Van degene die dit leest zal de één hem beter kennen dan de ander: Tjaarda. Judith en ik kennen hem in ieder geval al zo’n 12 jaar nu. Hij maakte een daverende entree in onze familie. En dan vooral bij ons mam. De eerste keer dat Tjaarda op de Dreef kwam trof hij ons mam op de bank aan. Lippen gestift en de haren in de krul. Ons Ingrid stond verbaasd want dat deed ons mam anders nooit. Blijkbaar maakte de aankondiging dat er een dokter aan de familie van der Velden werd voorgesteld veel los bij ons mam.
Maar de persoon Tjaarda maakte daar gelukkig al snel zelf een einde aan. Dokter Weber bleek een heel aardige, nonchalante flierefluiter te zijn. Na Dave, een vriend van ons, heb ik alleen maar Tjaarda fluitend de Dreef 60 binnen horen komen. Handen in de zakken, ogen naar beneden en fluiten. Want Tjaarda was wars van etiquette en protocollen. En dat laatste is op zich gek voor een dokter. Maar ja, wie van ons zou nou zeggen dat Tjaarda een dokter zou zijn als je hem niet zou kennen. Veel chaotischer dan Tjaarda kom je er niet veel tegen. En toch lopen er veel mensen rond die hun leven nog aan Tjaarda hebben te danken. Door zijn werk als trauma arts bij de ANWB, als chirurg of als adviseur van wie er ook maar om vroeg. Tjaarda was een specialist die zich alleen maar richtte op het beter maken van mensen en hij gaf werkelijk geen bal om alle andere randzaken van het medisch specialistenwereldje.
Tjaarda is al die 12 jaren ziek geweest en altijd had hij een prognose van nog een tijdje. Maar je kon daar al die jaren niks van merken. Hij heeft er helemaal zelf voor gezorgd dat een tijdje twaalf jaar heeft geduurd. Ongelooflijk hoe hij door zijn eigen inzichten en kennis de reguliere kennis deed afbuigen naar een ander protocol en behandeling. Hij was een pionier op de behandeling van zijn zeldzame ziekte. Mooi dat hij die erkenning nog heeft gekregen van zijn behandelende artsen de laatste weken.
Als je probeerde om wat serieuzer op zijn ziekte in te gaan, gaf hij altijd een kort antwoord en had hij binnen een paar seconden het onderwerp van het gesprek veranderd of de telefoon aan ons Ingrid doorgegeven.
Tjaarda vond zichzelf helemaal niet belangrijk, maar de ander des te meer.
Wij als gezin van der Velden zullen hem altijd dankbaar blijven voor wat hij voor ons Ingrid heeft betekent en wat hij voor ons gezin heeft gedaan. Daar doen deze paar woorden hem nog veel te kort om daar recht aan te doen.
Die aardige, chaotische, tikkie eigenwijze donder met een gouden hart is er niet meer. En wat zullen we dat gaan missen.
Ruud
