Lieve Suzanne,
Vrijdag hebben we afscheid van je moeten nemen. Het was onvermijdelijk, maar wat ging het toch ineens nog snel. Ik leerde je kennen tijdens de feestjes bij Johan en Karin. Daar begon ons contact met wat gewone kletspraatjes. Maar al snel had ik door dat het wel erg gezellig was om tijdens zo’n feestje naast jou op de bank te belanden. Je was zo’n lekkere flapuit met een vrolijke noot die ook de zwaardere onderwerpen niet uit de weg ging, het klikte erg tussen ons. Soms zagen we elkaar maanden niet, maar als we elkaar weer troffen praatten we honderduit over van alles en nog wat. Je was altijd oprecht geïnteresseerd. Daarnaast was je ook zeker bereid om mee te denken en tips te geven als het ging om een andere baan, vakanties en zoveel meer. Ook het vinden van een nieuwe man voor mij was altijd een geliefd onderwerp van je. Je had een uitgesproken mening en je zette me vaak aan het denken, maar het was ook prima om het niet met elkaar eens te zijn, zo fijn. Op een gegeven moment werd het plan gevat om samen met Karin te gaan wandelen. Bij ons beide zat sport niet echt in de genen, maar dit leek ons een mooie combi van bewegen en plezier. Volgens mij hebben we het niet lang vol gehouden, maar ik denk nog graag terug aan die gezellige avonden met elkaar. En toen werd je helaas ziek. We troffen elkaar inmiddels niet meer op feestjes, maar spraken zo nu en dan af in de stad om “even” bij te kletsen, waarbij dat “even” altijd “uren” werd. Wat heb ik veel respect voor de manier waarop je je ziek zijn hebt gedragen. Je positiviteit, je interesse, je scherpte die je tot het eind toe hebt behouden. Ik wil je bedanken voor al de fijne momenten die ik met jou heb mogen meemaken. Dankjewel voor je openheid, je lach, je mening, je gezelligheid en belangstelling. Twee weken geleden heb ik je voor het laatst gezien. We spraken af om de volgende keer een avondje hot tub te plannen. Nee, we waren nog niet uitgekletst…
Lieve Suzanne, ik zal ons contact erg missen. Ik bewaar de mooie herinneringen en zal je zeker niet vergeten. Vanuit mijn hart een dikke knuffel voor jou! Ingrid

Suzanne, je was mijn collega bij de RBB, AMG en Achmea Vitale en wat voor namen hebben we nog meer gehad voor dezelfde organisatie. In het begin de onzekerheid van een vast contract die werd toegezegd maar niet werd gegeven. Uiteindelijk na een jaar of 4 pas de zekerheid dat we collega's zouden blijven. Wat hebben we veel meegemaakt in die jaren. Zowel vreugde als ook verdriet. Geboortes en overlijdens. Afscheid nemen van collega's door weer de zoveelste reorganisatie.
Maar wat hebben we een plezier gehad aan het Zuiderpark te Groningen. Weet je nog? Sigaretjes roken achter het bureau. Chips eten tijdens werktijd. Patat halen bij friet van Piet. Dat kon toen allemaal. We werden vaak uit elkaar geplaatst door de leidinggevenden maar hoe ze ook hun best deden, iedere keer kruisten onze wegen wel weer op een locatie. Uiteindelijk hebben we toch zo'n 18 jaar samengewerkt. We verloren elkaar daarna iets uit het oog maar toch nooit helemaal. De laatste jaren het contact weer geïntensiveerd wat ik als heel waardevol heb ervaren gezien ons beider situaties. Suzanne, ik ben dankbaar je gekend te hebben. Je was een mooi mens. Zal je nooit vergeten.
Voor altijd in mijn hart.

Jullie kennen mij niet. Ik was een klasgenoot van Suzanne, zowel op de basisschool als de MAVO.
Goede herinneringen aan die tijd. Vorig jaar op de reunie met elkaar gesprokem/ contact via fb- regelmatig reacties op 1 en ander of via messenger even vragen naar elkaars wel en wee.....
Ik weet nog dat Suzanne 50 jaar werd, ze vond dat maar wat....., ik had net een hartinfarct gehad en was blij dat ik 50 jaar mocht worden......deelde ik toen met haar. Niet veel later werd Suzanne ziek.....
8 maart was haar laatste verjaardag, wat is het leven soms hard.
Suzanne...... wat was je moedig, dapper ......
Veel sterkte voor Leo, Esmee en Julian en verdere familie

Marja Rop- Pilon
Uithuizen

Mijn herinneringen aan jou, Suzanne, dateren van onze tijd bij Ros Friesland. Onze spontaan ontstane persoonlijke gesprekken tussen het werk door. We deelden onze ervaringen en meningen over zaken die het leven de moeite waard maken en genoten daar allebei van. Na die periode hebben we contact gehouden en ik heb met waardering en bewondering gezien hoe je je hield tijdens jouw ziekte. Tijdens onze wandelingen bij Bakkeveen vermeden we geen enkel onderwerp. Ik kende jou als sterk en kwetsbaar tegelijk, verdrietig om het lot dat je trof, moedig in je zoektocht naar oplossingen voor knelpunten en liefdevol over Leo, Esmee en Julian. Lieve vriendin, ik zal je missen, onze scherpe gesprekken, je lach en kwinkslag, je lichtheid in zwaarte.
Rust zacht
Lies

Voor Leo, Esmee, Julian

Ik wou dat ik kon toveren
Dan toverde ik een glimlach op je gezicht
Maakte ik je zware dagen licht
Tekende ik een zon boven je hoofd
Sprak ik een spreuk die de pijn verdooft

van Lief Leven

Buuf, zo heb ik je jaren genoemd. Dan appte ik: buuf, zullen we weer een frietje doen? En dan kwam ik weer (voor de 4de keer die week:-)) naar je toe voor de echte friet van de Wibo’s. Met een flinke klodder mayo uiteraard! Wat hebben we gelachen om onze friet verslaving en onze bijbehorende vetrollen:-):-)! Ik hoor nog je schaterlach als we het er over hadden. En alle leuke momenten op de boot met onze kleintjes. Die jochies die nu groot zijn geworden. En jij die er niet meer bent om dat te volgen. Het spijt me dat ik je deze zomer niet meer heb opgezocht. We waren uit elkaar gegroeid maar ik koester de fijne jaren en momenten die we hebben gehad! Dat waren er heel veel! Liefs van Roos, voor altijd je buuf

Lieve Suzanne,

Echt, oprecht geïnteresseerd. Zo heb ik jou leren kennen. Interesse in heel veel dingen en zeker in mensen. Je wilde zoveel mogelijk weten en vooral kunnen begrijpen. Je stelde vragen en vroeg door. Dat maakte jou uniek en kon ik enorm in je waarderen. Jouw humor ook trouwens!

We leerden elkaar kennen op het schoolplein. Julian en Martijn zaten bij elkaar in de klas. Op een gegeven moment vonden we het tijd worden dat wij ook eens mee mochten met schooluitjes. Eerst de rotklusjes zo zouden we ons opwerken, dat was de tactiek. Dus in de kou naar de schaapskudde. Op de fiets. Je dacht dat het een grapje was (‘helemaal naar Scharnegoutum op de fiets?!'), ik praatte jou om want ik wilde gezellig samen. Lang verhaal kort: jij fietste met 28 kinderen en een straffe wind naar de schapen, ik ging ‘wegens omstandigheden’ met de auto. Uiteraard heeft me dat lang achtervolgd, toch konden we er vooral enorm om lachen. We zorgden dat we vaker met schooluitjes mee mochten.
Het allermooiste uitje was op de vissersboot. Jij voorspelde slecht weer (want dat had jij gewoon altijd) en niets werd minder waar. Harde wind, kou, zeezieke kinderen. En samen op de vlucht omdat de visser ons achterna zat met een vis. We gilden als schoolmeisjes! Ik moet weer lachen als ik eraan terugdenk.

Dankjewel voor je oprechtheid en je gezelligheid.

Wat hierna komt, weet ik niet. Maar ik hoop dat onze wegen elkaar nog een keer kruisen.

Goede reis en heel veel liefs,
Roos

Lieve, lieve Suzanne,

Wat was je een prachtige collega en lieve vriendin. Ik heb je leren kennen als een eeuwig opgewekt en positief persoon, ook gedurende de periode van ziek-zijn.
Ik hoop dat je dierbaren kunnen putten uit talloze fijne herinneringen aan jou.

Theo Bijlefeld