt.