Wat triest was het om zaterdag in de krant te lezen dat Teus overleden is.
Wij denken met heel veel positieve gevoelens terug aan de contacten met Teus en daarbij komt steeds als vanzelf een glimlach tevoorschijn. Want wat wàs zij grappig!
Ik (Martine) ontmoette Teus in 1992 via Mien Elffers die het leuk vond als ik met mijn cello mee ging doen op de muziekavondjes die met diverse muzikale dames op verschillende locaties gehouden werden, ook boven, in het romantische atelier van Jan. Was het eerst een vriendschap via de muziek, later werd het een vriendschap waarbij het, ook door het aanschuiven van Jan en Fred, over veel meer dan muziek kon gaan. Wij hadden heerlijke avonden met z’n vieren. In 2000 mocht ik ”bemiddelen” tussen Teus en Loek Frohn, voor wie Teus een prachtig beeld, een grote oehoe, heeft gemaakt.
Heel bijzonder was ook de verjaardag in 2001 in de Bakenesserkerk, waar wij over zoveel meer kanten van het leven van Teus te horen kregen. In 2012 heb ik van de zolder een enorme stapel bladmuziek mogen uitzoeken, die tot op vandaag de dag her en der tot vreugde strekt. Na het overlijden van Jan en de verhuizing naar Heemstede werd alles wel anders, maar de sfeer rond Teus bleef: boeiend, non-conformistisch en geweldig grappig. En van zeuren hield ze niet. Ze was heel erg geïnteresseerd in onze dochter Paulien en liet nooit na om over haar iets aardigs op te merken.
Wij lazen in de op deze site geplaatste berichten dat haar laatste tijd helaas erg moeilijk is geweest. Dat wisten wij niet en het verdriet ons zeer.

Martine en Fred Cornelisse

Teus hebben wij leren kennen nadat wij eind 2017 onze entree maakten in De Burghave. We gingen al snel meedoen aan de ‘table d’hôte’ in het restaurant waar we aan tafels met wisselende samenstelling zaten. Op die manier zouden we sommige van onze nieuwe ‘buren’ eerder kunnen leren kennen. Een van de vaste bezoekers was Teus van den Berg en zo ontmoetten wij elkaar voor het eerst. We waren direct van haar gecharmeerd maar dat was iedereen die haar leerde kennen. Veel sprak ze niet maar ze luisterde scherp en je kon er op rekenen dat zij met haar snedigheid en gevoel voor humor duidelijk liet weten hoe ze dacht over hetgeen letterlijk en figuurlijk ter tafel kwam. En die dierbare pretoogjes van haar en de armzwaaien als je langs de tafel liep waar zij met anderen de maaltijd genoot blijven ons bij. Zo hebben we enige jaren plezier aan elkaar mogen beleven. We zijn trots dat wij het boek met een overzicht van haar werk van haar hebben gekregen en een uitgave van opstellen die ze lang geleden heeft geschreven. Ook het boek met de wederwaardigheden van haar partner Jan van Borssum Buisman heeft een plaats in onze boekenkast gekregen. Het verhaal hoe zij elkaar hebben leren kennen op de Bakenessergracht mogen wij graag ophalen.
En toen verdween zij uit ons midden omdat zij zichzelf niet meer kon redden en ineens het contact met de wereld goeddeels kwijt was. Wij bewaren de beste herinneringen aan haar en wensen haar dierbaren troost bij het verlies van deze bijzondere vrouw en kunstenaar.
Heemstede, De Burghave, 24 mei 2021
Kees en Marion van der Jagt - Plooij

De video van de besloten afscheidsbijeenkomst van Teus kunt u zien door onderstaande link te kopiëren en in de adresbalk te plakken. Klik op return en u komt dan op de pagina waar de video is af te spelen
https://start.memoriam.tv/NA5D-6XDT

Ha die Teus hier Michèle
Héy! Hallo! Met iets van een vraagteken....vol verwachting ook...
Zo begroeten wij elkaar sinds 1979, vanaf de dag dat Teus mij opbelde toen ik net in Haarlem was komen wonen.
Ha Michel’ je kent mij vermoedelijk niet maar ik ben Teus. Zullen wij binnenkort eens wat gaan drinken samen? Jij studeert toch beeldhouwen? Ik ben ook beeldhouwer. En zo zaten wij even later midden op de dag in het kloosterduister aan een tafeltje met een Perzisch kleedje aan de koffielikeur met slagroom in Taverne Peter Cuyper in de kl. Houtstraat 70. ‘Ja want dat drink ik hier altijd met Jan. Jan maakt ook beelden’, vertelde ze.
Dat was het begin van onze vriendschap én familieband en al gauw kwam ik erachter dat Teus iemand was die ik enorm had gemist in mijn jeugd. Zoals ik later leerde dat ook Frans iemand moet zijn geweest die ik zo heel graag had leren kennen. Maar Frans stierf al voor mijn geboorte. Mijn familie was verhuisd vanuit het westen naar Groningen waar ik opgroeide zonder te weten of te kennen, wat zo zonde was! Frans was het neefje van mijn moeder. Oftewel mijn oma Bep en zijn moeder Trees waren zussen.

We koesterden onze familie band en ondanks dat we geen bloedverwanten zijn voelt Teus als familie. Onze verwantschap ontwikkelde zich zo natuurlijk en vanzelfsprekend gedurende de jaren daarna. In een kleine hoekje van onze levens kruisten we elkaar, raakten we elkaar en deelden we verhalen en belangrijke momenten.
Wisselden we familiegeschiedenissen en verontwaardiging, verbazing en gemis uit. Soms zei ze dat ik een beetje op Frans leek. Ik weet het niet. Nadat mijn Hans was overleden deelde ze vaker haar herinneringen aan Frans, vertelde ze over hun academie tijd, de oorlog, Indië, over zijn ontwerpen en zijn plotse dood juist toen alles goed zou komen en haar overleven. Ze deelde die verhalen ook met mijn oudste zoon Gustan en schonk hem Frans’ z’n soldatenkist met inhoud.
We belden, we spraken af of kwamen elkaar bij toeval in de stad, op de fiets, midden op straat of in de DEKA markt tegen en zetten daar ons gesprek gewoon vrolijk voort.
Intense momenten beleefde ik met Jan & Teus toen Hans en ik, Jan hielpen bij het ontruimen van zijn atelier.
En met Teus alleen, na Jan z’n dood, toen we de chaos op haar zolder probeerden te temmen. Hoe moeilijk dat ruimen en sorteren en afscheid nemen ook was er twinkelde altijd iets mee waar we vrolijk van werden, allebei. Maar Teus was dan ook erg grappig!

Plezier, ook samen met Jan. En samen met mijn Hans. Tijdens etentjes op tentoonstellingen -of in de Vishal waar we allebei lid van waren- ritjes maakten door de omgeving of naar Brielle, of stilhielden bij beeldhouwwerken buiten om die aan een scherp en kritisch en hilarisch oog te onderwerpen.
Maar ook jaren later wanneer ik haar begeleidde naar doktoren en onderzoekjes in ziekenhuizen, voor haarzelf (of voor haar poes) tot op haar laatste adres was er hoe klein ook altijd die kwinkslag, die guitigheid die tussen alle bezorgdheid en verwardheid of pijn of verdriet heen drong en kon ik haar geruststellen. Als ze zich met haar blik - haar donkere ogen onder die borstelige wenkbrauwen- aan de mijne vasthaakte, was er contact en konden we na het snikken gewoon zomaar wat geinen en lachen. Dat deden we tot op het allerlaatst, totdat de wolken in haar hoofd het overnamen en zelfs soms daar dwars doorheen.
Teus schreef jaren geleden na haar tia op een groot vel: voor Michèle voor na mijn dood’ en legde deze in de houten blauwe gereedschapskist met daarin de zelf gemaakte beeldhouwgereedschappen van mijn overgrootvader Antonius Hertog. Frans had hem geërfd en Teus werkte er sindsdien mee. Toen ik haar jaren later hielp bij de ontmanteling van haar eigen atelier aan het Spaarne vond ze het welletjes en schonk ze mij die kist. De brief ligt er nog steeds in samen met haar kleistof van jaren. Soms gebruik ik een beitel en ben ik mij bewust van ‘hun’ geest die er nog in rondwaard. Teus en ik hadden het plan om een portret van elkaar te maken maar het kwam er steeds niet van en op een gegeven moment had ze geen zin meer om iets te maken. Maar het gaf niet, ons plan was al goed op zichzelf en gaf plezier.
Haar initiatief om mij te bellen toen en de bijzondere rol die Teus mij later in haar leven heeft gegeven is bijzonder en ontroert mij. Haar leven net als haar sterfdatum staan in mijn geheugen gegrift. Het is toeval maar een goede vriend zei mij ‘toeval is logisch’ want Teus is gestorven op de sterfdag van Hans.
Voor haar warme aandacht en vrolijkheid, haar kalme en relativerende levenshouding en de hartelijkheid waarmee ze mij introduceerde in haar leven met Jan – en haar herinneringen aan Frans deelde ben ik haar oneindig dankbaar. Ze heeft mijn bestaan verrijkt en er iets aan toegevoegd wat ik had gemist. Ze heeft mij zonder veel woorden of misbaar voorgedaan hoe je je als mens in het leven en als kunstenaar zonder bitterheid, ook na verlies moedig en vrolijk staande kunt houden.
Dag Lieve Teus