Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve buuf.....campingbuuf....Toke...
Ik richt dit bericht aan jou maar realiseer me dat het voor Mark en Jelle is. Toch hoop ik dat je meekijkt vanaf een mooie zonnige plek waar jij met je laarzen in korte broek in een tuinstoel zit :)
De eerste keer dat ik Toke ontmoette was op de camping; een brok energie die gelijk begon te vertellen over haar leven en ik dacht 'dit kan toch helemaal niet, zo'n vol leven?!'
Maanden later bleken we allebei een hele nare burn-out te hebben met veel overeenkomsten. Toke deelde haar gevoelens en angsten...wat gebeurde er veel in haar leven..maar zo anders dan ik bij onze ontmoeting hoorde. We vonden herkenning en ook troost bij elkaar: tegen elkaar zeggen dat het goed zou komen...
Als ik s'morgens met verwilderd hoofd uit de voortent kwam en naar rechts keek zat Toke daar: korte broek, laarzen, kop koffie, boek en brede lach...'goedemorgen buuf'....Haar mannen sliepen nog en zij pakte de eerste mooie uurtjes op onze gouden campingplek. Dat lachen naar elkaar staat me zo goed bij: 'hier zijn we dan en we laten alles los en genieten'.
Een paar weken geleden appte Toke; 'zo'n zin in Texel, zullen we daar samen gaan opknappen?!'
Wat een heerlijk vooruitzicht! Maar het gaat niet meer gebeuren en dat is zo ontzettend verdrietig. Onbegrijpelijk ook.
Ik, en Geert, hopen de mannen te gaan zien op Texel....dat ze blijven genieten van al het goede daar.
Ik blijf naar rechts kijken en Toke voor de tent zien: 'goedemorgen buuf' :)
Lieve Mark en Jelle, Toke was een topwijf! Wij zien jullie hopelijk in april op ons veld x

Lieve familie, vrienden, collega’s. Het is fijn dat jullie er zijn.
Dear family, friends, colleagues. It’s nice to see you all here.
Liebe Familie, Freunde, Kollegen. Es ist schön euch alle hier zu sehen.

I will have to switch back to English and Dutch after this part as I am not Toke. She would have done it in 7 different languages; fluently. That shows already how special she was.
Het is bijzonder wat je tegenwoordig allemaal op het internet kunt verkrijgen. Zo ook een heuse Toke. En bijzonder was ze zeker.
We waren beide op zoek maar de tijd van “Kroegtijgers” was een beetje voorbij. En dan is een Datingside een goed alternatief.
Na 1 telefoontje hadden we een afspraak gemaakt. Dat telefoontje duurde wel 3 uur. Normaal maak ik mijn afspraken in minder tijd.
Daar stond ik dan. Op 13 december in Nijmegen, in het pikke donker om 8 uur s’avonds met mijn parapluutje in de stromende regen. In mijn (achteraf) foute laarzen en foute blouse. Gaat er een raampje open van een grote zwarte BMW en vraagt een kleine blondine of ik Mark ben.
Om 02.00 s ’nachts staan we samen voor een dichte parkeergarage en kunnen we niet meer bij onze auto’s.
Die zondag er na ging ze naar een vriendin in Deventer vanuit Oss. Met een goed getimed SMSje kwam ze op de terugweg op de koffie. Ze dacht dan kan ik direct even zien hoe hij woont. Om eigenlijk niet meer weg te gaan.
We hadden beide ons eigen leventje maar we zouden ook dingen samen doen. Dus kreeg ik een motorrijles van haar. Want bij haar achterop de Ducati was niet zo’n succes. Klinkt goed, Motorrijles, maar om in januari te lessen om voor de zomer je rijbewijs te hebben is echt wel afzien.
Ik motorrijden betekende dat zij moest leren zeilen. Vroeg haar; zullen we samen meedoen aan de Ronde van Texel met mijn Catamaran?
“ik heb jaren in Italië gewoond en heb vaak op een boot gezeten. En in Australië heb ik ook op een catamaran gezeten. Lijkt me super!”. Ja, dacht ik: Met een wit wijntje in bikini en een bakje zoute chips.
8 juni 2004 zat ze op de catamaran tijdens Rondje Texel. 15 graden, wilde branding, regenbuien, windstoten tot windkracht 7, met op de Noordzee golven van 3 tot 4 meter. Gaat lekker he, zei ze. Het liep mij dun door de broek heen.
Bij ons ging alles snel. Allebei veel reizen voor het werk. Maar ook meer dan voldoende tijd om samen te genieten. Helemaal toen Jelle kwam. Mijn “mijn Mini Me”.
Toen kwam er wat meer rust en regelmaat. Een van ons was altijd thuis voor Jelle als de ander in het buitenland zat. Maar de weekenden waren van ons drieën. Oftewel hoe je ons noemde: De Drie Musketiers.
De weekenden lekker uitwaaien op Texel. Back to basic in de caravan. Zonder de hectiek van de dag en werk. Zeilen, suppen of gewoon hangen op het strand en de dag afsluiten met een pan spaghetti en een biertje.
Zo werd elk weekend een mini vakantie.
Veel avonturen hebben we beleefd in binnen- en buitenland en de dag is te kort om alles te vertellen.
Nu gaan Jelle en ik samen verder op avontuur. Maar altijd nog als de Drie Musketiers.

X

Mark

In Juni 1996 gingen Anita en ik Toke opzoeken in Noord-Italië. Toke had een dag vrij genomen en nam ons mee naar Venetië. De wachtrij bij de klokkentoren bij het San Marco plein was erg lang, toen wij daar aankwamen. Toke herkende één of enkele wachters en maakte een kort en gezellig praatje met ze. Daarna konden we “achterom“ snel naar boven. Bij de Brug der Zuchten dezelfde tactiek. Beide keren bedankte Toke de wachters hartelijk en zij keken uit naar de volgende ontmoeting met Toke. Altijd gemakkelijk voor het volgende bezoek :). Daarna liet Toke ons nog enkele bijzondere verborgen plekjes gezien, zoals mooie kanaaltjes en pleintjes, waar een doorsnee toerist niet komt.
Toke nam ons later die week mee naar een restaurant, dat in de heuvels lag. Geen idee waar het was, maar het was ruim een uur rijden, het was er lekker koel en heerlijk eten. Dat uurtje rijden was bijzaak. Natuurlijk kende Toke de gastheer en gastvrouw. Ze maakten regelmatig tijd voor een praatje met ons. Nou ja, met Toke dan. Een knuffel bij het afscheid en Toke moest maar snel terugkomen.