Urs, lieve vriendin
De laatste week ervaar ik al de leegte en het gemis. Elke dag spraken of zagen we elkaar, soms kort, soms lang.
Dankbaar, omdat ik het voorrecht had om bijna 20 jaar lief en leed met elkaar te mogen delen.
Onze kinderen werden geboren en onze band werd hechter en hechter.
Jouw prachtige gezin – Vin, Amber en Rick, Micky en Bibi – maar ook jou en Vin, en je familie, ik mocht ze allemaal leren kennen.
Machtige herinneringen maakten we samen. Zo kwamen we soms in het weekend bij elkaar, en jij weer bij mij. Samen knutselen, naar de kermis, of gewoon lekker lui op de bank. Samen voor het slapen gaan altijd nog een filmpje. Samen op vakantie… God, wat hebben we toch veel gelachen. Onze humor hield ons op de been.
Maar ook hebben we gehuild. Helaas liet jouw gezondheid de laatste jaren niet meer toe...
De fibro, blaaskanker, en ga maar door.
Angst, onzekerheid en een hoop geregel. Maar ondanks alles was je een knokker en dapper. Een moeder uit duizenden, altijd zorgend voor je gezin, jong en oud.
Respect voor jou, Vin en de kinderen.
Vin, die rond alles heen moest klaren, en zorgen dat alles door bleef gaan. Samen met jou, liefste familie, die de nodige steun weer met o.a. een heerlijk stoofpotje kwamen brengen.
Van de zomer heb je nog heerlijk kunnen genieten met je gezin in Spanje, waar Amber een half jaar stage liep. Helaas sloeg het noodlot snel weer toe. En hoe… Nou ja, we weten helaas hoe het verder is verlopen en wat je te wachten stond.
Lieverd, je bent niet meer, maar ook niet minder.
Urs, lieverd, je bent overal.
Ik zoek je op in mijn dromen.
Ik zie je in de sterren in het heelal.
Ik ruik je in de geur van jouw parfum.
Ik hoor je in de tonen van een favoriet lied.
Ik voel je in de zachte druppels van de regen.
Deze herinneringen die je achterliet…
Je bent niet meer, maar ook niet minder.
Je bent niet meer, maar ook nooit weggeweest.
En juist dat, dat besef... laat me je het meest missen.
Verlies verweven is anders dan verwerken.
Bij verwerken rond je af, laat je los, sluit je af. Alsof je het een plek geeft en dan gewoon verder leeft zoals het leven verder was.
Bij verweven zal verdriet en gemis altijd blijven.
Het reist met je mee, maar je kunt leren hoe je het verlies verweeft.
De verlorene is niet weg, zit hoog in je hart.
En zij zijn allen, fysiek, van elkaar apart.
Always on my mind, forever in my heart.
Love you, Wen.
