Tomasz Kowalski Feb 6, 2021
Lieve Ester, Dorah, Sarah, Piotr (Junior) en andere familie en vrienden hier aanwezig en online,
Onze eigenwijze vriend heeft ons mooi te pakken! Een man met zelfkennis & humor!
Ik citeer graag even uit een Email van Tomasz uit het verleden: “Ik sta nou niet zo bekend als erg ontvankelijk voor commentaar. Heb dat natuurlijk wel nodig. Het liefst door mijzelf aangewezen personen. Dus ik hoop dat ik je vaker mag storen.” U begrijpt dat kon altijd en dat wisten we van elkaar!
Ik kan niet anders dan glimlachen als ik aan Tomasz denk, wij hebben in onze jonge jaren zoveel mooie dingen meegemaakt, dat ik hier alleen maar leuke anekdotes wil vertellen, al is het maar om zijn kinderen te laten weten hoeveel lol we gehad hebben.
Laten we starten met die fantastische rode Alfa Romeo GT Junior. Het was zijn trots. Wat hebben we daar mooie kilometers mee gemaakt. De blijheid als hij met zijn twee handen achter het stuur over de bolletjes van de toerenteller en snelheidsmeter wreef, zijn onvergetelijk. Dat waren geluksmomentjes!
Of de keer dat we namens VECOS, onze HTS Confectie studenten vereniging, bedacht hadden om een Amsterdamse vuilnisemmer in onze VECOS-clubkleuren te schilderen en te vullen met Amsterdamse Uien en aan te bieden aan het bestuur van de Hogere Textielschool in Enschede tijdens een integratie feestje. Daar maakten we indruk!
Ik herinner me ook een oudejaarsfeestje waar hij op de valreep kwam binnen vallen. Wij hadden hem gekoppeld aan een alleraardigst meisje uit Zuid-Amerika, die we overtuigd hadden dat Tomasz de linksbuiten van Ajax was…, hij had de avond van zijn leven!
Een andere keer vond ik het opmerkelijk dat hij met zijn sokken aan op de bank in slaap was gevallen, die bleken echter wel uit te zijn, maar zijn blauwe sokken en het bier in zijn schoenen hadden hem smurfen voeten gegeven.
Veel mooie en vaak hilarische herinneringen hebben we beleefd gedurende Wintersportvakanties. Want in Oostenrijk hebben we geschiedenis geschreven waar we tot op de dag van vandaag nog steeds aan refereren.
We zagen elkaar de laatste jaren niet zo vaak. Misschien wel omdat we de meeste tijd van ons leven “volwassen” waren geworden… Maar het was wellicht niet “toevallig” dat we elkaar uitgerekend afgelopen winter wederom in Jochberg tegen kwamen. Weer in hetzelfde restaurant als het jaar daarvoor. En dat we samen geskied hebben, samen met de “kleine” Kowal-ski-tjes…
Hij, de grote Tomba, één brok pure techniek, de non-atleet waar alles piepte en kraakte, maar dat lag natuurlijk aan het skimateriaal, de schoenen te strak, de Blizzard ski’s niet geslepen en de gele skibroek met de veiligheidsspeld, en maar lachen!
Van het schitterende uitzicht op de bergen vanuit de lift, waar ik dan graag op wees of helemaal als er iemand een mooie smakkerd maakte, reageerde hij in plat Amsterdams: “Daar zie ik toch helemaal niks van man, zonder bril!” En weer lachen met z’n tweeën!
En de herinnering aan vroegere tijden: S ’avonds met mijn vaders auto naar de “Londoner” of ergens anders waar het feest was, even de bloemetjes buiten zetten. Elke Dance Classic konden wij uitstekend meezingen, waarbij, “You To Me Are Everything” van “The Real Thing” een favoriet-je was. Hier veranderde steevast de “O Baby” tot “O Benen”, zo hard als we maar konden! Uiteraard waren we ook niet vies van “Who de Fuck is Alice?”, afijn u kent het genre waarschijnlijk wel.
En natuurlijk die ene keer toen we op stap geweest waren en dat er een wieldop van die auto gestolen was. Wij zagen de bui hangen, dat we de rest van de week de auto niet meer mee zouden krijgen… Dus midden in de nacht op jacht naar een wieldop. Wij leerden dat er heel veel verschillende maten wieldoppen bestaan EN dat de dop van een Audi 100 niet op een Audi 80 past. Maar om 5.00 uur hadden we het gesjaft en stond de auto met 4 doppen weer terug op zijn plek. Wij deden erna uiteraard alsof er niets aan de hand was, echter bij daglicht bleek dat de Audi nu 3 zilverkleurige en 1 grijze wieldop had! Tsja, dat zie je niet in het donker met een borreltje op! En mijn vader de jaren die volgden gelukkig ook niet!
Wij hielden wel van het lokale bier, dus Kaiser, Stiegl, Zipfer en het Zillertal Bier, daar waren we niet vies van. En als eten natuurlijk graag de kalkoen bestellen, want het is zo lekker om keihard in het Duits “Trut Hahne” te zeggen!
Ons vermoeden was dat van de dikke zweetplekken onder de armen van de bediening de “Tages Suppe” getrokken werd, dus die lieten we graag aan ons voorbij gaan! En weer lachen uiteraard!
In die tijd was Oostenrijk nog vrij liberaal met alcohol en verkeer. De keer dat wij aangehouden werden en met drie man in de auto dikke sigaren aan het roken waren, was voor de “Polizeioffizier” geen reden tot ongerustheid. Op zijn vraag om in zijn neus te blazen als alcoholtest, antwoorde hij: “Nicht in meinen Augen, sondern in meiner Nase!” En na de volgende teug sigarenwalm in zijn neus mochten we gewoon weer doorrijden.