Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Toke,
Onze mannen waren collega’s. We leerden elkaar kennen toen jij en Mark net bij elkaar waren, kwamen bij elkaar op bezoek, zagen elkaar na de geboortes van onze kindjes, lieten het jullie weten als we weer op Texel waren en we wilden elkaar vaker zien. Door het drukke bestaan kwam het er niet van. Het leven ging door, niet wetende dat je ziek was. Wat balen wij daar van, we hadden jullie vaker bij ons gewild omdat we zo blij werden van jullie en jouw gezelschap. We hadden het hier vaak over de leuke momenten die we samen hebben gehad.
Onze herinneringen in een paar woorden:

Mooi persoon
Blij gevoel
Enthousiast
Positivo
Energie
Zee
Strand
Texel
Krabben vangen
Borrel op een handdoek

Barbara, Michiel en Maeske

Nooit meer: “ hè, favoriete neeffie”
Nooit meer: “hè, favoriet nichie”......

Zaterdagmiddag 1 februari kwam er , veel te vroeg, een eind aan jouw altijd positieve uitstraling, jouw levenslust, jouw energieke enthousiasme, jouw optimisme.
Wat een intens verdrietig nieuws.....
Wat ben ik trots op dat ik jou in de familie had. Hoeveel we elkaar de laatste jaren wat minder zagen, is onze band altijd sterk gebleven. We wisten allebei gewoon dat het niet altijd lukt om met onze drukke gezinsleven eens tijd in te passen.

Wat me nog het meest is bijgebleven van de 49 jaar dat ik je heb mogen kennen?
Natuurlijk allereerst de vele zondagen bij oma met alle neefjes en nichtjes.
Verder vooral onze gezamenlijke tijd in Turijn in 1990. s morgens cappuccino drinken aan de corso palestro met de hele internationale bubs, luisterend naar Italiaanse liedjes uit de jukebox. .Jij bleef uiteindelijk “iets “ langer in Italië dan ik. Ook daar heb je voor velen een uitwisbare indruk gemaakt.
En natuurlijk ook onze motorritjes :-). Jij zat toen nog achterop, maar volgens mij heb je daar het enthousiasme gevonden kom later zelf zo’n scheur ijzer aan te schaffen.

Wat een leegte laat je achter. En hoe moeilijk moet het zijn voor Jelle, Mark, Henk, Nell, Hanneke en iedereen die jou mee heeft mogen maken. Een ontmoeting met jou kan nooit onopgemerkt voorbij zijn gegaan.
Toke, lieverd, het ga je goed. Je verdient het!
Vattene amore. ????
Rob Reijs

Zo begonnen veel van haar mails aan ons, oud KEMA collega's. Ik ben daar een van. Toke nam vaak het initiatief. Toke verbond ons. Ze regelde het dan ook. Maar dan wel op haar manier: 'Weet iemand nog een leuk restaurantje?' Een bourgondiër was ze; gezelligheid, lekker eten/drinken en leuke gesprekken. Toke heeft de kunst van het leven goed verstaan. Warm door haar hartelijkheid en belangstelling; 'Gefeliciteerd Henki, groetjes Toki'.

Peuki Henki? Ik weet nog goed dat we een keer op een ochtend in de rokersruimte samen stonden. De avond daarvoor was het laat geworden. Je had een leuke man ontmoet. Je was enthousiast en blij. Jullie kregen Jelle. Die komische openheid van je....

En dan het onwerkelijke bericht. Het was geen eerlijke strijd, het was geen eerlijke strijd, het was geen eerlijke strijd, het was geen eerlijke strijd...... Zo klonk het dagen lang in mijn hoofd. Nu dagen later dringt het pas echt goed tot me door. Kanker is een van de weinigen die jou heeft kunnen verslaan.

Met jou zijn we een mooi mens verloren. Warm zijn de herinneringen. Ik zal de eerst volgende uitnodiging voor ons etentje versturen. Iedereen zal het erover eens zijn dat je daarbij bent.