Lieve Wim,

Zo'n jaar of 10 kwamen wij bij jullie op de bom wonen, en werden we jullie bovenburen. "Wist je trouwens dat er een bom onder onze vijver lag"? Vroeg je een beetje vermakelijk tijdens een van onze eerste bezoekjes, en je liet een krantenknipsel zien. Toen niet wetende wat voor langslepend onderwerp het zou zijn. Eerst de fundering, toen de bom. Maar doordat we het samen konden dragen en met jouw kennis, humor en relativeringsvermogen voelden we ons gesterkt. Ondertussen bleef je onze deuren bijschaven, omdat het huis steeds schever ging staan. En als het te lang duurde voordat we erom vroegen, deed je het gewoon zelf.

Naast het huis hadden we ook iets anders gemeenschappelijks, het tekenen en schilderen. Toen ik je vertelde over mijn schildercursus, ben je hetzelfde gaan doen in Rotterdam. Je hebt zelfs vanuit je ziekenhuisbed nog naar mijn aflevering van Sterren op het doek gekeken. "Gefeliciteerd! Mooi werk, die anderen deden aan effectbejag." stuurde je. Dat was het laatste directe contact. Zo lief dat je nog had gekeken.

We hebben ons hier veilig en thuis gevoeld met jullie. Het is bijna tijd om te gaan, maar deze plek blijft voor altijd met jou en Ann verbonden. De grote ooievaar die je had getekend op de stoep toen Josephine werd geboren, de kleine gesprekjes aan de deur en uit het raam. We gaan ze missen. Telkens als we nu een hond zien lopen kijken we of je er niet naast loopt. Ook denken we nog meerdere malen per dag je stem te horen, dat Bo niet zo moet blaffen.

Maar ik sluit af met wat we ons vooral gaan herinneren, en dat is je lach en je levenslust. Iets dat je met Ann deelde. Menigmaal hebben we ons verbaasd wat jullie zoal ondernamen. Van de reis met de Transsiberië Express tot jullie ritjes op de tandem (met Bo) naar een feestje, tienduizend kilometer verderop..we deden het jullie niet na. En het dansen...op een festival, in de tuin of op onze bruiloft (zie foto). We hadden jullie daar voor geen goud willen missen.

Rust zacht Wim, we zullen je nooit vergeten.

Liefs,
Sander, Rosa & kleine Josephine

Toen ik in 1999 deelgemeentesecretaris van Charlois werd en jij mij bij onze eerste ontmoeting enigszins argwanend en onderzoekend bekeek, werd ik door mijn voorgangster voor je gewaarschuwd! Jij zou mij gaan 'uitproberen'. Zo'n juristen-jongen van het Stadhuis, kon dat wat zijn? Nou, dat uitproberen viel gelukkig erg mee. Integendeel, je maakte mij al snel met veel enthousiasme wegwijs in Charlois, op de fiets en te voet. Ik leerde meteen ontzettend veel van je, en dat is al die jaren dat ik je heb gekend eigenlijk altijd zo gebleven!
We kwamen er al snel achter dat we enige gemeenschappelijke interesses hadden, zoals het maken van mooie reizen, van interessante voettochten en de zeilsport. Dat schiep natuurlijk een band tussen ons. Jij schreef graag over je wandelingen; ik ook! Daaruit werd het idee geboren om sámen een wandelboekje te schrijven. En waar kon dat anders over gaan dan over onze geliefde deelgemeente Charlois? Jouw enorme kennis van Charlois kwam hierbij goed van pas. Met hulp van mijn zoon Arthur, die ook veel van je heeft geleerd, maakten we de mooie wandelgids "Wandelen in Charlois" (2005), waarin ook een paar van jouw prachtige tekeningen zijn opgenomen. We vierden de totstandkoming van dit boekje, samen met Ann, met een etentje, ná een prachtige wandeling in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Dat vond je óók schitterend.
Ik weet niet meer wannéér precies, maar op een gegeven moment kwam je bij mij op mijn Charloise werkkamer langs met een wel héél speciaal verzoek. Je wilde twee maanden verlof om samen met Ann een prachtige reis door Zuid-Amerika te gaan maken. Mijn eerste gedachte was: "Mag ik mee?". En uiteraard kreeg je mijn toestemming!
Ook bij de zeiltochten op de Kaag met Charloise collega's was jij van de partij, als stuurman natuurlijk. Ook in 'zwaar weer' wist jij je Valk keurig overeind te houden en dat kon helaas niet van álle stuurmannen worden gezegd. Ik bewaar zeer goede herinneringen aan onze laatste zeiltocht samen - als pensionado's - op de Kaag in juli 2019. We zouden dat in 2020 herhalen, maar helaas kwam de corona daar tussen.
Als collega op het werk had ik het wel eens moeilijk met jouw werkwijze. Je was nogal eigenzinnig en wilde graag 'je eigen ding doen', zoals ze dat tegenwoordig zeggen. En dat spoorde niet altijd met de ideeën en werkwijze van het dagelijks bestuur. Maar ja, we wisten dat het bij jou altijd om de goede zaak ging. En op iemand met jouw innemende en enthousiaste persoonlijkheid kon je eigenlijk niet boos worden. Uiteindelijk zorgde je er immers altijd voor dat alles in Charlois goed ging wat betreft jouw vakgebied. Niet alleen het prachtige Zuiderpark, maar ook andere projecten, zoals bijvoorbeeld de 'waterplannen'. Ook daarin had je een grote deskundigheid. Op eigen initiatief - daar heb je het weer (!) - 'leende' je jezelf daarvoor ook nog uit aan de aanpalende deelgemeente Feijenoord.
Je was een bijzonder mens en een hele fijne collega. Héél jammer dat je veel te vroeg afscheid hebt moeten nemen van dit avontuurlijke leven. Onze gedachten zijn bij Ann en jullie kinderen.

Sjef & Yvonne van de Poel

Ik heb Wim leren kennen op de Teken & Schilderopleiding van de SKVR. Hij was een enthousiaste deelnemer aan de artistieke uitjes die wij als vriendengroepje van 7 cursisten na onze opleiding maakten. Enthousiast, creatief, en altijd in prettig gesprek. Bij ons afscheid in 2015 maakte hij voor ons "gedenkdoosje" deze tekening. Natuurlijk van de haven en natuurlijk van Rotterdam. Het is een klap dat Wim er niet meer is en dat we zijn vriendelijke aanwezigheid moeten missen.