Ik ken Wim (en Ali) al een hele tijd. Zelf ben ik niet christelijk opgevoed, maar op latere leeftijd ben ik wel gaan geloven. Zo kwam ik samen met mijn vriend René bij Parousia terecht. Na de dienst werden we heel hartelijk ontvangen door Wim en Ali en eigenlijk hebben ze ons sindsdien nooit meer losgelaten. Wim is in zekere zin de grondlegger van mijn geloof geweest. In moeilijke tijden zei hij altijd dat ik elke ochtend de Heer kon vragen om met mij mee te gaan.

Toen René ziek werd, kwam Wim bij ons langs. Met een opgewekt gezicht zei hij: “Je weet waar je naartoe gaat, hè?” Hij floot en wees naar boven. Voor hem stond het vast: René zou in de hemel komen. Dat beeld van hem, met dat fluitje en die glimlach, draag ik nog altijd bij me. Inmiddels is René inderdaad al een tijd geleden overleden.

In die periode vroeg ik me af of ik het in me had om uitvaartverzorger te worden. Ik dacht dat ik er veel te emotioneel voor zou zijn. Wim zei toen: “Ik ben brandweerman, ik heb echt heel wat meegemaakt. En toch kan je dit, die kracht krijg je.” Hij zei het met zoveel overtuiging dat ik er daarna eigenlijk nooit meer aan getwijfeld heb. Zijn woorden hebben me gedragen, tot op de dag van vandaag.

Dat is inmiddels ruim tien jaar geleden. Ik voel mij vereerd dat ik nu zijn uitvaart mag begeleiden. En lieve Wim, ik weet waar je bent… ik fluit en wijs naar boven….



Lieve Wim, dank je wel voor alles.

Joyce van Helden