Lieve Wim, Ann en alle familie vrienden en kennissen,

Wim is weg, niet te geloven. Zo’n fijne, warme, creatieve en hartelijke man. Ik heb, traag als ik ben, voor ik dit verhaal maakte eerst de andere reacties gelezen. Het is indrukwekkend hoeveel mensen jij hebt geraakt met je humorvolle, positieve, eigenzinnige persoonlijkheid, Wim. Dat spat van de reacties af!
Dat geldt ook voor Ank en mij. Ank wist in 1975 een huisje te veroveren in de Jacob van Heemskerkstraat Vlaardingen. In de loop van dat jaar zijn wij steeds meer gaan samenwonen en al snel kwamen we Wim tegen die in de Cornelis Houtmanstraat, eentje verderop, samenwoonde met Yvonne, met Ed als buurman. De klik was er meteen, elkaar vriendelijk in de zeik nemen met flauwe humor, maar ook mooie feesten of gewoon lekker bij elkaar rondhangen.
Het ging uit met Yvonne, Wim heeft een tijdje een paar straten verder gewoond, is weer bij ons komen wonen in het huis van Roel, en toen gebeurde het....: op de hoek van onze straat kwam ene Ann Tuk wonen met Wim als haar schuine achterbuurman. De buurtromance kon beginnen. Wel nog even in twee huizen, maar Wim maakte daar weer een van met een hekje tussen de huizen.
Er waren veel eigenschappen van Wim die ik zeer fijn vond, zoals hoe hij zo lekker kon door ouwehoeren, soms moest je er een breekijzer inzetten om nog mee te doen. En zeker ook van ernst overschakelen naar grappen en hard lachen. Fijn was dat! Maar ook zijn eerlijke, non-conformistische eigenzinnigheid vond ik altijd wel erg mooi. Daarmee was er altijd stof voor een lekkere discussie, maar ook leidde dat tot bijzondere situaties. Zo waren Ank en ik een keer uit eten bij Wim en Ann. Wim serveerde fazant. Die smaakte best goed. Na de maaltijd vroeg Wim hoe de vogel bevallen was. Zoals gezegd best goed. Dat kwam gelukkig goed uit, aldus Wim. Hij had op een fietstocht de vogel dood op de weg gevonden op de terugtocht vanuit Rockanje. Die was nog warm en zag er nog goed uit. Hij heeft de vogel eerst meegenomen naar zijn werk en daar in de koelkast gelegd. Dat hadden zijn collega’s niet erg op prijs gesteld en die hadden geëist dat de koelkast ontsmet zou worden. Na een paar maanden in de vriezer bij hem thuis, werd het tijd om deze maar eens aan ons te serveren. Niet iedereen zou dat hebben gewaagd, toch kreeg hij gelijk, de fazant had nog steeds goed gesmaakt. Maar als hij dat van de voren had gezegd...

Wim, je blijft mijn dierbare vriend.
Fred

Mijn herinneringen aan Wim beginnen in zijn eerste huis aan de Cornelis Houtmanstraat. De feestjes in de gezamenlijke achtertuin met in mijn herinnering voornamelijk muziek van Herman Brood en Nina Hagen. Ons reisje naar Parijs, kamperen in Bois de Boulogne en Wim die ons meenam en uitleg gaf in de wijk La Defense.
Maar een van de eerste dingen die weer bovenkwam en waar ik met zo ontzettend veel plezier op terugkijk is het volgende.
In de jarig tachtig van de vorige eeuw organiseerden wij jaarlijks een spelletjesdag.
Als eind twintigers, begin dertigers gingen wij terug naar onze kindertijd. Naast familie en vrienden deden ook collega’s van ons organisatoren mee. Je kon dus volstrekt vreemden tegenkomen, waarmee je o.a. de volgende spellen in competitieverband ging spelen: tafelvoetbal, verstoppertje, darts, knikkeren, kruiwagenrace, vlooien, jenga-torens bouwen, de zenuwspiraal van Willem Ruis, barricade enz.
Wim (en Ann) was fan en fanatiek deelnemer vanaf de eerste keer.
Er viel een heuse wisselbeker te winnen, waarop je naam voor eeuwig vastgelegd werd.
Zo gebeurde het dus dat Wim in een van de edities gedeeld eerste werd. (Het valt niet uit te sluiten dat extra sportiviteitspunten uitgedeeld door de organisatoren daaraan heeft meegewerkt).
Er moest dus een barrage komen. Voor dat jaar was bedacht dat Wim en zijn tegenstander een regenpak aankregen waarop een schoteltje was bevestigd met daarop een kaarsje. Diegene die als eerste met behulp van een klein waterpistooltje het kaarsje van de ander uitspoot werd de winnaar van dat jaar.
Probeer je eens voor te stellen hoe dat eruit gezien heeft. De capuchon van het regenpak strakker dan strak om het gezicht getrokken zodat je zo’n rondje kreeg, met daarin de pretoogjes van Wim achter (toen nog) grote brillenglazen met daaronder zijn volle rode snor. En Wim maar hard lachten.
Zijn tegenstander heette ook Willem en had ook een dikke bril. De heren spoten voornamelijk elkaars brillen nat. Het lukte hen maar niet – ondanks fanatieke aanmoedigingen van de omstanders – om elkaars kaarsje uit te spuiten. Op een gegeven moment deed Wim maar zijn slippers uit om die naar het hoofd van zijn tegenstander te gooien.
Het was een geweldig einde van een geweldige dag.
Wimpie wat ga ik je missen met die aanstekelijke lach en je vrolijkheid, de leuke verjaardagfeestjes, onze bezoekjes aan de Kunsthal. Dikke kus.

Ank

Toen ’t eind vorig jaar met Wim almaar slechter en slechter ging –al waren er soms hele kleine lichtpuntjes- voelden we ons machteloos.
We konden er niks aan doen, als we even stilzaten, Ernst en ik, kwam het ene na het andere Wim-verhaal op tafel.
Wim is één van de weinige mensen om ons heen die zoveel sporen nalaat. Herinneringen om aan te denken, maar ook fysieke dingen die je beet kan pakken.
Natuurlijk, zoals vast bij velen van ons – een tekening of aquarel, al of niet in een lijst- Bij ons een vrolijk-geel/oranje landhuis. Ergens in Tsjechië, Ann?
Wat verder lopend naar de kast met boeken heel veel foto’s van zijn hand. De mooiste van de geboorte van onze Marit, waar hij met Ann bij was. Al vrij snel was de Claes de Vrieselaan ook voor Marit haar vaste stek. De plek waar Lennart ook zo vaak gespeeld heeft. Die band is gebleven .
Vorig jaar nog maakte Wim een ontwerp voor de tuin van Steef en Marit. Natuurlijk liet hij het niet na om alvast planten en bollen te brengen. Zo kon de tuin van de Claes de Vriese alvast een beetje verhuizen naar Schiedam. ‘t Zou wel goed komen met die tuin. Het plan was doordacht en ter plaatse beredeneerd zoals alleen Wim dat kon.
Van Wim kon je van alles krijgen, maar je moest best uitkijken wat je er daarna mee deed, want ergens bleef het geschenk toch een beetje van Wim. Nou ja, een beetje? Hij kon dan vragen: heb je eigenlijk dat tafeltje nog?? – dat had je dan 10 jaar geleden gekregen … soms moest je dan, gravend in je geheugen .. oeps, toch nee, zeggen en dat was dan even lastig. Ook heel grappig natuurlijk.
Wim is ook aanwezig in ons logeerhuisje in Bergen op Zoom. Hij maakte een prachtig scheepstrapje en zette het bij ons in elkaar. Precies pas natuurlijk!
Soms was ik boos op Wim als hij zo vol verhalen zat dat ie vergat om ook even naar mij te luisteren. Dat gebeurde ook de laatste keer dat ik hem sprak. Dit was ook de eerste keer dat ik er iets over zei.
Er zijn nog zoveel dingen te vertellen over Wim – over samen op vakantie, de vele verjaardagsfeestjes, ons grote feest in Vijfsluizen, over hoe lief hij altijd sprak over onze Lennart en Marit. Ik weet zeker dat de kids, ook andere kinderen, voor Wim een pleister hebben gelegd op zijn en ook Ann haar wens om zelf kinderen te hebben. Wat hebben jullie dat geweldig gedaan samen !
Ik ben jullie samen dankbaar voor de liefde en de lol die jullie in mijn leven hebben gebracht.
En Ann, wij zijn al 45 jaar vriendin. Dat houden we nog lang in ere, ok?
Wim, jij hangt niet alleen bij ons in de gang en je zit in veel meer dan in onze fotoboeken geplakt. Je hebt een grote plek in mijn hart en ik mag zeggen in ons hart.
Dankjewel lieve Wim, het is mooi geweest.

We leerden elkaar kennen zo'n 25 jaar geleden met het werken aan het Zuiderpark. Met jouw kennis van mensen, bestuurders en parken konden we met een team een mooi hernieuwd Zuiderpark ontwikkelen met Wim als eerste Rotterdamse parkmanager! Je onuitputtelijke liefde voor Rotterdam deelde je met ieder in mooie tekeningen, wandelroutes en historische kennis. We ontwikkelde een mooie vriendschap en Ann en jij waren echte grootouders voor onze zonen Zef en Rams met talloze spelletjes middagen en uitjes. Het was niet meer dan logisch dat een van Tara's pups, Beau een thuis kreeg bij jullie. Hoeveel balletjes heb jij niet voor hem gegooid! Zuiderpark, de stadswandelingen maar ook dichtbij de Heemraadsingel blijven we met jou samen wandelen. We gaan je missen! Gérard en Annemieke

Ik weet nog goed hoe leuk ik het vond dat een van de puppy’s naar Wim ging. Ik wist zeker dat de puppy het naar zijn zin zou hebben bij Wim, want hij heeft jarenlang leuke dingen met ons gedaan. Het begon bij elke vrijdag warme croissantjes eten en monopolie spelen, toen werden het uitstapjes naar alle hoeken van Rotterdam. En op latere leeftijd gevolgd door elkaar in de armen springen als Dirk Kuyt ons in de 119e minuut van de verlenging naar de volgende ronde schiet. Ik zag Wim altijd als een redelijk rustige man, maar zoals toen in de Kuip had ik hem nog niet eerder gezien. Wim blijft de handige, creatieve, lieve vriend die samen met Ann een hoop spullen voor mij heeft gemaakt die nog steeds in mijn kamer te vinden zijn.
Veel Liefs, Rams.

Wat schrok ik toen ik het nieuws van Wim mij bereikte. Vaak kwamen we elkaar tegen met het uitlaten van de hond. Bo en Kenzo waren wel vriendjes. En altijd was Wim in voor een praatje, zo'n gezellig en lieve man en dol op Bo. Heel verdrietig dat Wim als familie, vriend en baasje er niet meer is. Liefs van de buren op de Claes de Vrieselaan, Bart en Gerdine

Wim ken ik uit mijn tijd bij de Deelgemeente Charlois. Wat een inspirerende en enthousiaste man. Zo hebben we ooit een rondje gefietst door Charlois omdat hij iets wilde vertellen over het waterplan dat hij had opgesteld. Prachtige tocht en wat hij allemaal wist te vertellen. Daarna kende ik Charlois pas echt.
Gelukkig kwam ik hem na zijn pensioen nog wel eens tegen op bijv het Stadmakerscongres of Walk 21. Je hield altijd iets over aan een gesprek met Wim dat je in je werk of privé kon gebruiken. Gekke en trieste gedachte dat zo'n ontmoeting niet meer plaats zal vinden.
Veel sterkte met het verwerken van het verlies van deze prachtkerel.

André de Wit

Ik denk met een glimlach terug aan de herinneringen die ik met je heb. Vooral stripboeken lezen en het kijken van schepen in de haven van de grote stad maakte veel indruk op een jongen uit de Achterhoek. Ook de gastvrijheid en het koken zal ik niet vergeten, toen ik mijn eerste baan in Rotterdam vond kon ik bij jou en Ann wonen tot ik mijn eigen plek gevonden had. We hadden elkaar al lang niet gezien en ik ben heel blij dat we vorig jaar, toen ik weer eens in de buurt was, gezellig samen hebben gegeten. Ik weet zeker dat je nog veel plannen had en die zijn nu abrupt weggenomen, we zullen je missen.
Erwin

Zojuist hoor ik het verdrietige nieuws dat Wim is overleden. Ik kan het nog steeds niet geloven. Het moet in november van het afgelopen jaar geweest zijn dat ik Wim met Beau, tijdens mijn Corona wandeling tegen kwam op de Lloydpier. Wim stond zijn toekomstige huis te bewonderen en stelde vragen aan de aannemer. nieuwgierige en tegelijkertijd belangstellend, hij wilde alles weten. We liepen samen op. Via Mullerpier, parksluizen, Park Euromast, uiteindelijk via Binnenweg weer naar de Claes. We hielden niet op met praten. Over van alles. En zo ken ik Wim al vanaf onze eerste ontmoeting: bij de deelgemeente Charlois waar Wim werkte. We verliezen met Wim een fijne en markante straat genoot. Wim ik zal jou en onze "burenpraatjes" op de stoep missen. En wens Ann sterkte.